Τρίτη 8 Ιουλίου 2025

Ο εποικισμός της ελληνικής επαρχίας

 

Της


 


 

 

Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*


 


 

  

  

«Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν»

 


 

Θουκυδίδης


 


 

 

Ήδη πριν από πέντε περίπου χρόνια σε προφορική δήλωσή της η κ. Ντόρα Μπακογιάννη μας είχε πληροφορήσει για το σχέδιο εποικισμού της ελληνικής υπαίθρου και για το ενδεχόμενο εγκατάστασης μεταναστών (από τους οποίους οι περισσότεροι έχουν εισέλθει καταρχάς παράνομα στη χώρα), σε διάφορα χωριά ανά την επικράτεια. Πιο συγκεκριμένα, δήλωνε ότι η πρόταση που η ίδια είχε καταθέσει ήταν « να διαχωριστούν, να επιμεριστούν σε χωριά και να τοποθετηθούν  μεταξύ των χωριών που έχουν ανάγκη από χέρια για να μπορούν να βοηθήσουν και να βρουν δουλειά οι άνθρωποι αυτοί και ταυτόχρονα να υπάρχουν σχολεία, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν τα παιδιά τους.» Παράλληλα, διευκρίνιζε στη δήλωσή της ότι «κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό να γίνει, διότι η Ύπατη Αρμοστεία και τα διάφορα προγράμματα πληρώνουν στους ανθρώπους σε αυτά τα συγκεκριμένα χωριά νοίκια τα οποία είναι σημαντικά, όταν κατατίθενται στην οικονομική ζωή ενός χωριού.»…


 


 

Αυτά είχε ήδη εξαγγείλει από το 2019 η κ. Μπακογιάννη πολύ πριν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και με Προεδρικό Διάταγμα στις 15 Απριλίου 2025, αρ. φύλλου 194 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως θεσπιστεί επίσημα ότι κάθε οικισμός κάτω  των 2.000 κατοίκων θα υποδεχθεί προσωρινά (;) 100 μετανάστες. Με Προεδρικό Διάταγμα παρακαλώ(!), τύπου «αποφασίζουμε και διατάζουμε»… Ποια Βουλή; Ποια αντιπολίτευση; Ποια δημοκρατία; Ποιοι νόμοι; Φαίνεται πως η σημερινή κυβέρνηση έχει μπερδέψει το πολίτευμά μας με την Βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΔ’ ο οποίος δήλωνε ευθαρσώς πως «το κράτος είμαι εγώ». Αναλόγως και ο «δημοκρατικά εκλεγμένος» Πρωθυπουργός και ο διορισμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας του, «αποφασίσουν και διατάσσουν» πως στην, κατ’ όνομα ελληνική, κατ’ ουσία σατραπεία, της πρώην ελληνικής επικράτειας, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε λαό.


 


 

 

Αφού τόσο οι ίδιοι όσο και οι προκάτοχοί τους δημιούργησαν τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που απαξίωσαν τη ζωή στην επαρχία. Αφού κατά συνέπεια άδειασαν τα χωριά από νέους και έμειναν στα απομακρυσμένα νησιά και στους ορεινούς όγκους κατά βάση υπέργηροι. Αφού έκλεισαν τα σχολεία, γιατί είχαν λίγους μαθητές και δεν συνέφερε το κράτος να τα λειτουργεί ή μάλλον, διόρθωση προς το πολιτικά ορθότερο, «γιατί συγχωνεύτηκαν τα σχολεία για να εξυπηρετηθούν καλύτερα οι ανάγκες της εκπαίδευσης» (sic..!). Αφού επιδοτήθηκε η καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής, δηλαδή κάηκαν τα καΐκια έναντι επιδοτήσεων, «ξεκωλώθηκαν» (όπως μου έλεγαν αυτολεξεί απόγονοι αγροτών προφορικά), οι ντόπιες παραδοσιακές παραγωγές – και πάλι έναντι επιδοτήσεων. Αφού συρρικνώθηκαν οι κτηνοτροφικές μονάδες και τα γιδοπρόβατα έβοσκαν πλέον μόνο στο φεγγάρι, μιας και τα στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ είχαν ανακαλύψει γαίες εκεί... Αφού έσπειραν στα χωράφια φωτοβολταϊκά και στις κορυφές των βουνών ανεμογεννήτριες. Αφού η «βαριά βιομηχανία» της επαρχίας – και κατ’ επέκταση όλης της χώρας, έγινε ο τουρισμός. Αφού τα παιδιά των αγροτοκτηνοτρόφων σπούδασαν στο πανεπιστήμιο και δεν λέρωναν πια τα χέρια τους, εφόσον δούλευαν στον τομέα των υπηρεσιών. Αφού καλλιεργήθηκε η νοοτροπία στο λαό «Δεν είμαι Πακιστανός να πάω να δουλέψω στο χωράφι.»…  Έρχεται το ξεπούλημα, όχι με αντίτιμο παχυλές επιδοτήσεις από την Ευρώπη, αλλά έναντι πινακίου φακής, συνεπώς με την ελπίδα είσπραξης ενός καλού ενοικίου που θα καταβάλετε με χρήματα της Ύπατης
Αρμοστείας και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ή ακόμα για μια θεσούλα σε «αντιρατσιστική» ΜΚΟ, ή για καμιά αποζημίωση, μια καλή μπίζνα βρε αδελφέ, με αφορμή λόγου χάρη την κατασκευή κέντρων φιλοξενίας…  


 


 

 

 

Και επειδή «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»… Και επειδή «τι θα τους κάνουμε τους ανθρώπους και τις οικογένειες τους, άπαξ και εγκατασταθούν; Θα τους διώξουμε; Άνθρωποι πρώτα από όλα είναι και αυτοί…», θα ανοίξουμε και σχολεία για να λάβουν μια σωστή, πολυπολιτισμική, μειονοτική παιδεία, ώστε να αφομοιωθούν με επιτυχία στο γεωγραφικό μωσαϊκό με το εύκρατο κλίμα που κάποτε το ονόμαζαν Ελλάδα.


 


 

 

Το τι επιχειρείται είναι ηλίου φαεινότερο: 


 


 

 

Α) Αλλαγή λαού και περιχαράκωσή του σε γκέτο με σύνορα πολλαπλασιαζόμενα εντός της ίδιας επικράτειας. Κατασκευή εθνοτικών μειονοτικών πληθυσμών. Καλλιέργεια με το ζόρι του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας στον εγχώριο ελληνικό πληθυσμό, ο οποίος ήταν ανέκαθεν φιλόξενος. Διάλυση και κατακερματισμός της κοινωνίας, αφού δίπλα σε συρρικνωμένους αριθμητικά πληθυσμούς πολιτισμικά ομοίων Ελλήνων πολιτών, γερασμένων ηλικιακά, θα τοποθετούνται εθνότητες νέων ανθρώπων, σε παραγωγική ηλικία, μουσουλμανικής κυρίως κουλτούρας και νοοτροπίας, με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς το μαχητικό και δυναμικό τους φρόνημα.  


 


 

  

 

Β) Ισχυροποίηση της μορφής του κράτους, που εμφανίζεται και οργανώνεται σταδιακά εδώ και 50 – 60 χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, το κράτος που έχει προκύψει τα τελευταία 60 χρόνια δεν είναι εθνικό. Είναι ένα τοπικό κράτος στην υπηρεσία των διεθνών αγορών, των ολιγαρχών και των οικονομικών ελίτ, δηλαδή πρόκειται για ένα κράτος που στρέφεται συστηματικά κατά του λαού του και ιδίως κατά των μικρομεσαίων κοινωνικών τάξεων, των οποίων οργανώνει συστηματικά την φτωχοποίηση. Το κράτος αυτό είναι ανεκτικό με οτιδήποτε διασπά την κοινωνική, ηθική, πολιτισμική, πολιτική συνοχή της κοινωνίας. Δηλαδή, με τους παραβάτες, τις μαφίες με τις οποίες διασυνδέεται,  τους εισαγόμενους «παράτυπους μετανάστες», τις κάθε λογής διαφορετικότητες που εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο και απαιτούν την αναγνώριση των μειονοτικών δικαιωμάτων τους κλπ. Με άλλα λόγια, έχει συντελεστεί μια πολιτική αντεπανάσταση που μετέτρεψε τα πάλαι ποτέ αστικά εθνικά κράτη σε τοπικούς τοποτηρητές στην υπηρεσία ενός εν δυνάμει παγκόσμιου κράτους.


 


 

 

Τελικά, αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα των δυο προαναφερόμενων διεργασιών αλλαγής είναι πως πολιτικά, οι λαοί δεν πιστεύουν πια στον εαυτό τους και όταν προσπαθούν να αντισταθούν, αναφερόμενοι λόγου χάρη στην ιστορία τους ή στην σύνδεση της δημοκρατίας με την «βούληση των πολλών», καταγγέλλονται ως αντιδραστικοί, ρατσιστές, εθνικιστές κλπ. από τους μηχανισμούς του ίδιου του κράτους που υποτίθεται τους εκπροσωπεί.


 


 

 

 Όπως το επισημαίνει ο διάσημος ιστορικός Emanuel Todd στο τελευταίο βιβλίο του «Η ήττα της Δύσης», «τα πρώην εθνικά κράτη και οι κοινωνικές ελίτ που τα ελέγχουν πολιτικά, απεχθάνονται τον παραδοσιακό ιστορικό λαό τόσο πολύ, που δηλώνουν πλέον απροκάλυπτα την προτίμησή τους για την  ΜΑΕΜ (Μαύρη Ασιατική Εθνοτική Μειονότητα – BAMEBLACK ASIAN MINORITY ETHNIC)». Αφού οι ιστορικοί λαοί δεν διαλύονται ως συλλογικές συνειδήσεις τόσο εύκολα, για να μεταβληθούν  σε ένα εξατομικευμένο, νομαδικό πλήθος (όπως προέβλεπε ο Νέγκρι στο βιβλίο του Αυτοκρατορία), τότε, γι’ αυτές τις κοινωνικές και οικονομικές ελίτ, είναι ίσως προτιμότερο οι λαοί της Ευρώπης να συρρικνωθούν ποσοτικά, τόσο όσο χρειάζεται, για να πάψουν να είναι πλειοψηφικοί στα εδάφη που ζούσαν ιστορικά, δηλαδή να γίνουν μειοψηφία στον τόπο τους. Σε αυτές τις συνθήκες δημογραφικής συρρίκνωσης και πολιτικοπολιτισμικής μετάβασης, φτάνουμε σε μια Ευρώπη mad max: γεμάτη επεισόδια καθημερινών μειονοτικών συγκρούσεων, βανδαλισμών και βίας. Η πολυπολιτισμικότητα είναι και θα είναι συγκρουσιακή.


 


 

 

Το βλέπουμε σχεδόν καθημερινά σε όλο το Δυτικό κόσμο. Επί παραδείγματι, πριν από δυο- τρεις μήνες, στη Γαλλία, όπου εφαρμόζεται ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα εποικισμού της επαρχίας από εισαγόμενους αλλοδαπούς, καταδικάστηκε μια συμμορία φανατικών Ισλαμιστών σε πολυετείς φυλακίσεις, όταν συνελήφθησαν από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, λίγο πριν πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους να εκτελέσουν σε μια νύχτα όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους (άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους), ενός μικρού απομονωμένου χωριού της Βρετάνης (περιοχή Βρέστης). Το «ανθρωπιστικό»  σχέδιο της «δημοκρατικής» γαλλικής κυβέρνησης (πανομοιότυπο με το αντίστοιχο ελληνικό που εισηγείται η κυβέρνηση της ΝΔ), ήταν να επανακατοικηθεί η «εγκαταλελειμμένη ύπαιθρος» με μετανάστες που αιτούνται άσυλο, δημιουργώντας γκέτο, χωρίς προφανώς να ερωτηθεί η τοπική κοινωνία και η τοπική αυτοδιοίκηση…


 


 

 

Παράλληλα, ένα σημαντικό τμήμα της δυτικής κοινής γνώμης, πολυάριθμο στις νεότερες σχετικά ηλικίες, απέχει, αγνοεί ή αδιαφορεί για τέτοιου είδους ζητήματα. Μοιάζει να ζει σε ένα ψευδεπίγραφα ειρηνικό και πολιτικά αδιάφορο κλίμα, με δόσεις ψευτοανθρωπισμού και αφ’ υψηλού αλληλεγγύης προς τους κατατρεγμένους αυτού του πλανήτη, «δεύτερης κατηγορίας πολίτες του κόσμου». Είναι εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που αφού αναβαθμίστηκε κοινωνικά πτυχιοποιούμενο από κάποιο ΑΕΙ, θεώρησε πως ψευτοπροοδευτικές δηλώσεις τύπου «τα τσιγάρα είναι λαθραία και όχι οι άνθρωποι», καταδεικνύουν την ψυχοδιανοητική ανωτερότητα ενός εγγράμματου κοινωνικού «επιστήμονα». Το ίδιο τμήμα της κοινωνίας δεν αισθάνεται ότι κάποιες ιστορικά θεμελιωμένες αντιπαλότητες ή εχθρότητες το αφορούν. Δεν θα πρέπει εξάλλου να υποτιμήσουμε την σημασία της άγνοιας, του ανιστορισμού, ίσως και της έλλειψης πολιτικής και φιλοσοφικής παιδείας στις στάσεις,  στις συμπεριφορές και στις επιλογές lifestyle πολλών σύγχρονων δυτικών ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν ιστορική μέθοδο σκέψης. Είναι συνεπώς ανίκανοι να κάνουν ιστορικές συγκρίσεις ή να βρουν κάποιες αναλογίες ανάμεσα στα φαινόμενα του παρόντος και του παρελθόντος. Δεν έχουν άμυνες απέναντι στα ιδεολογήματα της επίσημης προπαγάνδας. Άλλωστε, να θυμίσουμε ότι πριν λίγες δεκαετίες δεν χρειαζόταν να κάνει κανείς ένθερμα πατριωτικά ή κοινωνικά κηρύγματα για να κινητοποιήσει την κοινή γνώμη γύρω από παρόμοια πολιτικά, κοινωνικά και δημογραφικά ζητήματα. Η προστασία των «βωμών και των εστιών» ήταν αυτονόητη και συνυφασμένη με την αυτοσυντήρηση του κάθε λαού.


 


 

 

Κλείνοντας με την αίσθηση ενός πολιτικού «τετέλεσται»,  θα σημειώναμε πως σήμερα, μοιάζει να επανέρχεται περισσότερο επίκαιρος από ποτέ ο προφητικός τίτλος του δοκιμίου του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σαν Χώρα», όπως και τα γραφόμενα του:  


 


 

      

 

«Την χρονιά εκείνη καμιά γυναίκα δεν έπιασε παιδί. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι πού συμπληρώθηκε γενιά χωρίς καμιά καινούργια γενιά να ‘ρθει στον κόσμο. (...) Εκτός απ’ ολιγάριθμες εξαιρέσεις βίαιων αντιδράσεων σ’ αυτή την ξεθεμελιωτική συμφορά, που πολύ αργότερα ονομάστηκε Μεσαίωνας της Μήτρας (πυρπολισμοί δημόσιων κτηρίων, καταστροφές μνημείων και εθνικών συμβόλων, δολοφονικές επιθέσεις εναντίον προσώπων που οι επιτιθέμενοι τα θεωρούσαν υπεύθυνα για το κακό που τούς είχε βρει), όλοι οι άλλοι, μαθημένοι στην εγκράτεια, χαλιναγωγούσαν την απελπισία τους και περιόριζαν σε ιδιωτικούς χώρους τα ξεσπάσματα τού πανικού τους πού τούς έκανε να ξεσχίζουν την νύχτα τα μαξιλάρια με τα δόντια τους, να γράφουν έξαλλα κι ασυνάρτητα γράμματα στον Θεό ή στο ίδιο το κακό ικετεύοντάς το να υποχωρήσει ή απειλώντας το με κατά μέτωπο σύγκρουση μαζί του κατά το παράδειγμα τού Αγίου Γεωργίου, ώρες ολόκληρες να στέκονται ακίνητοι κι ανέκφραστοι μουρμουρίζοντας παλιά νοσταλγικά τραγούδια, να τρώνε λυσσωδώς τα νύχια τους μέχρι το κόκαλο ή να τραβάνε βαθειές ξυραφιές σε κρυφά κι ευαίσθητα σημεία του σώματος ώσπου να τρέξει τόσο αίμα όσο χρειαζόταν για να ικανοποιηθεί ή γενετήσια ανάγκη ανθρωποθυσίας ή αυτοτιμωρίας, πάντα πίσω από κλειδωμένες πόρτες, με τα φώτα συγκεντρωμένα μόνο σ' εκείνο το φλέγον σημείο με το έμβλημα της ανελέητης σφαγής, με την ίδια πάντα μουσική κανιβάλων να συνοδεύει την εξαγνιστική πράξη, με τον απέραντο λεκέ του αίματος πάντα στο ίδιο σημείο, έτσι που είχε με τον καιρό σχηματιστεί μέσα σε κάθε σπίτι ένα είδος βωμού στην τουαλέτα, στην κρεβατοκάμαρα ή στην κουζίνα όπου έβρισκε ο καθένας καταφύγιο και πλησμονή.» 


 


 *Ψυχολόγου MSc

https://resaltomag.blogspot.com/

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2025

Οι καμπάνες του Σινά ηχούν πένθιμα για την «έρημο» της Ελλάδας

 


Η επιχείρηση υφαρπαγής του Σινά από την Αίγυπτο, είναι η τιμωρία για όσες φορές δεν σταθήκαμε στο ελληνορθόδοξο ανάστημά μας
 
 

Από πνευματική σκοπιά, η δικαστική αιχμαλωσία της Μονής Σινά από τους Αιγύπτιους δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι το έσχατο κατάντημά μας, μετά από μια σειρά αρνήσεων να σταθούμε στο ελληνορθόδοξο ανάστημά μας.


 


Αρνηθήκαμε να ομολογήσουμε την ελληνική χριστιανοσύνη της Βορείου Ηπείρου και της Μαριούπολης, σε όλες τις δοκιμασίες τους. Αρνηθήκαμε να υψώσουμε φωνή για τους εγκληματικούς διωγμούς στην Αγία Λαύρα του Κιέβου. Αρνηθήκαμε να αποτρέψουμε το μαγάρισμα της Αγιάς Σοφιάς και της Μονής της Χώρας από τους Τούρκους. Αρνηθήκαμε να πατήσουμε πόδι για τις σφαγές χριστιανών ρωμιών στη Συρία. Κάναμε εθνικούς μας «χωροφύλακες» τους υπονομευτές του Αγίου Φωτός που βιοπορίζονται με το να υποσκάπτουν τα θεμέλια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Φωνάξαμε και περήφανα στην υφήλιο ότι είμαστε η πρώτη ορθόδοξη χώρα που νομιμοποιεί τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Βάλαμε και ξόανα «καλλιτεχνικής» βλασφημίας στην Πινακοθήκη μας, και τα περιφρουρούμε σαν εθνικό θησαυρό.


 


Τώρα στην αγιοστόλιστη έρημο του Σινά λαλεί ο πετεινός της πολλαπλής προδοσίας. Κι εμείς ευχόμαστε να μην κλάψουμε πικρά. Όχι, δεν ήρθε από το πουθενά αυτή η δοκιμασία. Η Ελλάδα ως καρδιά της ελληνορθοδοξίας υποφέρει από καρδιακή ανεπάρκεια και φλερτάρει συνεχώς με το πνευματικό έμφραγμα. Ως συνέπεια, νεκρώνονται από αίμα και οξυγόνο όλα τα μέλη μας, τα παγκόσμια θησαυρίσματά μας. Οι νεκροί δεν έχουν συμμάχους. Κανένας δεν θα υπολογίσει για πολύ μια γέρικη καρδιά γεμάτη προδοσία, που συνεχώς προδίδει τον ίδιο της τον εαυτό. Θα ερχόμαστε πάντα τελευταίοι, πάντα ασθμαίνοντες και καταϊδρωμένοι.


 


Οι πατέρες του Σινά ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα


 


Δεν συμμερίζομαι καθόλου τα (ύποπτα) καθησυχαστικά δημοσιεύματα που λένε ότι η Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά δεν θα υποστεί καμία ουσιαστική συνέπεια. Οι πονηρές δηλώσεις των Αιγύπτιων περί «διατήρησης του θρησκευτικού καθεστώτος» και «αναγνωρίσεως του ιερού χαρακτήρα» και «διατηρήσεως των στενών και αδελφικών σχέσεων», είναι χειρουργικές διατυπώσεις που κρύβουν τον διάβολο στις λεπτομέρειες.


 


Δεν θα εισέλθω σε σύνθετες ιστορικές και πολιτικές αναλύσεις που επισκιάζουν την ουσία του ζητήματος. Για να αφουγκραστώ την κατάσταση προτιμώ να ακούσω τα λόγια των ίδιων των πατέρων του Σινά, που δεκαετίες ζουν τις ισλαμικές ραδιουργίες στο πετσί τους. Οι προειδοποιήσεις που εξέπεμπαν εδώ και πολλά χρόνια για τα σχέδια των αγαρηνών ήταν στην κυριολεξία «φωνή βοώντων εν τη ερήμω».


 


Και τώρα ο εκπρόσωπος της Μονής Σινά στην Ελλάδα, αρχιμανδρίτης Πορφύριος Φραγκάκης, κάνει λόγο για ξεκάθαρη δικαστική δήμευση, σχολιάζοντας ότι με τη νέα απόφαση οι μοναχοί γίνονται φιλοξενούμενοι μέσα στον ιερό οίκο τους και η παραμονή τους στη Μονή παραδίδεται στο έλεος του Αιγυπτιακού κράτους.


 


Αυτό που ισχύει είναι ότι η Αίγυπτος καταληστεύει την κυριότητα της Μονής Σινά «επιτρέποντας» στη μοναστική κοινότητα να διατηρήσει το θρησκευτικό της καθεστώς (για όσο καιρό επιθυμεί η Αίγυπτος) και αλλάζοντας το ιδιοκτησιακό στάτους σε όρους κρατικής περιουσίας. Κτήματα της Μονής ήδη δημεύτηκαν σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση που τα χαρακτηρίζει ως «απομακρυσμένα», ξεκινώντας έτσι τη σαλαμοποίηση που ορίζει το σχέδιο υφαρπαγής.


 


Έτσι, ο κορυφαίος πνευματικός φάρος του Βυζαντίου, το θεοβάδιστο Σινά κινδυνεύει να πάψει να φωταγωγεί την οικουμένη ως πανάρχαιο αγλάισμα της ερήμου και να γίνει αρχαιολογική περιουσία του Αιγυπτιακού κράτους. Το επιχειρηματικό project με το όνομα «Great Transfiguration» (Η Μεγάλη Μεταμόρφωση) που βρίσκεται στο χαρτοφυλάκιο της Αιγυπτιακής κυβέρνησης, σκοπεύει να μετατρέψει την ευρύτερη περιοχή του νότιου Σινά σε ένα πολυθρησκευτικό θεματικό πάρκο, όπου ο τουριστικός ελιτισμός θα ανταμωθεί με αναδημιουργημένα τερατουργήματα προώθησης του διαθρησκειακού και πανθρησκειακού γίγνεσθαι.


 


Που ο ασκητισμός; Που ο αναχωρητισμός; Που η ορθόδοξη νήψη και η θεοπτία και η τιμή στους αγιασμένους καθηγητές της ερήμου που κατέβαζαν τον ουρανό στη γη «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι… εν ερημίαις πλανώμενοι, και όρεσι και σπηλαίοις και ταίς οπαίς της γης»; Κινδυνεύουν όλα να ατιμαστούν με μια διπλωματική αμμοθύελλα.


 


Καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς


 


Οι δε πολιτικάντικοι καθησυχασμοί από Αθήνα και Κάιρο, έχουν τόση αξία όσο και οι – προ τριών εβδομάδων – διαβεβαιώσεις Μητσοτάκη – Αλ Σίσι ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής Σινά θα παρέμενε αμετάβλητο. Θεωρώ αδύνατο μια τέτοια δικαστική απόφαση για ένα τόσο σοβαρό θέμα να μην είχε την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης του Καΐρου, έστω και εν μέρει.


 


Την ίδια στιγμή έχουμε έναν πρωθυπουργό που είναι παντελώς άσχετος, αδιάφορος και αυτοκαταστροφικός στην πολιτισμική διπλωματία. Παραδίδει τα παγκόσμια μνημεία μας στα χέρια των κατακτητών, το ένα μετά το άλλο. Δεν μπορεί και δεν θέλει να διαφυλάξει κανένα κληρονόμημα της ελληνορθοδοξίας, πολύ απλά διότι έχει αλλεργία σε ό,τι εκφράζει αυτές τις δύο έννοιες. Το έχει δείξει με όλους τους τρόπους και το έχει εκφράσει σε όλους τους τόνους. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, πιθανότατα είχε τη ψευδαίσθηση ότι οι προαιώνιες θρησκευτικές διαμάχες μπορούν να διευθετηθούν με γιάπικα σόου και ξεθυμασμένο αέρα Κογκρέσου.


 


Για να μην υποθέσουμε τίποτα χειρότερο, ενδίδοντας στο συλλογισμό ότι η Μονή Σινά μπορεί να θυσιάζεται στον βωμό των «αγαστών σχέσεων» με την Αίγυπτο, σε μια συνθήκη όπου η Ελλάδα βρίσκεται πλήρως απομονωμένη από συμμάχους. Αν παρατηρηθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση εμμένει στο να παρουσιάζει ως κέρδος την «διατήρηση λατρευτικού ελληνορθόδοξου χαρακτήρα» στη Μονή Σινά, τότε η υποψία θα γίνει βεβαιότητα! Η αδιανόητη απώλεια που υφιστάμεθα στο Σινά δεν αφορά (ακόμα) το λατρευτικό, αλλά το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Αυτό έλειπε να ευγνωμονούμε τους «πορθητές» που μας αφήνουν να λειτουργούμε μια Μονή δεκαπέντε αιώνων!


 


Αν είχαν την παραμικρή βάση αλήθειας οι κατευναστικές δηλώσεις, τότε δεν θα εξέδιδαν δριμύτατες ανακοινώσεις (πριν ακόμα κλείσει εικοσιτετράωρο από τη διαρροή της απόφασης) ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Ιερώνυμος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Ούτε θα μετέβαινε άρον-άρον ελληνική αντιπροσωπεία στο Κάιρο, στις 2 Ιουνίου για «περεταίρω επεξεργασία της συμφωνίας». Ούτε οι μοναχοί του Σινά δεν θα σφράγιζαν τις πύλες του μοναστηριού σε ένδειξη πένθους για την κρατική βία που υφίστανται.


 


Τα δύο έρημα τοπία


 


Από τη μια πλευρά οι «αδελφοί μουσουλμάνοι» με τον θεοκρατικό επεκτατισμό τους. Και από την άλλη οι νεοταξικοί ολετήρες που θέλουν να αφανίσουν όλα τα ορθόδοξα προσκυνήματα που θυμίζουν στην υφήλιο «τη μία, αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία» της Ορθοδοξίας. Και στη μέση οι νησίδες του ελληνορθόδοξου φωτός βάλλονται από παντού.


 


Οι καμπάνες του Σινά χτυπούν πένθιμα και οι θλιμμένες νότες τους διασχίζουν δύο ερήμους, μια φυσική και μία πνευματική. Η φυσική είναι η θεοσκέπαστη έρημος του Σινά που αποτελεί ένα απέραντο φυτώριο αγιότητας, με πνευματικούς αστέρες που ασκήτεψαν σαν ήμερα «αγρίμια» του Θεού, έγιναν ολάνθιστες ψυχές που μύρωσαν τον τόπο. Τις πρεσβείες αυτών των Αγίων και της Αγίας Αικατερίνης χρειαζόμαστε τώρα, για να κράξουν μέχρι και τα λιθάρια του Σινά την πνευματική αδικία που γίνεται.


 


Η άλλη έρημος είναι κατάμαυρη και δυσώδης. Είναι η πνευματική έρημος της μάνας Ελλάδας, ειδικά σε επίπεδο ηγεσίας αλλά και σε επίπεδο λαού. Μας κλέβουν τα ελληνορθόδοξα στολίδια μέσα από τα χέρια, κι εμείς ασχολούμαστε με «χαρτοφάναρα» που έλεγε και ο αείμνηστος Κόντογλου. Φτάσαμε να ασχολούμαστε δέκα μέρες με τον καπνό που θα βγει από την καμινάδα του αιρεσιάρχη Πάπα, ενώ έχουν πάρει «φωτιά» τα προσκυνήματά μας. Στην Παλαιστίνη, στα Ιεροσόλυμα, στο Σινά, παντού φωτιά πολέμου, συρρίκνωση και αμφισβήτηση. Λευκός καπνός στην Καπέλα Σιστίνα – μαύρος καπνός στα σεβάσματα της πίστης μας. Κι εμείς να ζητιανεύουμε δανεική «αίγλη» από τους έκπτωτους, όσο ξεπουλάμε την αιώνια λάμψη της ιστορίας μας. Όσο παραδίδουμε τα επίγεια χνάρια του Θεού στον αφανισμό και τη λήθη.


 


Οι καμπάνες του Σινά ηχούν θρηνητικά για όλους μας. Έχουμε ιερό χρέος να αντιδράσουμε σθεναρά. Όσο εμείς οι ίδιοι ως έθνος αντιμετωπίζουμε την πίστη μας σαν τουριστική ατραξιόν, το ίδιο θα κάνουν και οι εχθροί μας, το ίδιο θα κάνουν και οι άσπονδοι… «φίλοι» μας. Αν δεν ζωντανέψει η καρδιά της ελληνορθοδοξίας, θα χάσουμε το Σινά και θα πεθαίνουμε από δίψα στη δική μας ανελέητη έρημο. Αυτή που φτιάξαμε απεμπολώντας τα πνευματικά χρέη μας και χτίζοντας το αδέσποτο μέλλον μας πάνω σε κινούμενη άμμο…


 

Τετάρτη 2 Απριλίου 2025

Γιατί έχασαν τα λαϊκά στρώματα και τους φτωχούς οι νεόπλουτοι (πρώην «ταπεινοί και καταφρονεμένοι») του ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ;

 


Του
Ηλία Παπαναστασίου


Συνηθίζουμε το τελευταίο διάστημα να ξεκινάμε το άρθρο μας με παραθέσεις άρθρων συγγραφέων τους οποίους θεωρούμε εξαιρετικούς όχι μόνο λόγω του ύφους αλλά κυρίως λόγω της ποιοτικής τους ανάλυσης. Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (ένας από τους αξιολογότερους) του οποίου παραθέτουμε ένα εκτενές απόσπασμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους «πολιτικούς του αστέρες», «διαπρεπείς» οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αγωνιστές «μεγάλους και τρανούς» της Ταξικής Πάλης όπως ο Γιώργος Σταθάκης που διακρίθηκε στο «καμίνι των ταξικών αγώνων στον χώρο του εφοπλισμού», γράφει χαρακτηριστικά:

 


«Όταν το φθινόπωρο του 2011, ενόψει συζήτησης προγραμματικών Παπαδήμου και PSI, προσπάθησα (επιτυχώς εν τέλει) να εξηγήσω στον Αλέξη Τσίπρα την τεράστια σημασία της υπαγωγής του ελληνικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο, o τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μου ’λεγε ότι οι οικονομολόγοι του κόμματός του, δηλαδή ο Δραγασάκης, του έλεγαν ότι το αγγλικό δίκαιο δεν είχε καμία σημασία. Για να μην πάμε πιο πίσω, στην εποχή της Οικουμενικής και της εισόδου της Siemens στην Ελλάδα......Από την άλλη δεν μπορεί να θεωρηθεί μικρή και η συμβολή του Νίκου Κοτζιά στις Μεταμορφώσεις της Αριστεράς (το πρότυπο παρόμοιων μετασχηματισμών το έχει αναλύσει έξοχα ο Φραντς Κάφκα στην αριστουργηματική του «Μεταμόρφωση» που συστήνω ενθέρμως στους αναγνώστες μου. Συνδυάζει το τραγικό με το διασκεδαστικό).

 

 
Επειδή μάλιστα οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κυριολεκτικά την παραμικρή ιδέα για εξωτερική πολιτική, ούτε και προσπαθούν σοβαρά να αποκτήσουν, σπεύδουν κάθε τόσο στον Κοτζιά να ωφεληθούν από τη σοφία του...Έχουν να το λένε άλλωστε για τον κ. Κοτζιά και ο αξιαγάπητος «Μπίμπι» Νετανιάχου (τύφλα νάχει ο Ηρώδης) και ο αξιολογότατος, υπέρλαμπρος Ντόναλντ Τραμπ για το πόσες υπηρεσίες τους προσέφερε ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος.

Δεν έχει υπάρξει έως σήμερα πιο φιλοαμερικανός και φιλοϊσραηλινός Υπουργός από τον κ. Κοτζιά!

Για να μην αναφερθούμε στις παλαιότερες συμβολές του στη δημοκρατία, την πρόοδο και την αριστερά ως εξ απορρήτων του Γιώργου Παπανδρέου και ως επικεφαλής του σημιτικού ΙΣΤΑΜΕ. Ούτε και στην υποστήριξή του προς το σχέδιο Ανάν.

Πράγματι φοβερό το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ!

Όσο για τον ελληνικό λαό, χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του μια άξια του ονόματός της αριστερά και αριστερά δυστυχώς δεν έχει.» (Δ. Κωσταντακόπουλου «Μεταξύ Δραγασάκη και Κοτζιά: Το φοβερό δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ» –Κοσμοδρόμιο).

Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015-19 μας έχει δώσει πολλά και άφθονα δείγματα πολιτικού νεοπλουτισμού, οικονομικής μεσοαστικής αναβάθμισης των στελεχών του και προσπάθεια ένταξης τμήματος αυτών των στελεχών στην Μεγαλοαστική Τάξη. Όμως η οικονομικο/κοινωνική εξέλιξη και ταξική ένταξη προϋπήρχε της κυβερνητικής του θητείας και των όσων επακολούθησαν. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει ολοκληρωμένα, διαλεκτικά και ολιστικά αν θέλετε την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν κατανοήσει πλήρως «κατά βάθος και καθ’ ύψος» τα υφιστάμενα Κοινωνικά και Ταξικά στρώματα που ήλθαν στην Κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και ποιο Κοινωνικό εκτόπισμα είχαν οι πράξεις τους και κυρίως η Κοινωνική τους προέλευση. Αυτό αφορά τα κύρια και επίλεκτα στελέχη της Κυβέρνησής τους, από τον Δραγασάκη και τον Τσακαλώτο μέχρι τον Σταθάκη και την «Μαρία Αντουανέτα των Γιαννιτσών», Έφη Αχτσιόγλου. Μέχρι σήμερα δεν είχαμε κάποια Κοινωνική καταγραφή και «Ταξική Ακτινογραφία» των Κοινωνικών Τάξεων που ήλθαν σε Κυβερνητικές θέσεις στα ανώτερα κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως του Κοινωνικού Μπλοκ που στήριξε το 2015 την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο με την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, τον Αύγουστο του 1015 και την σταδιακή και μετέπειτα ταχεία αποσύνδεση των «Κάτω Κοινωνικών Στρωμάτων» από τα Ηγετικά κλιμάκια μιας Νεόπλουτης –πολιτικά και οικονομικά– Μεσαίας Τάξης και τμήματος των Μικροαστών, κατανοήσαμε την διάσταση Ηγεσίας/Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Λαϊκών στρωμάτων που τους υποστήριξαν. Τότε έγινε κοινή συνείδηση πως με τον ΣΥΡΙΖΑ και προηγούμενα με το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ είχαμε μια κοινωνιολογική περίπτωση Μεσαίας Τάξης «Für sich», δηλαδή «Μεσαίας Τάξης για τον εαυτό της» όπως ήταν τελικά όλες οι κοινωνιολογικές περιπτώσεις των λεγόμενων «προοδευτικών κομμάτων» από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τα ανερχόμενα μικροαστικά στρώματα της δεκαετίας του 1970-80 αφού κατοχύρωσαν την «πολιτικο/θεσμική» τους θέση με την άνοδο της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ κυρίως) και «αναβαθμίστηκαν» ως «Μεσοαστικά», έστω και ψευδεπίγραφα, εν συνεχεία αυτονομήθηκαν από πολιτικές δεσμεύσεις και κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες λειτουργώντας «από τότε και στο εξής», ως «Πυρίμαχος Κοινωνική Ζώνη», όπου το Ταξικό Οικονομικο/Πολιτικό τείχος των Νεόπλουτων Μεσοαστών προστάτευε το εσωτερικό του Μεσοαστικού Φρουρίου από «Κοινωνικούς Λαθρεπιβάτες» και «Ταξικούς Λαθρομετανάστες» έχοντας ως «Buffer Zone» την «Κατηγορία της Οικονομικής Χρεωκοπίας» για όσους θέλουν να «εισέλθουν» αλλά και παρόμοια «Κατηγορία Δικαστική Απόφαση» και για όσους «πρέπει να εξέλθουν», εξοβελιστέοι δια παντός και στιγματισμένοι ως «Losers» του Μεσοαστικού Ομίλου των Νεόπλουτων.

Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν, σύντομα ή μάλλον, συντομότατα. Πλέον η «Κοινωνία» ψέλνει το Ωσαννά της Μεσαίας Τάξης, ως αυθύπαρκτης «Κοινωνικής Οντότητας» και «Πολιτικού Υποκείμενου». Δηλώσεις επί δηλώσεων, προγράμματα κομμάτων και αναλύσεις Κεντρικών Επιτροπών και Επιτροπών Σοφών (ίσως και «Πάνσοφων»...) με παράλληλους «παιάνας παιανιζόντων» προς δόξαν και τιμή της σεβαστής και δοξασμένης δεσποσύνης που ονοματίζεται «Μεσαία Τάξη» ή αλλιώς «Κυρία επί των τιμών» της νεόπλουτης Ελληνικής Κοινωνίας των τελευταίων 30-40 ετών και πάντα με την κατάλληλη προσφώνηση «Κυρίες και Κυρίοι, η αυτής μεγαλειότης Δούκισσα του Δουκάτου του Ελλαδιστάν, Μεσαία Τάξη! Κόμισα Δερβενοχωρίων του Προτεκτοράτου της Αμερικανολάνδης ή Ελληνολάνδης («Γκρεκιστάν», αγγλοσαξονιστί...).

Η πολιτική «Θεσμοποίηση» της λεγόμενης Μεσαίας Τάξης και ο Καιάδας των λαϊκών στρωμάτων

Αφού κατοχυρώθηκε πολιτικά και «συνειδησιακά» η «Μεσαία Τάξη των Νεόπλουτων» ως ο «χώρος» –η «χώρα»– του «Milk and Honey» για όλους τους Νεοέλληνες και ως η «Άγρια Δύση» των «Νευρωτικών της Κοινωνικής Ανόδου» αφού και ο πλησιέστερος ελαιοχρωματιστής και αρχι/ντελιβεράς «αυτοκατατάσσεται» στις ένδοξες γραμμές του Θρυλικού στρατού της, πλέον οι Κοινωνικοί και Ταξικοί διαχωρισμοί δεν «αμβλύνονται» αλλά οξύνονται απογοητεύοντας τους Δημοσκόπους, τους Πανελίστες των Κομμάτων –οι εκπρόσωποι των κομμάτων έγιναν όλοι Πανελίστες εμπνεόμενοι από το γνωστό «Όλοι μαζί μπορούμε» του Ρ/Τ Σταθμού Σκάι– τους σοφολογιότατους αναλυτές, τους δοκησίσοφους και «σοφιστικέ σοφιστές» του Πανεπιστημιακού Μανδαρινάτου και φυσικά την Κυρίαρχη Πολιτική Ελίτ που εγκατέλειψε σε «Κρυονική κατάσταση» τα Λαϊκά Στρώματα με σκοπό να τα «επαναφέρει στη ζωή» σε κατάλληλη εποχή που όλως τυχαίως, είναι το τελευταίο δίμηνο προ των εκλογών...
Δεν υπάρχει «ανάλυση», πανελικός διάλογος και προεκλογική διακήρυξη που να μην χαϊδεύει –μονίμως και αδιαλείπτως– τα ευαίσθητα αυτιά της «πολυπαινεμένης και πολυσυζητημένης» Μεσαίας τάξης (των Νεόπλουτων, συμπληρώνουμε εμείς). Απευθυνόμενοι σε στρώματα που ξεκίνησαν από «τα χαμηλά» ως λαϊκοί και λαϊκότροποι πολίτες των χαμηλότερων Κοινωνικών στρωμάτων, η υποσχεσιολογία για την διατήρηση του πολύτιμου «βιοτικού τους επιπέδου» ισοδυναμεί πλέον με όρκο τιμής για μια Κοινωνική Τάξη θεμελιακή για την επιβίωση του Μεταπρατικού, Εξηρτημένου και Κομπραδόρικου χαρακτήρα της Νεοελληνικής Κοινωνίας, Καθρέπτης αυτής της Κοινωνίας είναι οι Νεόπλουτοι, σκεφτήκατε πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα;

Και τα Λαϊκά Στρώματα που αποτελούν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό και στην μεγάλη τους πλειοψηφία στερούνται βασικών και σε αρκετό ποσοστό πένονται κυριολεκτικά; Tι γίνεται με τα λαϊκά στρώματα, τους «Μη Προνομιούχους» του ΠΑΣΟΚ, τους τρισένδοξους του ΠΑΣΟΚικού «Συμβολαίου με τον Λαό», των μετέπειτα κατά πολύ αριστερότερων του ΣΥΡΙΖΑ Κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου της περιόδου 1981-89; Και αν τα Λαϊκά στρώματα βελτίωσαν αρκετά ή κατά πολύ την οικονομική τους θέση αυτή την οκταετία, ακολούθησε ο Αρμαγεδδών των Μνημονίων που κλείνουν σε έναν μήνα –23/4/2025– 15 χρόνια ζωής όταν ο ιδιοφυής και με τάσεις μεγαλοφυΐας Πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου,


επιφανής εκπρόσωπος της «Τάσης Τζωρτζ Σόρος» που κυριάρχησε στο ΠΑΣΟΚ τα ίδια χρόνια, αποφάσισε να λύσει ριζικά το «ελληνικό πρόβλημα χρέους» – που ήταν ουσιαστικά πρόβλημα παραγωγής– με την «πρόσκληση» του ΔΝΤ και όλων των Χρηματιστηριακών Κερδοσκόπων και επιπέδου Απατεώνων που εμφιλοχωρούν, εμφωλεύουν και ελλοχεύουν στο σώμα της Ελληνικής Κοινωνίας συντρίβοντας τα «Κάτω Λαϊκά Στρώματα» και ταυτόχρονα κάνοντας «πανήγυρι κερδοσκοπίας» με την Μεταπρατική, Κομπραδόρικη, Κολομβιανού τύπου «Αστική» Τάξη –που είναι Τάξη αλλά όχι Αστική– ενώ γύρω τους περιστρέφεται, λαχταρώντας ένα κομμάτι από την λεία, η χυδαιο/Μεσοαστική Νεόπλουτη Τάξη της πρώην «Λαϊκούρικης Πλέμπας» που «την είδε» Μύκονο, Ντουμπάι, Νέα Υόρκη, Πόρσε και Σκάφος με όλες τις ημίγυμνες/γυμνές Θηλυκές συνοδείες και οι οποίες αναβαθμίζουν το αρχαιότερο επάγγελμα σε απίστευτα καλλιτεχνικά επίπεδα...

Λαϊκά στρώματα, φτωχοί, άποροι των επιδομάτων, άστεγοι

Εάν αφαιρέσουμε το ποσοστό της Μεσαίας Νεόπλουτης Τάξης –υπολογιστικά 15 έως 18%, maximum 20%– και το ελαχιστότατο της Μεγαλοαστικής Τάξης που δεν ξεπερνά το 1-2%, χονδρικά, συνοπτικά και επιγραμματικά μπορούμε να ισχυριστούμε πως τα ευνοημένα στρώματα της Νεοελληνικής Κοινωνίας δεν ξεπερνούν το 20-22%. Εκλογικά και πολιτικά, αντιστοιχούν στα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με τάσεις μειούμενης σταθερότητας.

Τα Λαϊκά στρώματα –Μισθωτοί του Ιδιωτικού Τομέα που αντιπροσωπεύουν την καθαυτή Εργατική Τάξη, Μισθωτοί του Δημοσίου, Μικροί και Μεσαίοι Αγρότες, χαμηλότερα Μικροαστικά στρώματα και τμήματα της παρηκμασμένης Μεσαίας Τάξης που «ξέπεσαν» στις τάξεις των φτωχοποιημένων Μικροαστών, Άνεργοι και άκρως εξαθλιωμένα άτομα της «Υπο-Τάξης» (Sub-Class)– αποτελούν τουλάχιστον το 70% του συνολικού πληθυσμού (ελαστικός υπολογισμός), εργαζόμενου και μη, πλησιάζουν δε το 78-80% (ακριβέστερος υπολογισμός).

Τα παραπάνω στρώματα συνεθλίβησαν στην διάρκεια των 3 Μνημονίων, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να διάγουν «οικονομικό βίο ανθόσπαρτο» και τις επόμενες δεκαετίες για όσους τουλάχιστον καταφέρουν να επιβιώνουν σε αυτή την χώρα. Επίσημα το βιοτικό τους επίπεδο έπεσε τουλάχιστον 30-35% συγκρινόμενο με το προ Μνημονίων επίπεδο, η δε Αγοραστική Δύναμη του Έλληνα έπεσε από το 96% του Μέσου Όρου της ΕΕ το 2008 στο 67% σήμερα, καταλαμβάνοντας την τελευταία θέση μαζί με την Βουλγαρία στις 27 χώρες της ΕΕ.
Εάν εκτός της ακρίβειας που έχει φτάσει στα ύψη, την πανάκριβη Ενέργεια (Ηλεκτρικό Ρεύμα) και τα απλησίαστα ενοίκια και αγορά ακίνητων, λάβει κάνεις υπόψη του την άθλια κατάσταση των Σιδηροδρόμων, την έλλειψη ολοκληρωμένου Κτηματολογίου (Ελλάδα και Αλβανία οι μοναδικές χώρες χωρίς ολοκληρωμένο Κτηματολόγιο...), την χαμηλή υποδομή και έλλειψη συντήρησης υποδομών αστικών κέντρων, νησιών, λιμανιών, ορεινών δρόμων κλπ. τότε γελάει κάποιος με την αυτάρεσκα επικαλουμένη «Ευρωπαϊκή Ιδιότητα» της Ελλάδας, ανύπαρκτη ουσιαστικά και φαντασιακά θεμελιωμένη. Πως γίνεται να μην έχεις Τραίνα ασφαλή και σύγχρονα, ολοκληρωμένο Κτηματολόγιο, και Βιομηχανία και γενικότερα Παραγωγή και να αυτο-θεωρείσαι Ευρωπαϊκή χώρα.....
Και πως είναι δυνατόν να επιβιώσει αξιοπρεπώς η Νέα Γενιά και γενικά οι μισθωτοί του Ιδιωτικού Τομέα με τους χαμηλούς μισθούς και τα πανάκριβα νοίκια, πολύ περισσότερο εάν αποφασίσουν να κάνουν οικογένεια; Εάν το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης των πλατειών λαϊκών στρωμάτων δεν τεθεί επί τάπητος και δεν ληφθούν ριζικά, ριζοσπαστικά μέτρα αλλαγής της σημερινής οικονομικής πολιτικής, η σημερινή Δυστοπία διαβίωσης των στρωμάτων αυτών –και τα οποία αντιπροσωπεύουν την μεγάλη πλειοψηφία– θα μετατραπεί σε κόλαση με αύξηση της ήδη αυξημένης μετανάστευσης, διαρκή πτώση της κατανάλωσης και του βιοτικού επιπέδου.

Εάν λοιπόν θέλει αληθινά η λεγόμενη «προοδευτική παράταξη» της «Κεντρο/Αριστεράς» και «Αριστεράς» να «απλωθεί» σε μαζικό επίπεδο, αγκαλιάζοντας την τεράστια δεξαμενή των πλατειών στρωμάτων θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της με ριζικό και επαναστατικό τρόπο.
Οι παραπάνω επισημάνσεις δεν αφορούν μόνο την πολυδιασπασμένη ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗ «Αριστερά» που μετατράπηκε σε «αριστερό» υποστηρικτή της συστημικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής αλλά και την λεγόμενη «Κεντρο/Αριστερά» του ΠΑΣΟΚ που μεταλλάχθηκε σε απίστευτο βαθμό ούτως ώστε το πάλαι ποτέ «Κίνημα των Μη Προνομιούχων» να μετεξελιχθεί σε σοσιαλφιλελεύθερο, νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ. Η περίοδος του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ –1996 έως 2004– με χρονολογία «εκκίνησης» ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δεν αφυδάτωσε απλώς το ΠΑΣΟΚ αλλά κυριολεκτικά το εξαφάνισε με τελευταίο ιντερλούδιο την περίοδο Βενιζέλου όταν το κραταιό ΠΑΣΟΚ του 48,1% (1981) συγκέντρωσε ένα κωμικοτραγικό ποσοστό 4,64% στις εκλογές του 2015.

Η εκλογική/πολιτική μετακύλιση των Λαϊκών στρωμάτων προς τα δεξιά

Αναλύσεις επί αναλύσεων, «βαθυστόχαστοι τενεκέδες» των τηλεοπτικών πάνελ και δοκησίσοφοι πανεπιστημιακοί προσπαθούν να αναλύσουν τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια την στροφή πανευρωπαϊκά και πανελλαδικά –με σαρωτική «επισφράγιση» την άνοδο Τραμπ στις ΗΠΑ– και τους λόγους που ανέβηκε κατακόρυφα η λεγόμενη «Άκρα Δεξιά» (αμφιλεγόμενος όρος, κατά την γνώμη μας) και με τάσεις απόλυτης επικράτησης σε Κυβερνητικό επίπεδο.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την έρευνα του Ινστιτούτου Έρευνας Ζαν Ζωρές του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για τις Προεδρικές Εκλογες της Γαλλίας το 2017, όταν το κόμμα της Μαρί Λε Πεν ψηφίστηκε από το 58 % (!) της Γαλλικής Εργατικής Τάξης. Ανάλογοι υπολογισμοί έγιναν για τους ψηφοφόρους του AfP στη Γερμανία αλλά και στην Ιταλία, Ισπανία και φυσικά Ελλάδα. Έγινε πλέον συνείδηση μετά τα συντριπτικά (σε βάρος της Μετα-μοντέρνας «Αριστεράς») εκλογικά αποτελέσματα των τελευταίων ετών, πως τεράστιο ποσοστό των λαϊκών στρωμάτων στράφηκαν από την Αριστερά –της οποίας αποτελούσαν παραδοσιακούς ψηφοφόρους– στη Δεξιά. Η ερμηνεία πρέπει να επικεντρωθεί σε τρεις κύριους λόγους (α) στην μόνιμη στόχευση των λεγομένων «Αριστερών» κομμάτων στην Μεσαία Τάξη, το νεο ίνδαλμα των Μεσοαστών «Αριστερών» και της χρεωκοπημένης Σοσιαλδημοκρατίας, (β) στην εγκατάλειψη από μέρους της «Αριστεράς» κάθε πολιτικής τόνωσης και ανάπτυξης του Κοινωνικού Κράτους –το οποίο ακραιφνώς υποστήριζαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι την δεκαετία του 1980– αύξησης μισθών, εργασιακής ασφάλειας και οικονομικο/κοινωνικής βοήθειας στα πλατιά λαϊκά στρώματα των εργαζομένων (Ανεπτυγμένη Ευρώπη) και των Μικρομεσαίων (Ελλάδα). Αντ’ αυτού, η (δήθεν) «Αριστερά» υποστήριζε την «ευέλικτη» εργασία (Flexicurity), τις περικοπές του Κοινωνικού Κράτους, την άκριτη ελευθερία μετανάστευσης που ήταν μια έξυπνη τακτική του Κεφαλαίου να μειώσει τα ευρωπαϊκά ημερομίσθια και να αυξήσει τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό των Εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, την λεγόμενη «Πράσινη Ενέργεια» και το Χρηματιστήριο Ενέργειας (ειδικά στην Ελλάδα) και φυσικά το «βαρύ κανόνι» της μεταλλαγμένης Ροζ «Αριστεράς», τους ΛΟΑΤΚΙ, τα 62 φύλλα, την σταδιακή θηλυκοποίηση του ανδρικού φύλου με όλα τα συμπαρομαρτούντα

π.χ. το Αμερικανόπνευστο #Metoo που διασπά τα δυο φύλλα μετατρέποντάς τα σε ορκισμένους εχθρούς, καλλιεργώντας διαρκώς τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους και ικανοποιώντας το άρρητο, άφατο και άφραστο αίτημα της Ελίτ που κοινοποιήθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω των Αμερικανοκρατούμενων ΜΜΕ, υπόγεια και έξυπνα και σφυροκοπά τους εγκέφαλους με το μονότονο σύνθημα «Εχθρός της εργαζόμενης γυναίκας δεν είναι το αφεντικό αλλά ο –επίσης εργαζόμενος μισθωτός– άνδρας, ο σεξιστής και υποψήφιος βιαστής». Μια διάσπαση και ένας τεχνητός χωρισμός των «Κάτω στρωμάτων» και των δυο φύλων των λαϊκών στρωμάτων, έξυπνα πλασαρισμένος και διαφημισμένος από τις υστερικές καμπάνιες των Μέσων Ενημέρωσης. Να μην λησμονήσουμε και την προώθηση του μικροαστικού Φεμινισμού που ζητά όχι Ισότητα των δυο φύλων αλλά υποκατάσταση των ανδρών από τις γυναίκες («Να γίνουμε χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη», παράγοντας έτσι μια νέα, αντεστραμμένη ανισότητα).

Να προσθέσουμε εδώ και την άκρως φιλοπόλεμη διάθεση της ελεεινής Σοσιαλδημοκρατίας εναντίον της Ρωσίας και τον υστερικό, ψυχοπαθολογικού τύπου αντι/Ρωσισμό της (α), την άκρατη εχθρότητα των «αποεθνικοποιημένων αριστερών» απέναντι στην έννοια του Έθνους και της Πατρίδας, ειδικότερα σε χώρες που ο όρος «Έθνος» είχε πάντα μια αντι-ιμπεριαλιστική, πατριωτική και λαϊκή διάσταση όπως η Ελλάδα (β), και (γ) την αστικού και κοσμοπολίτικου τύπου αντι-θρησκευτικότητα και «κοσμικότητα της Θρησκείας» των φιλελεύθερων και μεταμοντέρνων Μεσοαστών της χορτασμένης, βολεμένης «Αριστεράς του Χαβιαριού» (Gauche Caviar) που έθιγε την θρησκευτική συνείδηση των πλατιών λαϊκών μαζών, ειδικότερα σε ορθόδοξες χώρες (Ελλάδα) όπου η χριστιανική Θρησκεία είχε πάντα έναν Κοινωνικό, αλληλοβοηθητικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα συγκριτικά με τον «Χριστιανισμό του Χρηματιστηριακού Καπιταλισμού» που είναι ο Προτεσταντισμός.
Μετά τις προαναφερθείσες μεταλλάξεις της παραδοσιακής Εργατικής Σοσιαλδημοκρατίας και της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής αριστεράς» σε άθλια κατασκευάσματα της Woke Culture και των «Ευαγγελίων» της Πολιτικής Ορθότητας, οι πλατιές εργαζόμενες μάζες και τα λαϊκά στρώματα άρχιζαν να φεύγουν τροχάδην, μακριά από τα «άρρητα και αθέμιτα» (κοινώς, ανοησίες) της (δήθεν) «Αριστεράς» και να στρέφονται σε κόμματα που τα προσλαμβάνουν ως «λαϊκότερα» από τους πρώην ιδεολογικούς τους πατέρες.

Εάν λοιπόν οι θεωρητικά αγράμματοι και κοινωνικά αμόρφωτοι, χρυσογανωμένοι τενεκέδες της χορτασμένης και καλοβολεμένης «Αριστεράς» θέλουν να βρουν το «φως το αληθινό», ας μελετήσουν να δουν τί φταίει και ας κάνουν μερικές γονυκλισίες μετάνοιας στα Λαϊκά στρώματα που εγκατέλειψαν, στην διαλεκτική μετα–καπιταλιστική Κοσμοθεωρία που καταξευτέλισαν και στην Ιστορία την οποίαν βίασαν, πρακτικά και διανοητικά. Και επειδή –είμαστε απόλυτα σίγουροι– η νοσηρή ματαιοδοξία τους και η μεσοαστική καλοπέραση που απολαμβάνουν στο σύστημα δεν θα τους επιτρέψει ποτέ να κάνουν κάτι παρόμοιο, ευχόμαστε τα πολύπαθα λαϊκά στρώματα να τους στείλουν οριστικά εκεί που πραγματικά τους αξίζει, στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας!https://resaltomag.blogspot.com/