Μνήμη, λήθη και Μεταμοντέρνα Αριστερά της Ελίτ

 

Ηλία Παπαναστασίου

 

Είναι γνωστό πως η ιστορική μνήμη λειτουργεί «αφοπλιστικά» σε βάρος των κάθε λογής κρατούντων και πολιτικών απατεώνων. Είναι επίσης γνωστό πως «Ένα πράγμα μας διδάσκει η Ιστορία πως κανένας δεν διδάσκεται από αυτήν» (Τσώρτσιλ) όπως είναι δεδομένο πως λαοί χωρίς μνήμη και πολίτες με ασθενή ή ανύπαρκτη μνήμη «άγονται και φέρονται» από τους διάφορους σαλτιμπάγκους της πολιτικής που εξαπατούν τους λαούς, οδηγώντας τους σε καταστροφικές καταστάσεις ή στα πρόθυρα της ολικής κατάρρευσης.  

Εάν και εφόσον έχουμε υπόψη μας όλα τα παραπάνω – πράγματα χιλιοειπωμένα αλλά αληθή, συνεχώς επαναλαμβανόμενα αλλά επιβεβαιωμένα – τότε ίσως μπορούμε να καταλάβουμε την προσπάθεια που γίνεται από τις κυρίαρχες ομάδες της Ελίτ και της Μεταμοντέρνας Αριστεράς που αποτελεί το πιο προωθημένο και ύπουλο τμήμα της Ελίτ, να αποκόψουν τους λαούς από την Ιστορία, την Ιστορική μνήμη και τις Ιστορικές παρακαταθήκες, ιδιαίτερα τις πολιτιστικές. Συγκεκριμένα,

Η απόφαση του Πανεπιστημίου του Princeton να εξοβελίσει τα αρχαιά ελληνικά και τα λατινικά από τα μαθήματά του χάριν κάποιου υποτιθέμενου «αντιρατσισμού» (!) και κάποιας «Λευκής υπεροχής» που αντιπροσωπεύουν οι Αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι συγγραφείς, δεν είναι μόνο εξοβελισμός του ιστορικού πολιτισμού των Ελλήνων και Ρωμαίων αλλά μια κυριολεκτική δολοφονία των βάσεων, των βάθρων του Δυτικού Πολιτισμού. Η παγκοσμιοποιημένη Ελίτ – και όχι μόνο των Πανεπιστημίων– έχει αποφασίσει να εξαλείψει την Ιστορία προ του 2.000 μ.Χ. και κατ’ επέκταση την ιστορική της μνήμη. Δεν χρειάζεται ο Όμηρος γιατί είναι «σεξιστής», ούτε ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης γιατί θεμελίωσαν (?) τον «λευκό ρατσισμό» ούτε φυσικά ο Σαίξπηρ που εκτός από «σεξιστής» υπήρξε και «αντισημίτης» με τον «Έμπορο της Βενετίας» και τον Σάυλωκ. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει η παγκοσμιοποιημένη Ελίτ – ειδικότερα του Αγγλοσαξονικού κόσμου– και η οποία Ελίτ όπως φαίνεται, θέλει να ανακηρύξει τους μαύρους σε «προαγωγούς» του πολιτισμού μετά το 2000 μ.Χ. Η ιστορία μέχρι τότε πρέπει να εξαφανιστεί, να εξαλειφτεί από την μνήμη και να διαγραφεί τελείως. Ένα πελώριο delete λοιπόν στο κομπιούτερ μέσω του οποίου διαγράφουμε την Ιστορία έως σήμερα και την ξαναγράφουμε με τους Αφροαμερικανούς, τους Ινδιάνους και τους τριτοκοσμικούς λαούς να σέρνουν τον χορό και να τρέχουν χαρούμενοι στα λιβάδια της Πολυπολιτισμικότητας με ξέπλεκα μαλλιά, έχοντας επιτέλους απαλλαχτεί από τον ρατσισμό και μισογυνισμό των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Και επειδή οι Πυραμίδες, το Κολοσσαίο ή ο Παρθενώνας κτίστηκαν με τον ιδρώτα δούλων και αιχμάλωτων πολέμου, μην εκπλαγείτε αγαπητοί αναγνώστες εάν δείτε τα επόμενα 30–50 χρόνια και κάποια υποκινουμένη και καλά οργανωμένη κίνηση για την κατεδάφισή τους με πρωτοβουλία των ψυχάκηδων και σχιζοφρενών της Πολιτικής Ορθότητας ! Εάν καταφέρουν και εξαλείψουν την Ιστορία και όχι μόνο τα αρχαία ελληνικά και λατινικά, ουσιαστικά θα έχουν «τελειώσει» τον ανθρώπινο πολιτισμό και μάλιστα στην πλέον ανεπτυγμένη εκδοχή του δηλαδή την Δυτική, έχοντας προάγει τους Αφροαμερικανούς σε μοναδικούς «κριτές» και «παράγωγους» του μελλοντικού ανθρώπινου πολιτισμού ! Έτσι, οι λευκοί «αριστεροί» θα συνεχίζουν να αυτομαστιγώνονται μαζοχιστικά και θα μειώσουν τα «συμπλέγματα ενοχής τους» οι δε μαύροι «αγωνιστές» θα ικανοποιήσουν τα συμπλέγματα κατωτερότητάς τους απέναντι στους λευκούς, καταργώντας τον πολιτισμό (των λευκών). Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, Μαύροι πουλούσαν μαύρους από αντίπαλες φυλές στους Λευκούς Δουλέμπορους, η δε μαύρη Ελίτ και μαύρη Μπουρζουαζία όταν πήρε την εξουσία στην Αφρική μετά την αποικιοκρατία, αποδείχτηκε «βασιλικότερη του βασιλέως». Να μην ξεχάσουμε τον ανθρωποφάγο Αμίν Νταντά της Ουγκάντα, τον «αυτοκράτορα» Μποκάσα της Κεντρικής Αφρικής που έκοβε τα χέρια μικρών παιδιών αλλά και τον «αντιιμπεριαλιστή» Μουκάμπε της Ζιμπάμπουε με τις 37 βίλες. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε την σφαγή 1.000.000 ανθρώπων που ανήκαν στην φυλή των Τούτσι από τους ομοεθνείς τους Χούτου το 1994 και μέσα σε τρεις μήνες, στην Ρουάντα της Αφρικής. Και αν στην Ναμίμπια του 1905–1910 έφταιγε η ιμπεριαλιστική Γερμανία που έσφαξε τους Χαράρε, στην Ρουάντα του 1994, μαύροι έσφαξαν 1.000.000 μαύρους ομοεθνείς τους συμμετέχοντας στην απίστευτη σφαγή τεράστιος αριθμός ανθρώπων, από τους Κυβερνητικούς έως τον στρατό, την αστυνομία και τους απλούς πολίτες ! Ας το θυμούνται όσοι ταυτίζουν σφαγές μαύρων μόνο από τους Λευκούς και όσοι εξισώνουν τον ρατσισμό με την Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη ! Οι ανθρωποσφαγές, η καταπίεση και η τοξικότητα δεν είναι ταυτισμένες με το φύλο ή το χρώμα του δέρματος. Δεν είναι οι γυναίκες πιο «ειρηνόφιλες» στην πολιτική ούτε οι μαύροι «μη επιρρεπείς» στις σφαγές. Ας τελειώνουμε με αυτά τα παραμύθια!

Στη χώρα μας, την ίδια ανελέητη ροπή προς εξόντωση ή αντιστροφή της Ιστορικής Μνήμης έχει η Μεταμοντέρνα Αριστερά ή Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ. Από την «κατεδάφιση» της ένδοξης Επανάστασης του 1821 όπου οι Έλληνες Αγωνιστές ταυτίζονται με «σφαγείς αμάχων Τούρκων» στην Άλωση της Τριπολιτσάς μέχρι την υποτιθέμενη «ειρηνική συμβίωση» Ελλήνων και Οθωμανών – όλα στολισμένα με λουλουδάκια και σιροπιαστές «ειρηνόφιλες» ιστορίες– οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ αφηγητές, μαέστροι του ιστορικού ψεύδους και της πολιτικής απάτης, πέρασαν από τον «συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης» (Μαρία Ρεπούση) στους Λούμπεν Συριζαίους τους οποίους μάλιστα θεωρούν «απόγονους» των ηρώων του 1821 ! (Άπαντα Π. Πολάκη, τόμος τρίτος).

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τον κατ’ επανάληψη υπονομευτικό τους ρόλο με παραδείγματα, ούτε την προβοκατόρικη τακτική τους σε θέματα Ιστορίας ! Γι’ αυτούς η ανθρωπότητα ξεκινά με τον σεξιστή Αδάμ και μέσω της φεμινίστριας Εύας και του bisexual Αλκιβιάδη, καταλήγει στα Gay Pride του Βαλλιανάτου και του Jason Αντιγόνη. Εκεί έρχεται η συνάντηση με την «αντιρατσιστική» Αφρική και τους απανταχού Αφροαμερικανους,

Ποιός είναι ο προοδευτικός και ποιός ο συντηρητικός στη συνεπιμέλεια τέκνων;

 

Ηλία

 Παπαναστασίου 

Ψηφίστηκε στις 20/5/2021 από το Ελληνικό Κοινοβούλιο το Σχέδιο Νόμου της Ελληνικής Κυβέρνησης για την Συνεπιμέλεια μετά τον χωρισμό του ζευγαριού. Τελικά ψηφίστηκε με 156 ψήφους της ΝΔ και καταψηφίστηκε από τα υπόλοιπα κόμματα, τα λεγόμενα «προοδευτικά» και «αριστερά». 

Όποιος παρακολούθησε έστω και λίγο την Κοινοβουλευτική συζήτηση και πολύ περισσότερο, όποιος είναι γνώστης των θεμάτων που αφορούν την Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο σε σχέση –κυρίως– με την θέση των πατέρων, επιεικώς έφριξε από όσα άκουσε. 

 

Η κ. Φώφη Γεννηματά που έκανε καριέρα τόσα χρόνια με το όνομα του πατέρα της, μίλησε για «παιδί–βαλίτσα» εξαιτίας – υποτίθεται– των διατάξεων του Νομοσχεδίου, η λαλίστατη επαναστάτρια της Εκάλης και εκπρόσωπος των Σοβιέτ Βορείων Προαστίων κ. Κανέλλη μίλησε για «μπαλάκι του πιγκ–πογκ» που θα γίνει το παιδί, πάντα σύμφωνα με την σοφή και μεγαλοφυή γνώμη της. Οι βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ μίλησαν για «πόλεμο κατά των μητέρων» (!), ο δε Αλέξης Τσίπρας, διαβόητος πολιτικός απατεώνας ΝΑ Ευρώπης και περιχώρων, μίλησε για «μισογυνισμό» (!!) εκ μέρους του Υπουργού κ. Τσιάρα. Αλλά και άλλες μεγάλες επιστημονικές ιδιοφυίες, όπως ο κ. Λάππας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, ταύτισε την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση αποκλειστικά με την πλευρά των ανδρών και πατέρων. Σύμφωνα με τον κ. Λάππα και το έξαλλο φεμινιστικό μπλοκ που κυριαρχεί στα Media, ο βιαστής και κακοποιητής, βίαιος και «πρωταθλητής» στην σεξουαλική βιαιοπραγία είναι μόνο ο άνδρας και ποτέ η μητέρα, η σύζυγος, η γυναίκα. Η τελευταία, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το μοναστήρι της Αγίας Βαρβάρας, είναι μονίμως ο καλός Σαμαρείτης που υπομένει την βαρβαρότητα του βίαιου καθάρματος, υποψήφιου βιαστή και περιφερόμενου κτήνους που λέγεται άνδρας, σύζυγος και πατέρας. Οι κυρίες και κύριοι αυτής της αντίληψης δεν άκουσαν ποτέ – οι καημένοι!– για κακοποίηση ανδρών από γυναίκες, κακοποίηση σωματική και ψυχολογική παιδιών από μητέρες ούτε βέβαια τους πέρασε από το μυαλό μήπως υπάρχει μια τεραστία και άγνωστη Ήπειρος, μια terra incognita (άγνωστη γη) που ονομάζεται «Γυναικεία βία και κακοποιητική συμπεριφορά»! Απέναντι στον σύζυγο, το παιδί ή την οικογένεια του πατέρα και η όποια κακοποιητική συμπεριφορά δεν περνά παρά σπάνια από την λογοκρισία των Μέσων Ενημέρωσης και ειδικότερα της Τηλεόρασης. Τα επιστημονικά στοιχεία υπάρχουν εδώ και χρόνια αλλά πόσοι τα αναφέρουν; Αναφέρθηκε ποτέ η έρευνα που δημοσιεύτηκε στην υπεράνω κάθε υποψίας φεμινιστική βρετανική Guardian – και η οποία δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ– και που μιλά για στατιστικές της βίας των γυναικών κατά των ανδρών στο ίδιο τους το σπίτι; Πόσοι ξέρουν πως οι κακοποιημένοι από τις γυναίκες τους άνδρες ανέρχονται στην Ελλάδα στο 32,5% του συνόλου το 2015, ένα από τα υψηλοτέρα της Ευρώπης; Για να μην αναφέρουμε δεκάδες άλλες μελέτες για το θέμα από πολλές άλλες χώρες. Βλέπετε, φτάσαμε σε μια εποχή οπού όποιος αμφισβητεί τις κατεστημένες και στερεωμένες από τα Μέσα Ενημέρωσης προκαταλήψεις και παρουσιάζει στοιχεία για την «άλλη πλευρά» θεωρείται αυτόματα «μισογύνης» και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς! 

Δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος διδακτορική διατριβή για να αντιληφθεί την «δικτατορία γνώμης» που υπάρχει στα Media σχετικά με το προαναφερθέν θέμα. Απλώς, ας κάνει μια «περιήγηση» στα έντυπα γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου δηλαδή εφημερίδες και περιοδικά. Τότε θα πάρει μια γεύση της «φεμινιστικής δικτατορίας» που λέει το έξης απλό «Η Γυναίκα έχει πάντα δίκιο και είναι αμυνόμενη αλλά ο άνδρας και πατέρας έχουν πάντα άδικο και είναι επιτιθέμενοι». Πιασάρικη ιστορία που «πουλάει», φτιάχνει «κλίμα» και λειτουργεί όχι απλώς οπισθοδρομικά και συντηρητικά αλλά κυριολεκτικά μεσαιωνικά! Αποτελεί στην κυριολεξία μια «Ιερά Εξέταση φεμινιστικής προέλευσης» και προτεσταντικής ιδεολογίας έχοντας σαν πυρήνα και «πηγή» τις αγγλοσαξονικές χώρες. Οι αντίθετες έρευνες που ανατρέπουν αυτές τις κατεστημένες φεμινιστικές απόψεις αποσιωπούνται ή εξαφανίζονται, οι γυναίκες παρουσιάζονται μονίμως σαν θύματα και δικαιολογούνται για τα πάντα ενώ οι άνδρες και πατέρες πρέπει να αποδείξουν με το παραμικρό πως «δεν είναι ελέφαντες» ενώ η επιστροφή στον Μεσαίωνα έχει ήδη αρχίσει! Εννοείται πως το Τεκμήριο αθωότητας εξαφανίζεται και στην θέση του «Είμαστε όλοι αθώοι μέχρι αποδείξεως της ενοχής» φιγουράρει πλέον παντοδύναμο το «Είμαστε όλοι ένοχοι και πρέπει να αποδείξουμε πως είμαστε αθώοι». Εννοείται πως το τελευταίο ισχύει αποκλειστικά και μόνο για τους άνδρες των οποίων η καριέρα, οικογενειακή υπόσταση ακόμη και η φυσική ύπαρξη απειλείται και καταστρέφεται με μια «κατηγορία της οποίας η απόδειξη μπορεί να μην έλθει ποτέ». Το κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε με το #Me too έχει δρόμο μπροστά του, άλλωστε ο Μεσαίωνας διήρκεσε σχεδόν μια χιλιετία! 

Το σημείο που εντυπωσιάζει κυριολεκτικά με εκθαμβωτικό τρόπο είναι η στάση των λεγόμενων «προοδευτικών» και «αριστερών» κομμάτων. H ταύτισή τους με το γυναικείο/φεμινιστικό λόμπυ –δυστυχώς λίγες γυναίκες αποστασιοποιούνται από τον φεμινισμό – και η σκανδαλώδης υποστήριξή τους σε όλα τα αιτήματα των μητέρων και η παράλληλη αδιαφορία τους για τα αιτήματα των πατέρων έχει πλέον φτάσει «τα όρια του συναγερμού». Πώς όμως μπορεί να ερμηνευτεί η στάση τους, η πλήρης αποστασιοποίησή τους από τα αιτήματα ισότητας των δυο φύλων; 

Πρώτα απ΄ όλα, η λαλίστατη «Αριστερά/Κεντροαριστερά» έχει αποστασιοποιηθεί από την έννοια της ισότητας, την οποία υποτίθεται ανέκαθεν υποστήριζε. Π.χ. το άρθρο 3 του Συντάγματος μιλά για την Ισότητα, όμως η Αριστερά/Κεντροαριστερά «σφυρίζει κλέφτικα» δηλαδή παριστάνει τον Κινέζο όταν πρόκειται για την Ισότητα Πατέρα-Μητέρας μετά το Διαζύγιο. Ενώ ζητά ισότητα κάθε μειονότητας – σεξουαλικής, εθνολογικής κλπ.– και ενώ πρωτοστατεί στην υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς, όταν πρόκειται για τα δικαιώματα του συζύγου άνδρα και πάτερα, ποιεί την νήσσαν, κοινώς «κάνει την πάπια». Βγάζει από το οπλοστάσιό της – η λεγόμενη Αριστερά– όλα τα ξεπερασμένα και υπερσυντηρητικά όπλα του φεμινισμού όλων των αποχρώσεων, αποφεύγοντας να «μιλήσει για την ταμπακιέρα» δηλαδή για την Συνεπιμέλεια, την ισότιμη Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο και τον ίσο χρόνο επικοινωνίας μαζί με την εναλλάξ διαμονή. Εκεί, οι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» παθαίνουν γλωσσοδέτη και ταυτιζόμενοι με τις αντιδραστικές φεμινίστριες καταλήγουν να υποστηρίζουν την άποψη «πως το παιδί ανήκει στην μάνα» ενώ ο πατέρας είναι ένας απλώς επισκέπτης, κάτι σαν τον θείο από την Αμερική που βλέπει το παιδί του σαν τουρίστας μία ή δύο φορές το μήνα. Το είδαμε και το ακούσαμε, τις δυο τελευταίες μέρες στη Βουλή. Όμως αυτή η «μητροκεντρικότητά» τους από πού ξεκινάει; Γιατί αρνούνται την πρακτική των ανεπτυγμένων χωρών στο θέμα της Συνεπιμέλειας; Αλλά και με ποιους συγγενεύει ιδεολογικά, σε τελευταία ανάλυση, η Κεντροαριστερά/Αριστερά; 

Η μητροκεντρικότητα σχετίζεται – με λανθασμένο τρόπο – από την Αριστερά με την «γυναικοκεντρική» αντίληψη του ιστορικού αριστερού κινήματος. Από τις αντιλήψεις του Engels που στηρίχτηκαν μονομερώς στις αντιλήψεις του Ελβετού Bachofen και του Αμερικανού Morgan, αναπτύχτηκε μια ολόκληρη φιλολογία στο παραδοσιακό εργατικό κίνημα περί «Μητριαρχίας» και οι οποίες σήμερα δεν θεωρούνται απλώς ανεδαφικές και αστήρικτες αλλά καθαρά αντιεπιστημονικές. Η Στέλλα Γεωργούδη, ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, τινάζοντας στον αέρα τον μύθο περί μητριαρχίας στο εξαίρετο κείμενό της «Ο μύθος της Μητριαρχίας» πολύ σωστά γράφει πως «κανείς σοβαρός επιστήμονας σήμερα δεν δέχεται τον μύθο της Μητριαρχίας» ενώ η Β. Ζιαμπάκα μιλά επίσης για «Απατηλή οικειοποίηση του παρελθόντος από τον μύθο της μητριαρχίας». Μύθο που ανέπτυξαν και οικειοποιήθηκαν δεόντως και με απατηλό τρόπο οι φεμινίστριες της δεκαετίας του ’70. Όμως και ο Engels έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης, οικειοποιούμενος ενθουσιασμένα, ανεδαφικά και ουσιαστικά ατεκμηρίωτα συμπεράσματα. Αυτές οι αντιλήψεις «αναβαθμίστηκαν» επί το φεμινιστικότερον μετά την δεκαετία του ’60 μετατρέποντας την Αριστερά και Κεντροαριστερά ουσιαστικά σε ένα «γυναικείο κόμμα» που δεν απείχε πολύ από τις θέσεις ενός αλλοπρόσαλλου και έξαλλου φεμινισμού. 

Το αστείο της ιστορίας είναι πως η «Αριστερά», υποτίθεται σαν κίνημα Ισότητας κατάργησε στην ρητορική και πρακτική της την Ισότητα στις σχέσεις των δυο φύλων, αρνούμενη να εμπνευστεί από το παράδειγμα των Βορείων Ευρωπαϊκών χωρών όπου οι χωρισμένοι γονείς, πατέρας και μητέρα, έχουν ακριβώς τα ιδία δικαιώματα. Η Σκανδιναβία αλλά και άλλες ανεπτυγμένες χώρες, που κατά τα άλλα αποτελούσαν «πρότυπο», δεν λαμβάνονται υπόψη από τα ελληνικά «προοδευτικά» κόμματα τα οποία είναι ταυτισμένα με το ξεπερασμένο πρότυπο πως τα «παιδιά μεγαλώνουν αποκλειστικά με την μάνα»! Πρότυπο των προγιαγιάδων αλλά όχι του 21ου αιώνα. Σ’ αυτόν τον ιδιότυπο υπερ–συντηρητισμό της Αριστεράς έρχεται να προστεθεί και η παράδοση των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών του Χίτλερ που ταύτιζαν την γυναίκα με τα περίφημα 3 Κάπα Kinder, Kuche, Kirche. Δηλαδή παιδιά, κουζίνα, εκκλησία. Αν αφαιρέσουμε την εκκλησία σε θέματα της οποίας η «Αριστερά» παριστάνει με γελοίο τρόπο την «μοντέρνα», ουσιαστικά το πρότυπο που υποστηρίζει η «Αριστερά» είναι υπερσυντηρητικό, μεσαιωνικού τύπου και δυστυχώς γι αυτήν, παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με το Εθνικοσοσιαλιστικό «ιδεώδες» για την γυναίκα. Αντιλήψεις όπως «το παιδί μεγαλώνει με την μάνα που είναι και τροφός του» δεν είναι πρότυπα του 21^ου αιώνα αλλά των Εθνικοσοσιαλιστών του Μεσοπόλεμου και του Μεσαίωνα. Το έχει υπόψη της αυτό η «Αριστερά»; Μπορεί, έστω και ελάχιστα, να καταλάβει τι καταστροφή για την ανάπτυξη του παιδιού είναι να μεγαλώνει χωρίς πατέρα, καταργώντας κάθε έννοια Ισότητας μεταξύ πατέρα και μητέρας; Αλλά και οι φεμινίστριες που κόπτονται στα λόγια για την Ισότητα γιατί την καταργούν σε θέματα Γονικής Μέριμνας υποστηρίζοντας την αρχή «Τα δικά μου δικά μου αλλά και τα δικά σου δικά μου»; Πως είναι δυνατόν να ζητούν Ισότητα σε διάφορα θέματα αλλά στο θέμα της Γονικής Μέριμνας και της ανατροφής του παιδιού να θεωρούν αποκλειστική τους ιδιοκτησία το παιδί, παριστάνοντας τον «Κινέζο», θεωρώντας το ζήτημα ταμπού λες και είναι το «Άβατο του Αγίου Όρους» των καλόγερων του Μεσαίωνα; 

Αντίθετα, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η πρωτοβουλία της σημερινής Κυβέρνησης, ενός αστικού δημοκρατικού κόμματος, να προτείνει την πλήρη ισότητα σε θέματα Γονικής Μέριμνας μετά τον γάμο! Αντί να πρωτοστατεί η «Αριστερά» σε θέματα Ισότητας των δυο φύλων – Πατέρας και Μητέρα μετά το διαζύγιο – πρωτοστατεί ένα κόμμα το οποίο υποτίθεται είναι «συντηρητικό». Δεν είναι από τα παράξενα της Ιστορίας; Η σημερινή Κυβέρνηση καθιέρωσε με το άρθρο 7 του Νομοσχεδίου την «Ίση και από κοινού Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο» και με το άρθρο 13 την «Επικοινωνία του τέκνου για όσους έχουν χωρίσει» ήδη, τουλάχιστον στο 1/3 του χρόνου. Ενώ μέχρι σήμερα ο πατέρας έβλεπε το παιδί μετά το διαζύγιο για 2 Σαββατοκύριακα δηλαδή περίπου 3 μέρες που ισούνται με

 το 10% του χρόνου μηνιαίως τώρα αυτό το ποσοστό έγινε 33% και κοντά είναι το 50% σαν δεύτερο βήμα. 

Παράλληλα και το σημαντικότερο, ενώ η αποκλειστική γονική μέριμνα δινόταν στην μητέρα μέχρι σήμερα και σε ποσοστό πάνω από 90%, σήμερα πλέον καθιερώνεται 

η Ίση και από Κοινού Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο. 

Καταψήφισαν όλα τα λεγόμενα «προοδευτικά» κόμματα – ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ, και από κοντά το «Συριζοποιημένο» ΚΚΕ – ταυτιζόμενα με υπερσυντηρητικές αντιλήψεις άλλων αιώνων και με ιδεολογήματα που προσιδιάζουν σε εθνικοσοσιαλιστικές απόψεις. Ενάντια στην Ισότητα των δυο φύλων και για την οποία – υποτίθεται – κόπτονται! Αντίθετα, το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης, αντιστεκόμενο στην λυσσώδη και υστερική αντίδραση του υπεραντιδραστικού φεμινιστικού λόμπυ, ψήφισε υπέρ της Ισότητας των δυο φύλων στην Γονική Μέριμνα. Και ρωτάμε τους αναγνώστες, να σκεφτούν καλά και να μας απαντήσουν. 

Στο θεμελιακό για την σωστή ανάπτυξη των μελλοντικών γενεών ζήτημα της Συνεπιμέλειας, ποιος είναι ο «συντηρητικός» και ποιος είναι ο «προοδευτικός»; Τελικά ποιος πραγματικά είναι; Για σκεφτείτε το λίγο. 

Διαβάστε και εδώ

Μια κοινωνία δικαίου δεν μπορεί να δεχτεί μια πράξη εξαναγκασμού ούτε και για λόγους υγείας

 

 

Ο 

υποχρεωτικός 

εμβολιασμός

 

Στυλιανή Π. Στυλιανίδου

 

Ακτινοθεραπεύτρια,  Ογκολόγος 

 

 

 

 

Όλα όσα αναφέραμε  για την «κοινωνία δικαίου», η οποία περιλαμβάνει τους κοινωνικούς θεσμούς που προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών και περιλαμβάνουν και τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα[60], ισχύουν και στην περίπτωση του εμβολιασμού κατά του κορονοϊού. 

 

 

 

Λαμβάνοντας υπόψη μας την ταχεία μετάδοση της πανδημίας, θα μπορούσαμε να δεχτούμε ανεπιφύλακτα ότι μια δίκαιη κοινωνία δεν μπορεί να αφήσει απροστάτευτους τους πολίτες της, έστω και αν κατά κάποιο τρόπο τους εξαναγκάσει να κάνουν κάτι – στη συγκεκριμένη περίπτωση το εμβόλιο. Το θέμα όμως έχει και μια άλλη παράμετρο. Σύμφωνα με τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (ΚΙΔ), η υγεία του ανθρώπου είναι πολύτιμη, ακόμη πιο πολύτιμη όμως θεωρείται η αυτονομία του, το δικαίωμά του, δηλαδή, να αποφασίζει μόνος του για όσα ζητήματα αφορούν στην υγεία του[61]. Κάτι τέτοιο όμως μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κανείς νομοθέτης δεν δικαιούται να επιβάλει στους πολίτες έναν εμβολιασμό παρά τη θέλησή τους. Η μόνη υποχρέωση που έχει η Πολιτεία είναι να ενημερώσει τους πολίτες για την προστασία που προσφέρει ο εμβολιασμός και για τις πιθανές παρενέργειές του. 

 

 

 

 

Ενδεχόμενη ανησυχία ότι όσοι δεν εμβολιαστούν θα γίνουν εστίες μετάδοσης του κορονοϊού, δεν ευσταθεί, γιατί, εφόσον το εμβόλιο, σύμφωνα με τις διακηρύξεις, θα παράσχει ανοσία, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούν όσοι εμβολιαστούν εξαιτίας των επαφών τους με όσους δεν το κάνουν. 

 

 

 

Σύμφωνα με όσα γράφει ο Sidgwick στο βιβλίο του «Οι μέθοδοι της ηθικής», ενδέχεται το δίκαιο και οι θεσμοί να εφαρμόζονται σε όλους εξίσου, δεν αποτελεί εγγύηση για την ύπαρξη ουσιαστικής δικαιοσύνης, παρά μόνο τυπικής. Μπορεί, δηλαδή, να προκύψει αδικία.  Σύμφωνα με την επισήμανση αυτή, δεν μπορεί μια νομοθεσία να επιβάλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και σε όσους τον επιθυμούν και σε όσους τον απορρίπτουν, γιατί τότε θα προκύψει αναμφίβολα αδικία[62]. Οι ηγέτες των χωρών, λοιπόν, δεν πρέπει να επηρεαστούν από ενδεχόμενα οικονομικά συμφέροντα που θα επιδιώξουν την επιβολή του εμβολίου σαν υποχρεωτικό, προκειμένου να πουληθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δόσεις από αυτό. Διαφορετικά, σύμφωνα με όσα γράφει ο Rawls για μια δίκαιη κοινωνία[63], θα περιφρονήσουν τα δικαιώματά και τις ελευθερίες αυτών που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν. 

 

 

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι μια κοινωνία δικαίου δεν μπορεί να δεχτεί μια πράξη εξαναγκασμού ούτε και για λόγους υγείας. 

 

[60] Α. Τσαούση, (2018), ό.π, σελ. 62-75.
[61] ΚΙΔ, Άρθρο 12, παρ. 1: «Ο ιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς την προηγούμενη συναίνεση του ασθενή». (Nόμος υπ΄αριθμ. 3418 /ΦΕΚ 287/28-11-2005).
[62] Τ. Sidgwick, (1907). The methods of ethics. London, Machmillan, p. 267.
[63] Rawls, J., (2017). Θεωρία της δικαιοσύνης. Μετάφραση Φίλιππος Βασιλογιάννης κ.α. Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, σελ. 91. 

 

ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

 

 

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

 

Διαβάστε κι εδώ 

Ελληνική γλώσσα: το πολυτίμητό μας τζιβαϊρικό

  

 

 

 Του 

 

Δημήτρη Νατσιού

«….Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε
καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε, ή όχι, ελληνικά».
Είναι του Σεφέρη η προειδοποίηση, για την εισβολή των ξένων λέξεων, φαινόμενο που έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις στις μέρες μας.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που οδηγούν στην άλωση της γλώσσας μας από τους λεγόμενους ξενισμούς; Πού οφείλεται αυτή η αδικαιολόγητη χρήση ξένων λέξεων και φράσεων; Εν τάχει απαριθμούμε κάποιους απ’ αυτούς. 

 

Πρώτον: Η κάμψη των παραγωγικών και αφομοιωτικών ικανοτήτων της γλώσσας μας. Δείγμα ευρωστίας μιας γλώσσας είναι να εντάσσει και να προσαρμόζει στο δικό της κλιτικό σύστημα ξένες λέξεις ή να πλάθει ελληνολεκτικά αντίστοιχα στοιχεία. Χάρις στον παλαιότερο αφομοιωτικό δυναμισμό της γλώσσας μιλούμε σήμερα για καουμπόηδες, τρακτέρια, βιταμίνες, γκοφρέτες, πλατφόρμα, τεστάρω, καφετζής, ρουσφέτι, μπελάς, μουσαφίρης, λιντσάρω και εκατοντάδες εξελληνισμένες ονομασίες ξένων πόλεων, ποταμών, χωρών. (Βρυξέλλες, Λονδίνο, Αυστρία, Παρίσι, Ρήνος, Βολταίρος, κλπ). Έξοχα δείγματα της ικανότητας της λόγιας κυρίως γλώσσας να πλάθει νέες λέξεις, αντλώντας από τα αστείρευτα γλωσσικά μας κοιτάσματα, και να αντικαθιστά ξένες, έχουμε σε πάμπολλες περιπτώσεις. Έτσι η πόστα έγινε ταχυδρομείο (ταχύς+δρόμος), ο μίνιστρος έγινε υπουργός, ο αβοκάτος έγινε δικηγόρος (δίκη+αγορεύω), το σπιτάλι έγινε νοσοκομείο (νόσος+ κομώ=φροντίζω), η γαζέτα έγινε εφημερίδα (επί +ημέρα), ο κόνσολος έγινε πρόξενος (προ+ξένος), το καπιτάλι έγινε κεφάλαιο, το ρομάντζο έγινε μυθιστόρημα, το γκουβέρνο έγινε κυβέρνηση, και χιλιάδες άλλες.

Η αποκοπή μας από την αρχαία γλώσσα, η περιθωριοποίηση της λεγόμενης καθαρεύουσας, που ταυτίστηκε με τον στείρο συντηρητισμό (αν και συνιστούσε μια ανεξάντλητη, δανειοληπτική γλωσσική δεξαμενή) κατάντησαν την νεοελληνική “να εκλιπαρεί” τις ξένες γλώσσες, για να καλύψει την ανεπάρκειά της και να μεταφυτεύει, ανεξέλεγκτα και αθρόα, ξένα στοιχεία, χωρίς, επαναλαμβάνουμε, να τα εξελληνίζει ή να τα προσαρμόζει στο δικό της τυπικό.

Δεύτερον: Η συμπλεγματική επίδειξη «ξενογλωσσίας» από παντοίους θεράποντες του καλάμου, διανοούμενους, δημοσιογράφους, διαφημιστές και λοιπούς τιποτολόγους. Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι το διάνθισμα της γλώσσας τους (γραπτής ή προφορικής) με ποικίλους ξενισμούς, τους χαρίζει περιωπή και κύρος ή αξιοπιστία στα λεγόμενα ή στα διαφημιζόμενα προϊόντα τους. Μια τυχαία δειγματοληπτική καταγραφή αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Έτσι ακούμε να μιλούν πολλοί για: ντόπινγκ κοντρόλ αντί για έλεγχο αναβολικών, ρέκορντμαν αντί για πρωταθλητή, ριπλέι για επανάληψη, πρέσινγκ για πίεση, τάνκερ για δεξαμενόπλοιο, καμεραμάν για εικονολήπτη, σετ για σύνολο, σπήκερ για εκφωνητή, αβαντάζ για πλεονέκτημα, τεραίν για γήπεδο, πρες κόμφερανς για συνέντευξη τύπου, πρες ρουμ για γραφείο τύπου, ακούμε για σελφ τεστ, για κόβιντ, κλικ αγουέι και δεκάδες άλλες περιπτώσεις που ξεβράστηκαν με τον κορονοϊό.

Τρίτον: Όπου και να στρέψεις σήμερα το βλέμμα σου, σε βιβλία και περιοδικά, σε δρόμους και προθήκες, σε αντικείμενα και σώματα ανθρώπινα, σε παιχνίδια και εργαλεία, καθώς και σε τεχνικές επικοινωνίας και ηλεκτρονικά συστήματα πληροφοριών, συναντάς σχεδόν αποκλειστικά την ξενόγραφη ή ξενόγλωσση διατύπωση. Έτσι αργά αλλά σταθερά εξοικειώνεσαι μαζί της, εθίζεσαι σ’ αυτήν, την αποδέχεσαι σαν αυτονόητο εικαστικό στοιχείο της καθημερινής ζωής. (Όλα αυτά καλλιεργούν το έδαφος, χωρίς να γίνονται κατ’ ανάγκη γι’ αυτό το σκοπό, για την αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου με το λατινικό). Μπορεί σήμερα να μιλάμε για την απειλή της παγκοσμιοποίησης και τον κίνδυνο να καταντήσουμε μια ασήμαντη καταναλωτική – και «γλωσσική» -επαρχία της Δύσεως, αλλά να έχουμε υπ’ όψιν πως τα προκεχωρημένα της φυλάκια, είναι αυτά που επηρεάζουν το ήθος και τον ψυχισμό μας, όπως η μουσική, (το είχε επισημάνει από την αρχαιότητα ο Πλάτων), η μόδα, τα τρόφιμα, ο χορός, η τηλεόραση, το διαδίκτυο. Αν και υπάρχει νόμος του κράτους από το 1984, που επιβάλλει πλάι στην ξενόγλωσση επιγραφή να αναγράφεται και η ελληνική, ως συνήθως, ο νόμος πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων.

Τι φταίει: Η παρεχόμενη παιδεία. Παράδειγμα. Τα γλωσσικά εγχειρίδια του Δημοτικού είναι ελλιπέστατα, που υποτιμούν την νοημοσύνη, την προσληπτικότητα και τις ανάγκες των μαθητών. Βιβλία με φτωχότατο λεξιλόγιο, από τα οποία απουσιάζουν προκλητικά οι επιφανείς χειριστές της γλώσσας μας και διαιωνίζουν, την γλωσσική ακαταστασία. Είναι δυνατόν να απουσιάζει η ετυμολογία από την ύλη, το πιο γοητευτικό κομμάτι της γλώσσας μας, ετυμολογία, η οποία θα διδάξει στον μαθητή την διαχρονικότητα της γλώσσας μας και θα του ανοίξει, διάπλατα μπροστά του, την ακένωτη γλωσσική πηγή από την οποία θα αντλεί συνεχώς. (Λες στα παιδιά ότι η λέξη «»πυρετός, έχει μέσα της το «πυρ», την φωτιά και κατανοούν, με έκπληξη, τον όρο. Τους αναθέτεις, ως άσκηση, να βρουν παράγωγα του «πυρός» και σου αραδιάζουν… το μισό λεξικό).

Ο μαθητής δεν έρχεται να επαναλάβει στο σχολείο αυτό που ήδη γνωρίζει από την αυθόρμητη εμπειρία της εξωσχολικής καθημερινότητας, αλλά να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο του με καινούργιες λέξεις να δέσει, ενιαία και οργανικά, μέσω της γραμματικής και του συντακτικού, τα διάφορα σκόρπια στοιχεία της γλώσσας που μιλάει. Τα γλωσσικά βοηθήματα του Δημοτικού είναι κατάλληλα μάλλον για ξενόγλωσσους και ένας μέσος μαθητής δεν χρειάζεται παραπάνω από 15-20 λεπτά για να συμπληρώσει τις υπάρχουσες σ’ αυτό ασκήσεις. Γι’ αυτό και του είναι βαρετά. Το θέμα είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται με μια σύντομη περιγραφή του.

Να κλείσω με τους πιο ύπουλους και επιβλαβείς ξενισμούς, απ’ αυτούς που αποπτωχεύουν την γλώσσα μας, είναι η συχνοχρησία του ρήματος κάνω. Μια σειρά από καίριες λέξεις της ελληνικής γλώσσας έχουν υποκατασταθεί στη χρήση τους από το ρήμα κάνω. Ενώ η νεοελληνική γλώσσα παρουσιάζει το μέγιστο πλεονέκτημα , να διαθέτει δύο ή και περισσότερες λέξεις για το ίδιο πράγμα, γεγονός απότοκο της μακραίωνης και δημιουργικής της διαδρομής, εντούτοις, παρατηρείται σήμερα το φαινόμενο να εγκαταλείπονται σωρηδόν λέξεις με σαφήνεια και εκφραστική καθαρότητα και να χρησιμοποιείται « κατά κόρον», η λέξη-τσίχλα, το ρήμα κάνω.

Έτσι, παραδείγματος χάριν, λέμε στην Νεοελληνική:
Κάνω σπίτι αντί χτίζω σπίτι,
κάνω οικογένεια αντί δημιουργώ οικογένεια,
κάνω λεφτά αντί αποκτώ λεφτά,
κάνω παιδιά αντί αποκτώ παιδιά,
κάνω εγχείρηση αντί εγχειρίζομαι,
κάνω ερώτηση αντί ερωτώ,
κάνω τον τρελό ή καλό ή κακό αντί προσποιούμαι ή υποδύομαι τον τρελό,
κάνω πίσω αντί οπισθοχωρώ,
κάνω ζημιά αντί προκαλώ ζημιά,
κάνω μπάνιο αντί κολυμπώ,
κάνω τραπέζι αντί τραπεζώνω,
κάνω εκλογές αντί διεξάγω εκλογές,
κάνω εντύπωση αντί εντυπωσιάζω,
κάνω τσιγάρο αντί καπνίζω,
κάνω κάτι γνωστό αντί γνωστοπoιώ
κάνω γυμναστική αντί γυμνάζομαι.
Κάνω πλάκα αντί αστειεύομαι.
Έτσι ακούμε ακαλαίσθητες προτάσεις όπως:
Ο γιατρός μ’ έκανε καλά, αντί με θεράπευσε.
Έκανε πολλούς αγώνες για να κερδίσει… αντί αγωνίστηκε ή διεξήγαγε πολλούς αγώνες…

Να σημειώσουμε πως η λεξιλογική αυτή ισοπέδωση είναι κατά κανόνα μεταφορά στην γλώσσα μας της παγκοσμιοποιημένης λέξης

Συνεπιμέλεια τέκνων και η λυσσαλέα αντίδραση του φεμινιστικού λόμπυ των ΚΙΝΑΛ–ΣΥΡΙΖΑ

 Του Ηλία Παπαναστασίου

Η Κατάθεση του Σχεδίου Νόμου για την Συνεπιμέλεια έχει πλέον γίνει γεγονός και μια καινούργια–κυριολεκτικά–σελίδα ανοίγει για τις σχέσεις των δύο φύλων και των παιδιών τους, ειδικότερα μετά το διαζύγιο.

Μετά την πατροκτονική και μισανδρική σε μεγάλο βαθμό «μεταρρύθμιση» του Οικογενειακού Δικαίου από το υπερ–φεμινιστικό ΠΑΣΟΚ και εννοείται με το σιγοντάρισμα της ανεκδιήγητης «αριστεράς», μεγάλωσε στην χώρα μας, τριάντα και πλέον χρόνια, μια γενιά στην οποία είτε λείπει τελείως ο Πατέρας είτε βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό υπό καθεστώς εξάρτησης, μένοντας με τη σύζυγο του για χάρη των παιδιών. 

 

Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιών είτε γνώρισαν στρεβλά τον πατέρα τους μετά τον χωρισμό και μέσα από τα λεγόμενα της πλευράς της μητέρας είτε – στην καλύτερη των περιπτώσεων– τον έβλεπαν σαν τουρίστα μία ή δύο φόρες τα Σαββατοκύριακα του μήνα. Η πατρότητα σχεδόν εξοβελίστηκε από την ζωή τους, ο πατέρας δεν είχε ουσιαστικό δικαίωμα συμμετοχής στην καθημερινότητα του παιδιού και η μορφωτική του πορεία ήταν πέρα και πάνω από την επιρροή του. Η παντοδυναμία της μητέρας ήταν απόλυτη, τα γυναικοκρατούμενα δικαστήρια έδιναν την γονική μέριμνα και επιμέλεια στην μητέρα σε ποσοστό πάνω από 95%, η επιστήμη της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής πήγε στον κάλαθο των άχρηστων. Γιατί ακριβώς αυτές οι επιστήμες τονίζουν όχι απλώς τον θεμελιακό ρόλο του πατέρα και της πατρότητας στην ανάπτυξη του παιδιού αλλά και τα στερητικά, τις περισσότερες φόρες ψυχοπαθολογικού τύπου σύνδρομα, που αναπτύσσονται λόγω της έλλειψης του πατέρα.
Το Σύνδρομο της Γονικής Αποξένωσης (Parental Alienation Syndrome) και της Γονεοκτομής (Parentectomy) σε βάρος του πατέρα, αποδεικνύουν, επιστημονικώς τεκμηριωμένα, τις καταστρεπτικές επιπτώσεις που έχει για την ανάπτυξη του παιδιού η έλλειψη και απουσία του πατέρα. Φαινόμενο που παρατηρούμε στην νεολαία και το οποίο έχει δυο μεταβλητές (α) την προϊούσα Λουμπενοποίηση της Νεολαίας και την υπέρμετρη αύξηση του Μηδενισμού στις γραμμές της, φαινόμενο που οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην απουσία της έννοιας της Πατρότητας και του Πατέρα και (β) στην αυξανομένη τάση ομοφυλοφιλίας που παρατηρείται τα τελευταία 10–15 χρόνια, γεγονός που κάνει την συνιστώσα των ΛΟΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει όμως αντιθέτως εμάς μας προβληματίζει. Τα μάλα. 

Για πρώτη φορά το θέμα της Πατρότητας μετά την άθλια «μεταρρύθμιση» του 1983 τέθηκε από την σημερινή Κυβέρνηση και τον αρμόδιο Υπουργό της. Και ασχέτως της τελικής μορφής του Νομοσχεδίου και των τροποποιήσεων – πιθανώς – που θα υποστεί, η σημερινή Κυβέρνηση είναι η πρώτη Κυβέρνηση που έβαλε το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων». Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το τεράστιο αυτό πρόβλημα και αυτό είναι προς τιμήν της. Ευχόμαστε μόνο να αντισταθεί στις επιθέσεις και πιέσεις του γυναίκειου/φεμινιστικού λόμπυ και το οποίο έχει αναπτύξει μια λυσσώδη επίθεση εναντίον του Νομοσχεδίου. Λόμπυ του ΚΙΝΑΛ και του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, «εν αγαστή σύμπνοια», επιτίθενται στο Νομοσχέδιο με όλους τους τρόπους. Και το χειρότερο όλων, σε αυτή την εκστρατεία συμμετέχουν και άνδρες αρθρογράφοι ουσιαστικά δηλαδή «μισανδρικοί άνδρες» όπως των «υπερ-φιλελεύθερων» του Athens Voice και Protagon αλλά και των «σοσιαλφιλελευθέρων» του in.gr δηλαδή των ΝΕΩΝ και του ΒΗΜΑΤΟΣ. Απαράδεκτα άρθρα, γεμάτα ειρωνείες για τους χωρισμένους και δυστυχισμένους πατέρες που δυσκολεύονται να δουν τα παιδιά τους και που βλέπουν να καταστρέφεται όχι μόνο η δική τους ζωή αλλά κυρίως των παιδιών τους. Βλέπετε, η περίφημη «ποσόστωση» για την οποία κόπτονται οι μισανδρικές φεμινίστριες – π.χ. 35% ή και 50% των στελεχών του Δημοσίου – δεν ισχύει στα ελληνικά Δικαστήρια και τα οποία, τουλάχιστον τα Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια, γυναικοκρατούνται σε τεράστιο βαθμό. Γιατί λοιπόν δεν ισχύει και στα Δικαστήρια η ποσόστωση, τουλάχιστον όσον αφορά τις υποθέσεις του Οικογενειακού Δικαίου; Και μην μου πείτε πως δεν υπάρχει εύνοια υπέρ των γυναικών όταν το 95–97% των αποφάσεων περί γονικής μέριμνας δίνει το παιδί στην μητέρα και την καθιστά ιδιοκτήτη του παιδιού. Υπάρχει μήπως κάποια επιστημονική έρευνα που να αποδεικνύει πως ο πατέρας είναι ακατάλληλος ή λιγότερο ικανός να μεγαλώσει ισότιμα μαζί της ή και μόνος του ένα παιδί; Και πως είναι δυνατόν οι γυναίκες να ζητούν ισότητα σε όλα αλλά την γονική μέριμνα μετά το διαζύγιο να την θεωρούν «Άβατο του Αγίου Όρους»; Με άλλα λόγια, «Θέλω ισότητα στα πάντα πλην του πιο σημαντικού, του παιδιού. Αυτό είναι δικό μου!». Για να το πούμε απλά, «Τα δικά μου δικά μου αλλά και τα δικά σου, δικά μου!».

Όταν έχετε Δικαιώματα κυρίες μου έχετε και ανάλογες υποχρεώσεις. Γιατί Δικαιώματα χωρίς Υποχρεώσεις είναι Προνόμια. Όμως τα Προνόμια αναιρούν την Ισότητα. Και εφόσον έχετε τα ίδια δικαιώματα στην εργασία ακριβώς γι αυτό τον λόγο έχετε και τις ίδιες υποχρεώσεις, και πριν αλλά και μετά τον χωρισμό. Και μην ακούσουμε το «πιασάρικο» επιχείρημα περί «Ανισοτήτων» στην εργασία γιατί πραγματικά βαριές και επικίνδυνες δουλειές κάνουν κυρίως ή αποκλειστικά οι άνδρες. Όπως και οι άνδρες μόνο πάνε στο Στρατό – κακώς! – εν αντιθέσει με τις γυναίκες που απαλλάσσονται από το πλέον επικίνδυνο καθήκον, ειδικότερα σε περίοδο πολέμου ή πιθανής πολεμικής κρίσης! Προφανώς οι Ισραηλινές, οι Κούρδισες, οι ΕΛΑΣίτισες παλαιοτέρα αλλά και οι γυναίκες πολλών άλλων χωρών που υπηρετούν μαζί με τους άνδρες στον στρατό είναι πανηλίθιες συγκριτικά με τις «ευφυέστατες» ελληνίδες.

Αλλά πως είναι δυνατόν, η Πατρίδα να εμπιστεύεται την ακεραιότητα της χώρας στους Έλληνες Άνδρες και την ίδια στιγμή να τους αρνείται το δικαίωμα στην ίση μεταχείριση και την Συνεπιμέλεια μετά τον χωρισμό; Είσαι δηλαδή ικανός να πολεμήσεις με το όπλο στο χέρι τον εχθρό και να δώσεις και την ζωή σου για την Πατρίδα αλλά «ανίκανος» να μεγαλώσεις ένα παιδί μαζί με την σύζυγο μετά τον χωρισμό; Αλλά και πως είναι δυνατόν να οφείλεις να εργάζεσαι σε μια και δυο εργασίες για να σηκώσεις τα βάρη της οικογενείας δουλεύοντας σαν είλωτας αλλά είσαι ανίκανος να μεγαλώσεις το παιδί σου μαζί με την μητέρα του όταν χωρίζεις;

Αλλά και πως είναι δυνατόν οι λεγόμενες «φεμινίστριες» να ζητούν Ισότητα σε όλα τα ζητήματα αλλά στο θέμα της συνεπιμέλειας μετά το διαζύγιο να ζητούν «αποκλειστική ιδιοκτησία» δηλαδή αναίρεση της Ισότητας; Πολύ παράξενη έννοια της Ισότητας παρατηρούμε εκτός εάν πρέπει να σκεφτούμε άλλα πράγματα όπως «Μπορώ να υποβάλλω το παιδί εναντίον του πατέρα του, κάνοντάς τον Γενίτσαρο δηλαδή να τον μισεί και να μην τον θέλει, να εκδικηθώ τον πατέρα ή να ζητήσω υπέρογκη και δυσβάστακτη διατροφή ή γενικότερα να «εργαλειοποιήσω» το παιδί για να ικανοποιήσω τα απωθημένα μου;» Ή μήπως φοβούνται πως εάν καθιερωθεί η Συνεπιμέλεια και ίσος χρόνος διαμονής του τέκνου δηλαδή 15 μέρες στην μητέρα και 15 μέρες στον πατέρα, η διατροφή λογικά θα μειωθεί; Όσοι παραξενεύονται και δυσπιστούν για όλα τα παραπάνω προφανώς είτε δεν έχουν εμπειρία χωρισμού με παιδί είτε δεν έχουν εμπειρία ελληνικών δικαστηρίων είτε απλώς είναι άσχετοι!

Τέλος, πως είναι δυνατόν να χτυπά τα στήθη του ο Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ για τα «Δικαιώματα των Ομοφυλοφίλων για υιοθεσία τέκνου» ενώ όταν ήταν Κυβέρνηση δεν σήκωσε ούτε το δαχτυλάκι του για τα δικαιώματα των χωρισμένων πατέρων; Είναι πιο σημαντικοί οι πρώτοι από τους δεύτερους ή θα τρελαθούμε τελείως; Για να μην μιλήσουμε για τις πολιτικά τρισάθλιες τοποθετήσεις γυναικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΙΝΑΛ σχετικά με το θέμα της συνεπιμέλειας γεγονός που αποδεικνύει το πόσο «Κατίνες» είναι ακόμη και γυναίκες – πολιτικά πρόσωπα, στο θέμα της συνεπιμέλειας! Παριστάνουν ή το «παίζουν» χειραφετημένες και «φεμινίστριες» αλλά τα μυαλά τους, τουλάχιστον στο θέμα της συνεπιμέλειας, παραμένουν στα μυαλά της γιαγιάς ή της προγιαγιάς! Την ίδια στιγμή που στις Βορειοευρωπαϊκές ή Κεντροευρωπαϊκές χώρες ο άνδρας μετά τον χωρισμό αλλά και κατά την διάρκεια του γάμου έχει

Η τρομοκρατία των «φωταδιστών»

 

 

Του Θύμιου Παπανικολάου

Θεωρούμε άκρως επίκαιρο το παρακάτω άρθρο
του Θύμιου Παπανικολάου

 

ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ του και τη λειτουργία του ο υπερεθνικός ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζει την πολιτισμική κληρονομιά των λαών με μηδενιστική καταφρόνηση. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων θέλει να εκμηδενίσει την ιστορία των λαών και τις πολιτισμικές, εθνικές παραδόσεις ακριβώς γιατί είναι φορείς μορφών κοινωνικής συνοχής και συλλογικής συνείδησης. Το πρότυπο της Νέας Τάξης είναι οι ΗΠΑ: Ένα συνονθύλευμα φυλών και πολιτισμών χωρίς συνοχή, ένα αθροιστικό και όχι συνθετικό σύνολο… 

ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ αυτό πρότυπο προωθούν και στην Ελλάδα οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης. Στην πρωτοπορία βρίσκονται οι νεοταξικές κυβερνήσεις και η «προοδευτική» ουρά τους: οι ποικιλώνυμοι «φωταδιστές». Όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν με μηδενιστική καταφρόνηση την ελληνική ιστορία, τις πολιτισμικές και πνευματικές μας κληρονομιές, κάθε τι που συγκροτεί κάποια μορφή συλλογικής συνείδησης. Και το σπουδαιότερο στο όνομα της «προόδου» ασκούν μια άγρια τρομοκρατία κατά της ελληνικής κοινωνίας. Μια τρομοκρατία που εξαναγκάζει ακόμα και επαναστατικά και ατίθασα πνεύματα να σιωπούν ή να αποδέχονται ως προοδευτικό λόγο το νεοταξικό λόγο των «φωταδιστών».

ΑΥΤΗ η ιδεολογική τρομοκρατία που λανσάρεται ως «προοδευτική» και ως επιστημονική εγκλωβίζοντας έτσι το σύνολο σχεδόν της αριστεράς, στηρίζεται σε ένα δόλιο αντιεπιστημονικό τέχνασμα: Στον τεμαχισμό της πολιτισμικής κληρονομιάς και στην αντιαδιαλεκτική απομόνωση των αντιδραστικών στοιχείων της. Δηλαδή η πολιτισμική κληρονομιά δεν εξετάζεται ως ένα διαλεκτικό όλο, αλλά σαν άθροισμα μερών. Απομονώνεται και διογκώνεται το «τεμάχιο» που μας ενδιαφέρει και μηδενίζουμε το σύνολο…

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ και πολιτισμική κληρονομιά είναι μια σύνθεση διαμορφωμένων αντιθέσεων, δισυπόστατη: Βοήθησε τον άνθρωπο να αποκτήσει γνώσεις, ικανότητες και συλλογική συνείδηση και ταυτόχρονα χρησίμευσε και στη διαιώνιση της ταξικής κοινωνίας και στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ακόμα όμως και τα στοιχεία της πνευματικής μας κληρονομιάς που καθρεφτίζουν την υποδούλωση του ανθρώπου και τη διαιώνισή της συνδυάζονται περίπλοκα με άλλα, που με αυτά ο άνθρωπος γνώρισε τον εαυτό του, όξυνε τη σκέψη του, μεγάλωνε τη νοημοσύνη του, συνειδητοποιούσε τα συναισθήματά του, συνακόλουθα ξεπερνούσε, ως ένα βαθμό, τα όρια των κοινωνικών συνθηκών του. Έτσι εξηγείται πώς έργα τέχνης δημιουργημένα εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια πριν, συνεχίζουν να γοητεύουν και να αγγίζουν και σήμερα μια χορδή μέσα του…

ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ αμφιβολία ότι ο άνθρωπος μέσα από την κοινωνική δράση πρέπει να αναθεωρήσει κριτικά όλες τις κληρονομημένες αξίες, αφού πρώτα τις υποβάλλει σε έλεγχο και τις αφομοιώσει ολοκληρωτικά. Αυτό όμως δεν έχει καμιά σχέση με την κατηγορηματική απόρριψη ή τις ψευτο-αριστερές και ψευτο-προοδευτικές ανοησίες. Πολύ περισσότερο δεν έχει καμιά σχέση με τις «αναθεωρήσεις» των διαταγμάτων της εξουσίας, των «φωταδιστών» και της Νέας Τάξης ερήμην των λαών.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ εξουσία των «εκσυγχρονιστών» με «φωταδιστικούς» αφορισμούς και υστερική δημαγωγία ξεχωρίζει μηχανικά από την πολιτισμική μας κληρονομιά κάποια στοιχεία που καθρεφτίζουν την υποδούλωση του ανθρώπου και μηδενίζει τα πάντα. Μηδενίζουν τη θρησκευτική παράδοση, την ιστορία και τις εθνικές παραδόσεις με σημαία τους λέξεις αρνητικά φορτισμένες: «Σκοταδισμός», «εθνικισμός», «ρατσισμός» κλπ. Αυτοί που είναι κήρυκες του σύγχρονου σκοταδισμού, που υποθάλπουν τους εθνικούς διχασμούς, την ξενοφοβία και το ρατσισμό τρομοκρατούν με τα ιδεολογήματα κατά του σκοταδισμού της Εκκλησίας, κατά του ρατσισμού και του εθνικισμού. Επιχειρούν με τέτοιου είδους ιδεολογήματα να επιβάλλουν μια νέα ακόμα πιο μακάβρια υποδούλωση του ανθρώπου.

ΓΙ ΑΥΤΟ βρίζουν και το λαό που δεν καταλαβαίνει τα «προοδευτικά» διατάγματά τους που αποφασίζουν ερήμην του. Έβριζαν την πλειονότητα των Ελλήνων που συμφωνούσε με το Χριστόδουλο στο θέμα των ταυτοτήτων. Σε λίγο οι φωστήρες του «διαφωτισμού» της Νέας Τάξης θα μας βρίζουν όλους σαν ρατσιστές και εθνικιστές.*

ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ παγιδευμένη στη μέγγενη των νέων «προοδευτικών» ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης και φοβούμενη να μην την ταυτίσουν με τις ανοησίες της ακροδεξιάς δημαγωγίας θα πολεμάει στα λόγια τη Νέα Τάξη και στην πράξη θα σέρνεται στην ουρά της. Δεν θα τολμάει ούτε καν να ψελλίσει: «Ζητήματα που αφορούν ιστορικές και πολιτισμικές μας παραδόσεις δεν μπορούν να επιβληθούν εκ των άνω από τις ελίτ των εξουσιών που διχάζουν και στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου. Αυτά τα ζητήματα αποτελούν προϊόν συλλογικής συνείδησης και δράσης και όχι βίαιης επιβολής».

Οκτώβριος 2000 

*Φωτο: Από την αποτέφρωση του 

Ρεσάλτο 9 χρόνια μετά