Υγειονομικός Ολοκληρωτισμός και Συλλογικές Νοοτροπίες

 

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη

Η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι σε θέση να πραγματοποιηθεί με την αντίστροφη ακριβώς μορφή: ως αστυνομική παγκοσμιοποίηση, ολικός έλεγχος, τρόμος της ασφάλειας.

J. Baudrillard,
«Το Πνεύμα της Τρομοκρατίας», εκδ. Κριτική, 2002, σ. 46


Τα μέτρα για την αντιμετώπιση και τη διαχείριση της πανδημίας και η εφαρμογή τους στον πληθυσμό παρέχουν στον κοινωνικό επιστήμονα, αλλά και στον ψυχολόγο ιδιαίτερα, ένα ευρύτατο πεδίο μελέτης κοινωνικών συμπεριφορών, νοοτροπιών και κοινωνικής σκέψης. Επομένως, όσο κι αν στοχοποιείται ή και ποινικοποιείται η κάθε κριτική προσέγγιση της συζήτησης περί της διαχείρισης της πανδημίας, δεν θα έπρεπε να ξεφεύγει από το βλέμμα του κοινωνικού επιστήμονα η ανάλυση, ενδεχομένως και η απόπειρα ερμηνείας των προϋποθέσεων, αλλά και των συνεπειών αυτής της διαχείρισης .

Για την αρχή του παρόντος άρθρου θα επικεντρωθούμε στο παράδειγμα του μέτρου του γενικευμένου ελέγχου των υγειονομικών πιστοποιητικών από διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στην εκχώρηση επισήμως (από το νόμο και το κράτος) εξουσιών στα άτομα που υπερβαίνουν τον κοινωνικό τους ρόλο. Πλέον ο κάθε υπάλληλος (στο καφέ, στο κατάστημα ρούχων ή οπουδήποτε αλλού), εκπαιδεύεται να γίνει αφενός τμήμα του ελεγκτικού μηχανισμού, αφετέρου εξουσιοδοτείται να επισύρει σε ένα πρώτο επίπεδο περιορισμούς στον παραβάτη συμπολίτη του (αφού του απαγορεύει να εισέλθει στο χώρο, να καθίσει στο καφέ ή να ψωνίσει). Έτσι, ο κάθε πολίτης αποκτά ειδικά προνόμια στην σχέση του με τον συμπολίτη του και παράλληλα ευθύνες άσκησης εξουσίας επί του άλλου. Ζητείται επί παραδείγματι στον κάθε πολίτη – πελάτη καταστημάτων λιανικής ή εστίασης, να επιδεικνύει ταυτότητα στον κάθε συμπολίτη του, πέραν από τα πιστοποιητικά υγείας του, δίνοντας διάφορες πληροφορίες, από την ημερομηνία γέννησής του μέχρι το όνομα του πατέρα ή της μητέρας του. Κατά αυτόν τον τρόπο, καλλιεργείται ένα
«διαίρει και βασίλευε» κατακερματισμένο σε επίπεδο ατόμου, όπου όλοι γίνονται εν δυνάμει αστυνόμοι και ταυτόχρονα εν δυνάμει παραβάτες. Η κοινωνική συνεκτικότητα διαρρηγνύεται στη βάση της, αφού όλοι αποτελούν για όλους όχι μόνο υγειονομική απειλή, αλλά και ελεγκτικό μηχανισμό. Κατά αυτόν τον τρόπο, η δημοκρατία καταλύεται όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και στο βιωμένο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Και αυτή η εκπαίδευση στην ανελευθερία , στην αστυνόμευση και τον μόνιμο έλεγχο εξοικειώνει τα άτομα με την ανελευθερία και τον ολοκληρωτισμό, διευρύνει προς τα κάτω μια φασίζουσα νοοτροπία και τα διαπαιδαγωγεί όχι μόνο να θεωρούν αυτή την κατάσταση ως φυσική και αυτονόητη, αφού όπως υποτίθεται, γίνεται για το καλό των πολιτών, αλλά ως ένδειξη μιας ψυχοδιανοητικής προόδου, έναντι του παλαιού κόσμου των «υπανάπτυκτων» που τους εκπαίδευσαν σε υπερβατικότητες κάτι αναχρονιστικές ιδεολογίες, σαν κι αυτές που διαβάζουμε στο Θούριο του Ρήγα «Κάλλιο να ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ.»

Όπως σημειώνει ο Παπαμιχαήλ (1) , ο σύγχρονος λοιπόν, σαστισμένος φιλελεύθερος δικαιωματούχος, για να μην περιθωριοποιηθεί (π.χ. ως «ψεκασμένος», ως «συνωμοσιολόγος», ως «αρνητής» κλπ.) ή για να μην τιμωρηθεί ως παραβάτης, είναι πλέον νομικά και ηθικά εξαναγκασμένος να αποδεχτεί, άλλοτε με δυσφορία άλλοτε όχι, την περιστολή των πλέον στοιχειωδών ελευθεριών του. Στις σύγχρονες, χαοτικές μητροπόλεις που κατοικεί πλάι σε άτομα αποξενωμένα μεταξύ τους και ανταγωνιστικές μικροομάδες συμφερόντων, η κρατικώς και αστυνομικώς ασκούμενη, γενικευμένη επιτήρηση της συμμόρφωσης των πολιτών ως δείγμα της υποταγής που οφείλουν οι επιτηρούμενοι στην επιτηρούσα αρχή, αποτελεί την πίσω πλευρά του αναχρο-φιλελεύθερου ατομισμού. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε επομένως τι είδους πατερναλιστικός ολοκληρωτισμός υποσκάπτει τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας, όταν τα αστικά δημοκρατικά συντάγματα καταστρατηγούνται «για το καλό» των πολιτών με τρόπο τόσο προκλητικό, ή όταν ο θεσμός της δικαιοσύνης, χωρίς να κρατά πλέον ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, έχει πάψει να λειτουργεί;

Όπως γνωρίζουμε η ιατρική, η ψυχιατρική, όπως και η ψυχολογία αναδεικνύονται σε επιστήμες αιχμή του δόρατος, αφού παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διακυβέρνηση των συμπεριφορών. Όπως αναφέρεται από τον Παπαδόπουλο (2), «Στο όνομα της υγείας που έχει ενδυθεί έναν θρησκευτικό μανδύα, αυτές οι κοινωνικές πρακτικές υποδεικνύουν, με την πιο λεπτή έκφανση της καθημερινής ζωής στα άτομα και στους πληθυσμούς πως να συμπεριφέρονται για να είναι υγιείς. Η υγεία αποτελεί ύψιστη φροντίδα των μοντέρνων κρατών. Είναι στο όνομα της φροντίδας αυτής που τα κράτη ασκούν μια ορισμένη εξουσία και μια νομιμοποίηση.» Κατά αυτόν τον τρόπο, οδηγούμαστε σε αποδοχή όλων των διαδικασιών υποταγής και εθελούσιας συναίνεσης σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα σκλαβιάς και υποδούλωσης, τώρα και στο μέλλον.

Παράλληλα, με τα υποχρεωτικά εμβόλια, αναδεικνύεται ως προτεραιότητα η πρόληψη, όπως υποτίθεται – και όχι, η θεραπεία, όπως ήταν κατά κύριο λόγω μέχρι σήμερα. Η έννοια της πρόληψης συγκαλύπτει στο εσωτερικό της την έννοια του κινδύνου και της αποφυγής του. Με απλά λόγια, θα σημειώναμε πως στόχος δεν είναι πως θα θεραπευτούν τα άτομα, εφόσον νοσήσουν, αλλά να μην νοσήσουν, να αποκτήσουν ανοσία, να αποφεύγουν εσαεί, αν αυτό θα ήταν δυνατό, κάθε ιδέα κινδύνου που απειλεί στην προκειμένη περίπτωση την υγεία τους. Σήμερα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη περίοδο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτό που ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ulrich Beck ονόμαζε «κοινωνία του κινδύνου». «Η έννοια του κινδύνου είναι ταυτόχρονα επιστημονική και πολιτική, αφού προάγει την οικοδόμηση καινούργιων μορφών γνώσης, καινούργιων μορφών πρακτικών και τεχνικών πρόληψης και ανίχνευσης, άρα κατασκευάζει καινούργιες ηθικές απαιτήσεις.» (3) Η έννοια του κινδύνου λειτουργεί σαν επιταχυντής των εξελίξεων και αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να αποτελεί μια παράμετρο που εξηγεί μεταξύ άλλων την ανθρωπολογική μετεξέλιξη που οδηγεί στο νέο homo, ο οποίος θα πρέπει να μάθει να ζει σε συνθήκες μόνιμης διακινδύνευσης. Να ζει διαρκώς σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Συγχρόνως, η έννοια του κινδύνου εισάγει τα άτομα σε ένα παρανοϊκό σύμπαν, οδηγώντας τα να διαβιούν με μια μόνιμη και διάχυτη αίσθηση απειλής, αφού ο δαιμόνιος μικρόβιος εχθρός, ως νέος θεός- ιός, βρίσκεται πάντα, παντού και προ των πυλών και πληροί με τις απειλές του τα πάντα.

Η διεθνοποιημένη πολιτική εξουσία σήμερα (και η πανδημία της παρέχει την ιδεώδη ευκαιρία θα λέγαμε), φαίνεται να εκμεταλλεύεται στο έπακρον την ατέλειωτη αγορά των κινδύνων (αρκεί κάποιος να παρακολουθεί εδώ και χρόνια τα ειδησεογραφικά δελτία για να το διαπιστώνει καθημερινά), αποσκοπώντας στην ψυχοεκπαίδευση των νέων πολιτών στις νέες χρηστοήθειες. Στις μέρες μας, η σύγχρονη βιοπολιτική, η ιατρικοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο, θεμελιώνει την καινούργια τέχνη της διακυβέρνησης: Ολοκληρωτισμός και συνεχής υγειονομική επιτήρηση, όπου τα άτομα όχι μόνον πρέπει να είναι καλά στην υγεία τους, αλλά παράλληλα να μπορούν να το πιστοποιήσουν, όντας συγχρόνως αδιαφανείς ως καθημερινοί επιτηρητές και διάφανοι ως μονίμως επιτηρούμενοι.

Ο νεότερος ολοκληρωτισμός, αν θα μπορούσε να συγκριθεί με παλαιότερες μορφές τυραννίας, κατευθύνει πλέον την κρατικώς εκπορευόμενη βία, όχι μόνον εναντίον απρόσωπων, διεθνοποιημένων εξωτερικών εχθρών, (που προς το παρόν, προσλαμβάνουν μορφές ιών), αλλά και εναντίον των πολιτών του, των κατά φαντασίαν πολιτών του κόσμου Μπορεί μάλιστα να φτάσει στο σημείο να στρέφεται κατά του ίδιου του εαυτού του. Η Χάνα Αρεντ σημείωνε στο βιβλίο της «Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού» πως είναι πιθανόν «να συνωμοτούν σιωπηρά παντού τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συμβάντα με ολοκληρωτικά εργαλεία που επινοήθηκαν για να καταστήσουν τους ανθρώπους περιττούς». Κι αυτό το περιττούς, αυτό το αναλώσιμους θα έπρεπε να διαβαστεί πολύ προσεκτικά και να έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς σήμερα.

Από την πλευρά του, ο Αυστριακός Ψυχολόγος Bettelheim (4) διαπίστωνε μελετώντας τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για να επιφέρουν αλλαγές στις συμπεριφορές των κρατουμένων, ώστε να τους μετατρέψουν σε χρήσιμους υπηκόους του εθνικού τότε κράτους, ότι η συστηματική τρομοκρατία μπορεί να αναγκάσει τους ανθρώπους να «ζουν όπως τα παιδιά μόνο με το άμεσο παρόν και να φτάσουν μέχρι και να υιοθετήσουν τις αξίες των καταπιεστών τους.»

Κλείνοντας, θα θέλαμε να θέσουμε για πολλοστή φορά το ερώτημα που τίθεται συστηματικά από μια μερίδα πληθυσμού ήδη από την εποχή των μνημονίων: Γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι; Δεν θα μπορούσαμε να εξετάσουμε μια προοπτική απάντησης αποφεύγοντας να περιγράψουμε μια επιτυχημένη ψυχολογική στρατηγική που χρησιμοποιεί ο νέος ολοκληρωτισμός η οποία ακολουθεί τα εξής στάδια:

Θα χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα της κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής αξιοποίησης της πανδημίας και της υγειονομικής κρίσης:

Α) Αρχικά ο πληθυσμός ενοχοποιείται. Ποιος ευθύνεται για την αύξηση των κρουσμάτων; Ο λαός διχάζεται ή πιο ορθά κατακερματίζεται. Όλοι στρέφονται εναντίον όλων.

Β) Στο δεύτερο στάδιο η ενοχοποίηση οδηγεί προοδευτικά σε παθητικοποίηση. Όταν κάποιος νιώθει ένοχος, παραδοσιακά σπεύδει να εξομολογηθεί. Σε κάθε περίπτωση, αδυνατεί να αντιδράσει αλλιώς, διότι θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι του προβλήματος. Ο θυμός ως συναίσθημα, όταν φιλτράρεται από τις ενοχές, παγώνει και εσωτερικεύεται. Στρέφεται προς τα μέσα (είτε αυτό το μέσα αφορά το ίδιο το άτομο, τον ψυχισμό και τον ψυχοσωματικό εαυτό του, είτε το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, τους πολύ κοντινούς και οικείους του) και όχι προς τα έξω, προς την εξουσία και προς τους εκάστοτε επικυρίαρχους.

Γ) Στο τρίτο στάδιο παρατηρούμε την αδρανοποίηση. Στη φάση αυτή τα άτομα δεν μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες αισθάνονται αδύναμα και ανήμπορα (ψυχική συνθήκη επίκτητης ανημπόριας), να λάβουν αποφάσεις. Κυρίαρχα συναισθήματα της συγκεκριμένης ψυχικής κατάστασης είναι το άγχος και ο φόβος. Ως απάντηση σε αυτά τα συναισθήματα έρχεται η αδράνεια ως μηχανισμός άμυνας.

Δ) Στο τέταρτο στάδιο επιτυγχάνεται ο έξωθεν έλεγχος της συμπεριφοράς: Το άτομο εγκλωβίζεται στην ψυχική συνθήκη της επίκτητης ανημπόριας, νιώθει ανίκανο για αυτενέργεια και πρωτοβουλίες ή δράσεις που εκπορεύονται από το ίδιο. Κατά αυτόν τον τρόπο, εγκαταλείπεται στην επιρροή (συχνά αφιλτράριστη) της πολιτικής και διανοητικής εξουσίας, ακολουθώντας ντιρεκτίβες που πιστεύει ότι θα το βγάλουν σύντομα από τη δύσκολη κατάσταση, ενδίδοντας και υποκύπτοντας κατά αυτόν τον τρόπο στις επιταγές της εξουσίας.

Ε) Στο πέμπτο και τελευταίο στάδιο το άτομο παραιτείται από οποιαδήποτε αντίσταση ή ανατροπή, αφού τείνει να τις θεωρεί εξ ορισμού μάταιες, άνευ νοήματος και επικίνδυνες για την κοινωνική και πολιτική του ένταξη.

http://resaltomag.blogspot.com/2022/01/blog-post_15.html#more

[1] Παπαμιχαήλ, Γ. Οι Λαοί φεύγουν οι Μετάνθρωποι έρχονται, Διαδρομή Ελευθερίας, αρ. φύλλου 221, Δεκέμβριος 2021, σ.σ. 8-10

[2]Παπαδόπουλος, Μ. (2017). Η Αυτοκτονία της Ψυχιατρικής», εκδ. Νήσος, 2017

[3] Στο ίδιο, σ. 248

[4] Στο Λας, Κρίστοφερ (2006). Ο Ελάχιστος Εαυτός. Ψυχική Επιβίωση σε Καιρούς Αναστάτωσης, εκδ. Νησίδες, σ. 104

Περίθαλψη σε μαφιόζους, παιδόφιλους, κλέφτες, ναρκέμπορους, αλλά όχι σε ανεμβολίαστους!

 

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Συγκλονίζουν οι καταγγελίες από τον Marco Rizzo, Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της...

Ιταλίας, αδελφό κόμμα του δικού μας ΚΚΕ, αλλά που δεν είναι στην ίδια γραμμή με το ΚΚΕ του Κουτσούμπα Big Pharma:

«Iατρικά επείγοντα περιστατικά δεν αντιμετωπίζονται επειδή ζητήθηκαν από πολίτες το "Σούπερ Πιστοποιητικό Εμβολιασμένου" (Super Green Pass), που δεν διέθεταν .
Περίθαλψη προσφέρεται σε έναν μαφιόζο ισοβίτη, αλλά όχι σ' έναν έντιμο άνθρωπος χωρίς διαπιστευτήρια εμβολιασμού.
Πού έχει πάει η οικουμενικότητα της παροχής δημόσιας υγείας;
Πού πήγε ο περίφημος "Όρκος του Ιπποκράτη";
Αυτό το σύστημα παραβιάζει συνεχώς το Σύνταγμα.»
Marco Rizzo, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας

Η κομμουνίστρια Manuela Lo Franco επισημαίνει:

«Ελεύθερη κυκλοφορία ακόμη και για παιδόφιλους, βιαστές και ληστές, αρκεί να έχουν πιστοποιητικό εμβολιασμού. Κάποτε για να αποδείξεις ότι είσαι αξιοσέβαστο άτομο έπρεπε να έχεις καθαρό ποινικό μητρώο, σήμερα χρειάζεσαι απλώς το "εμβόλιο". Νόμοι επί προσωπικής βάσεως (ad personam), διατυπωμένοι για τη χρήση και την κατανάλωση σημερινών πολιτικών. Φημολογείται ότι και το Βατικανό, για το επόμενο Ιωβηλαίο θα έχει τις ίδιες προϋποθέσεις. Έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία όπου αυτοί που διαπράττουν εγκλήματα είναι επικεφαλής, γιατί να εκπλαγούμε;»

«Στην Ιταλία εφαρμόστηκαν μέτρα που δεν είχαν εφαρμοστεί ποτέ σε καμία δυτική χώρα.
Η Ιταλία είναι ένα πολιτικό εργαστήριο όπου, για πρώτη φορά σε μια δημοκρατική χώρα, παρατηρούνται περιορισμοί στα δικαιώματα που δεν έχουν εφαρμοστεί ποτέ σε καμία άλλη χώρα»...
"Washington Post", Italy begins enforcing one of the world’s strictest workplace vaccine mandates, risking blowback

Όταν ένα φιλελεύθερο έντυπο στη μητρόπολη του καπιταλισμού επισημαίνει τα παραπάνω, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε κάποιος να κατανοήσει τι συμβαίνει. Επακριβώς τα ίδια, αλλά επιπροσθέτως στην Ιταλία προχώρησαν σε περισσότερα ναζιστικά "μέτρα", όπως πρόστιμο στους άνω των 50 για "υποχρέωση εμβολιασμού" με ένα "εμβόλιο" που δεν είναι υποχρεωτικό -πως άλλωστε όταν πρόκειται για ένα πειραματικό γενετικό σκεύασμα, όπως διαβεβαιώνουν οι ίδιες οι πολυεθνικές-, έλεγχος για επιβίβαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς μόνον "εμβολιασμένων", υποχρεωτικός "εμβολιασμός" στους δημοσίους υπαλλήλους, σώματα ασφάλειας, αστυνομία, στρατό, πυροσβέστες κ.α.
Αυτοί είναι οι περιορισμοί στον "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο και δείχνουν επακριβώς πως κι η Ελλάδα είναι ακολουθεί το "μοντέλο Ιταλίας εντασσόμενη στο "πολιτικό εργαστήριο" των φονικών πολυεθνικών Big Pharma.

Όμως, γιατί στην Ελλάδα όλα συμβαίνουν χωρίς καμία αντίδραση;

Η απάντηση είναι απλή... απλούστατη!

- Στην Ελλάδα τα ΟΛΑ πολιτικά κόμματα έχουν συμπράξει στο "εθνικό" Μέτωπο "Κόμμα 3η, 4η Δόση και πάμε για περισσότερες". Τα κόμματα της δεξιάς και της νέας δεξιάς (Συριζα, Κινάλ-Κιδησό-Βαρουφάκης), αλλά ΚΑΙ το δήθεν κόμμα της εργατικής τάξης (ΚΚΕ). Βέβαια, για το "καλό του λαού κι όχι γιατί χρηματοδοτήθηκαν, όπως χρηματοδοτούνται επισήμως οι "επιστήμονες" από τις φαρμακοβιομηχανίες...

- Οι Γιατροί με Γ κεφαλαίο, όσοι έδωσαν τον "Όρκο του Ιπποκράτη", στη γειτονική Ιταλία δίνουν αγώνα ζωής... Το ίδιο οι διανοούμενοι, οι Πανεπιστημιακοί, που δεν έχουν καμία σχέση με τους εγχώριους κρατικοδίαιτους "συνταγματολόγους", "νομικούς", "δικαστές", αρχιερείς κι άλλους ιατρικούς επισκέπτες των πολυεθνικών...

- Πολιτικά κόμματα -όχι μόνον το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, αλλά κι άλλα (απόψε στο Μιλάνο το κόμμα ITALEXIT, με ηγέτη τον Γερουσιαστή Παραγκόνε, θα είναι στην πλατεία μαζί με τον Νομπελίστα Λουκ Μοντανιέ, που δήλωσε χθες βράδυ φθάνοντας στο Μιλάνο: "Η φύση θα φέρει την αρμονία... Θα νικήσουμε..." (σε λίγο θα αναρτήσουμε την απευθείας σύνδεση με το Μιλάνο, για την ομιλία του Νομπελίστα Ιατρικής). Αλλά και στη Ρώμη, σε όλες τις πόλεις... κόμματα, οργανώσεις... διαδηλώνουν σήμερα στην Ιταλία, εναντίον της επιστροφής στο ναζισμό.

«Μία από τις πιο σημαντικές διαφορές μεταξύ ανθρώπων και ζώων,
είναι ότι τα ζώα δεν επιτρέπουν στο πιο ηλίθιο να γίνει αρχηγός αγέλης»
Γερουσιαστής, Fernando Rossi

«Να λες την αλήθεια,
να καταλήγεις μαζί στην αλήθεια,
είναι πράξη κομμουνιστική κι επαναστατική»
Αντόνιο Γκράμσι, "L'Ordine Nuovo", 21 Ιούνη 1919

Τι συμβαίνει με το ΚΚΕ, που ήταν η μοναδική ελπίδα αντίστασης στη νέα τάξη της νέας εποχής;

Η διεθνής μοναξιά του ΚΚΕ, βρίσκει παρηγοριά στις αγκάλες του "εθνικού" Μετώπου Big Pharma...

«Θέλω να δω τον Κουτσούμπα να μπαίνει σε εργοστάσια, μαζικούς χώρους και εκδηλώσεις και να δείχνει υποταχτικά  στους μπάτσους, πιστοποιητικό εμβολιασμού και ταυτότητα, ενόσω θα κοιτάει, απ΄έξω τους εργάτες, σε αργία, χωρίς μισθό...»... Βλέπε, σε: Ναζιστικό υγειονομικό απαρτχάϊντ με την υπογραφή σύσσωμης της Αριστεράς!

 Την Τετάρτη στις 30 Δεκεμβρίου θα κάνει το εμβόλιο ο γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος σε δήλωσή του ανέφερε για την αναγκαιότητα να κάνουν όλοι το εμβόλιο... με το προσωπικό παράδειγμα στέλνουμε το μήνυμα για τον εμβολιασμό... Να θυμηθούμε την κατακραυγή που δέχθηκε η Ιωάννα Υψηλάντη, όταν τόλμησε: "Έχω πραγματικά εκπλαγεί με την απόφαση του Κουτσούμπα να πάρει μέρος, σ΄αυτήν την φιέστα του, στημένα επιτυχούς, εμβολιασμού!"

✔  «ΚΑΝΑΜΕ και την τρίτη δόση! Τώρα περιμένουμε τους ταξικούς αγώνες...»

Και φυσικά περιττεύουν σχόλια για τη νέα δεξιά, την Νατοϊκή "αριστερά της εποχής μας":

✔  Έτσι έστειλε ο Αλέξης το "ενωτικό" του μήνυμα, στο διχασμένο πόπολο... Οκ! Το πιάσαμε το υπονοούμενο!

Αυτή είναι η «Η ΑΘΛΙΑ πραγματικότητα της σημερινής Νατοϊκής αριστεράς, εξηγείται σε ένα σκίτσο!»

«Το ταξικό μίσος πρέπει να αποκατασταθεί.
Οι ισχυροί μισούν τους προλετάριους, οι προλετάριοι πρέπει να κάνουν το ίδιο»
Edoardo Sanguineti

«Οι αλήθειες που εκφράζονται από την επιστημονική έρευνα δεν είναι απόλυτες και οριστικές αλήθειες, αλλά είναι ιστορικές προσεγγίσεις και η επιστήμη είναι ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο κίνημα.
Στην πραγματικότητα, αν οι επιστημονικές αλήθειες ήταν οριστικές και οριστικά αποκτημένες σε απόλυτο και μετά-ιστορικό επίπεδο, η επιστήμη αυτή καθαυτή θα είχε πάψει να υπάρχει.
Συνεπώς, η επιστήμη είναι μια ιστορική κατηγορία, προσφέρει παραμέτρους για την ερμηνεία της πραγματικότητας που είναι παραλλαγές και θα ποικίλλουν ανάλογα με τη διακύμανση των ιστορικών εποχών.
Στην πραγματικότητα, ακόμη κι η επιστήμη είναι ένα εποικοδόμημα, μια ιδεολογία.
Η επιστήμη, επομένως, δεν έχει τη δική της απόλυτη εγκυρότητα, πέρα ​​από το χρόνο, αλλά στην ιστορία της αντιπροσωπεύει την παλινδρόμηση των σχέσεων πραγματικής εξουσίας στο εσωτερικό των τάξεων και τις σχέσεις παραγωγής.»
Αντόνιο Γκράμσι, "Ιστορικός υλισμός και φιλοσοφία του Μπενεντέτο Κρότσε" (Il materialismo storico e la filosofia di Benedetto Croce), Einaudi, 1948.

«Τα πτερόεντα δώρα» – Πρωτοχρονιάτικο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. (4 Μαρτίου 1851- 3 Ιανουαρίου 1911)

 

Συμπληρώθηκαν  110  χρόνια από την κοίμηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του  Άγιου των Γραμμάτων.

 

  

  Ο  μεγάλος αυτός λογοτέχνης και κοσμοκαλόγερος απέδειξε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι ένα ηθικό σύστημα αλλά τρόπος ζωής.  Παραθέτουμε ένα πολύ επίκαιρο διήγημά του.

 

 

 

 

 

Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος. Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως.

 

 

Ἐκράτει εἰς τὴν χεῖρα ἓν ἄστρον καὶ ἐπὶ τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωὴ καὶ δύναμις, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξήρχετο πνοὴ θείας γαλήνης. Τὰ τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νὰ μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται.

 

 

Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἓν ἀρχοντικὸν μέγαρον. Εἶδεν ἐκεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν σεμνοτυφίαν, τὴν ἀνίαν καὶ τὸ ἀνωφελὲς τῆς ζωῆς ζωγραφισμένα εἰς τὰ πρόσωπα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἤκουσε τὰ δύο τεκνία νὰ ψελλίζωσι λέξεις εἰς ἄγνωστον γλῶσσαν. Ὁ Ἄγγελος ἐπῆρε τὰ τρία οὐράνια δῶρά του, καὶ ἔφυγε τρέχων ἐκεῖθεν.

 

 

Ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀνὴρ ἔλειπεν ὅλην τὴν ἑσπέραν εἰς τὴν ταβέρναν. Ἡ γυνὴ ἐπροσπάθει ν᾿ ἀποκοιμίσῃ μὲ ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον τὰ πέντε τέκνα, βλασφημοῦσα ἅμα τὴν ὥραν ποὺ εἶχεν ὑπανδρευθῆ. Τὰ μεσάνυχτα ἐπέστρεψεν ὁ σύζυγός της· αὐτὴ τὸν ὕβρισε νευρικὴ μὲ φωνὴν ὀξεῖαν, ἐκεῖνος τὴν ἔδειρε μὲ τὴν ράβδον τὴν ὀζώδη, καὶ μετ᾿ ὀλίγον οἱ δύο ἐπλάγιασαν χωρὶς νὰ κάμουν τὴν προσευχήν των, καὶ ἤρχισαν νὰ ροχαλίζουν μὲ βαρεῖς τόνους. Ἔφυγεν ἐκεῖθεν ὁ Ἄγγελος.

 

 

Ἀνέβη εἰς μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον. Ἦσαν ἐκεῖ πολλὰ δωμάτια μὲ τραπέζας, κ᾿ ἐπάνω των ἔκυπτον ἄνθρωποι μετροῦντες ἀδιακόπως χρήματα, παίζοντες μὲ χαρτία. Ὠχροὶ καὶ δυστυχεῖς, ὅλη ἡ ψυχή των ἦτο συγκεντρωμένη εἰς τὴν ἀσχολίαν ταύτην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε τὸ πρόσωπον μὲ τὰς πτέρυγάς του διὰ νὰ μὴ βλέπῃ κ᾿ ἔφυγε δρομαῖος.

 

 

Εἰς τὸν δρόμον συνήντησε πολλοὺς ἀνθρώπους, ἄλλους ἐξερχομένους ἀπὸ τὰ καπηλεῖα, οἰνοβαρεῖς, καὶ ἄλλους κατερχομένους ἀπὸ τὰ χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινὰς εἶδε ν᾿ ἀσχημονοῦν, καὶ τινὰς ἤκουσε νὰ βλασφημοῦν τὸν Ἁι-Βασίλην ὡς πταίστην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε μὲ τὰς πτέρυγας τὰ ὦτα, διὰ νὰ μὴν ἀκούῃ, καὶ ἀντιπαρῆλθεν.

 

 

Ὑπέφωσκεν ἤδη ἡ πρωία τῆς πρωτοχρονιᾶς, καὶ ὁ Ἄγγελος διὰ νὰ παρηγορηθῇ, εἰσῆλθεν εἰς μίαν ἐκκλησίαν. Ἀμέσως πλησίον τῆς θύρας εἶδεν ἀνθρώπους νὰ μετροῦν νομίσματα, μόνον πὼς δὲν εἶχον παιγνιόχαρτα εἰς τὰς χεῖρας· καὶ εἰς τὸ βάθος, ἀντίκρυσεν ἕνα ἄνθρωπον χρυσοστόλιστον καὶ μιτροφοροῦντα ὡς Μῆδον σατράπην τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρείου, ποιοῦντα διαφόρους ἀκκισμοὺς καὶ ἐπιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ἄλλοι μερικοὶ ἔψαλλον μὲ πεπλασμένας φωνάς: Τὸν Δεσπότην καὶ ἀρχιερέα!

 

 

Ὁ Ἄγγελος δὲν εὗρε παρηγορίαν. Ἐπῆρε τὰ πτερόεντα δῶρά του ― τὸ ἄστρον τὸ προωρισμένον νὰ λάμπῃ εἰς τὰς συνειδήσεις, τὴν αὔραν, τὴν ἱκανὴν διὰ νὰ δροσίζῃ τὰς ψυχάς, καὶ τὴν ζωήν, τὴν πλασμένην διὰ νὰ πάλλῃ εἰς τὰς καρδίας, ἐτάνυσε τὰς πτέρυγας, καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίας ἁψῖδας.

 

 

(Εφημ. “Αλήθεια”,  1907)http://resaltomag.blogspot.com/2022/01/4-1851-3-1911.html#more

ΦΩΤΕΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΥΣΤΟΠΙΚΑ ΕΡΕΒΗ

  Ἔτος 2021 ἀπό τῆς Θείας Σαρκώσεως. Δυστοπικό κατοχικό ἔτος 2. Μέ ἄλλους καιρούς νά ἔχουν ξημερώσει πιά. Μέ τά πάντα γκρεμισμένα γύρω μας, μέ τόν κόσμο μας ἀναποδογυρισμένο, μέ ὅλη μας τη ζωή, ὅπως τήν ξέραμε, νά ἔχει ὁριστικά ἀλλάξει. Πάλι ἦρθαν βέβαια τά Χριστούγεννα, πάλι φωταγωγήθηκαν οἱ πόλεις καί στολίστηκαν τά σπίτια. Ποιός ὅμως τολμᾶ νά ἱσχυριστεῖ ὅτι βρίσκει τήν παραμικρή ὁμοιότητα μέ τό παρελθόν; Ἐντελῶς ἄλλοι καιροί μᾶς κύκλωσαν ἐδῶ καί δύο χρόνια πλέον. Καιροί ζοφεροί καί ἀπάνθρωποι. Ἡμέρες τρόμου καί ἀγωνίας.

Δυστοπικό κατοχικό ἔτος 2. Θυμᾶμαι κάποια παλαιότερα κείμενά μου, μέ πικρά σχόλια γιά τό πραγματικό (καί τόσο τραγικά ξεχασμένο) νόημα τῶν Χριστουγέννων. Πικρά σχόλια γιά τήν ἀνόητη φενάκη τῶν ρεβεγιόν, γιά τήν κούφια λάμψη στά φωταγωγημένα μπαλκόνια, γιά τήν κενότητα στίς εὐχές, γιά μία ἑορτή πού ἐδῶ καί πολλά χρόνια κατάντησε πλέον ἀνέορτη. Νεκρή χωρίς τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Ἄλογη δίχως τόν Λόγο. Κενή χωρίς τόν Κενωθέντα. Καί γιά ἕνα λαό πού ἔχει ξεχάσει πια τό παρελθόν του καί ζεῖ αὐτοεξόριστος μέ σκουπίδια καί ξυλοκέρατα, μακριά ἀπό τή Φωτεινή Χώρα τοῦ Πατρός. Ἕνα λαό πού ἔχει ἐπιλέξει νά ζεῖ μέσα στόν βάλτο καί δέν θυμᾶται πιά ἄλλον τρόπο ζωῆς. Ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἀπλῶς περιφέρουμε τίς ζωές μας, δεσμῶτες σ’ ἕναν ἀτελεύτητο φαῦλο κύκλο. Διαλυμένοι καί ἀνίδεοι, σωρηδόν σκύβαλα καταπίοντες καί εἰδωλόθυτα κατεσθίοντες. Λαός τῆς παραφροσύνης καί τῆς ἀποστασίας. Καί κυρίως βέβαια, λαός τῆς ἀμετανοησίας.

Δυστοπικό κατοχικό ἔτος 2. Καί ὄχι βέβαια πώς ὅλα αὐτά ἔχουν πιά πάψει νά ἰσχύουν. Ἀντίθετα, φέτος ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ. Φέτος εἶναι ἀδύνατο νά πεῖς πόση περίσσια θλίψη κρύβουν μέσα τους τῶν μπαλκονιών τά ἑορταστικά λαμπιόνια. Ἴσως τόση, ὅση ἀκριβῶς θά ἐμφορεῖ τά βλέμματα ὅσων ἔχασαν ἀνθρώπους δικούς τους, χωρίς λόγο καί αιτία, μέσα στήν ἄφατη ὑγειοναζιστική κτηνωδία τῶν τελευταίων μηνῶν. Τόση θλίψη, ὅση κυριεύει τούς πονεμένους λογισμούς τῶν πιστῶν πού ἀντίχριστες πολιτικές ἐξουσίες καί ἀνάξιοι ψευδοποιμένες τούς κλείδωσαν οὐσιαστικά ἔξω ἀπό τό Σπίτι τοῦ Πατέρα τους. Τόση θλίψη, ὅσο καί τό πανικόβλητο παραλήρημα ἀπό τόν παράλογο τρόμο τοῦ θανάτου, πού τόσους συνανθρώπους μας κυρίευσε ὁλόγυρά μας ὑπό τό κράτος τῆς χυδαίας προπαγάνδας καί τῆς ἐγκάθετης παραπληροφόρησης. Βαριά καί πανσθενουργός ἡ κατάθλιψη ἀπλώνεται παντοῦ. Καί ὅταν δέν ἐναλλάσσεται μέ τόν πανικό, τότε συναντά μονάχα τήν ἀπτή ἀχλύ τῆς ἀπελπισίας.

Δυστοπικό ἔτος 2. Ἡ Παρθένος σήμερον ἐν σπηλαίω ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀπορρήτως τόν προαιώνιον Λόγον. Καί τήν ἴδια ὥρα, κάποιοι υἱοί τῆς Ἀπωλείας ἐν ἀδύτοις συνευρίσκονται ἀποτεκεῖν (ἀπορρήτως καί αὐτοί) τά ζοφοπνεμένα τους σχέδια γιά τήν εξόντωση τῶν λαῶν καί γιά τήν ὁλοκληρωτική ἐπιβολή τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας. Τά ὄργανά τους εἶναι ἐδῶ. Ἀπό πάνω μας καί ἀνάμεσά μας. Δουλικοί ὑπηρέτες καί μαριονέτες θλιβερές, πού φοροῦν ράσα, τηβέννους, κοστούμια καί κάθε λογῆς ἀκόμη συστημικούς μανδύες εἰκονικῆς νομιμότητας. Καί στά χέρια τους κραδαίνουν τρομερά ὅπλα καταστροφῆς: φόρους καί μνημόνια, ἀποτρόπαιους φασιστικούς νόμους γιά τήν «προστασία» μας ἀπό δῆθεν πανδημίες, στυγνούς προγραμματισμούς ἐπιβολῆς, νεοταξικά νομοσχέδια πού κυοφορούν πνευματικό θάνατο, δημογραφική ἐξόντωση, ἐθνική διάλυση, κοινωνική κατάρρευση. Καί μαζί βεβαίως ἄθλιες ἐνδοεκκλησιαστικές ἐκστρατείες γιά τήν ποδηγέτηση τῶν πιστῶν, καινοφανεῖς διδασκαλίες μίας ψευτοθεολογίας ἀκραίου δαιμονισμοῦ, σχέδια «ἐνωτικά» πού κορυφώνονται, κλιμακούμενες πομφόλυγες τιποτένιας ἀγαπολογίας, κηρύγματα τυφλῆς ὑπακοῆς στήν ἀντίχριστη μανία τοῦ καθεστῶτος καί τήν ξεδιάντροπη προδοσία τῶν λυκοποιμένων, κείμενα καί δράσεις πού ἐτοιμάζουν ἀπροκάλυπτα πλέον τόν ζόφο τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅλα τους εἶναι ὅπλα ἐξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, ὄργανα καταισχύνης. Καί ὅλοι τους εἶναι πάντα ἐδῶ ὁλόγυρα καί ἀκόμη μᾶς παραπλανοῦν, ἀκόμη μᾶς ἐμπαίζουν καί μᾶς βασανίζουν. Καί ἐμεῖς ακόμη τούς ἀποδεχόμαστε καί τους ἀνεχόμαστε, ἀκόμη συνεχίζουμε νά βουλιάζουμε στήν ἀπάθεια καί τήν ἀτονία. Κι οὔτε τολμᾶμε ἀκόμη ἔστω κἄν νά ὀνειρευτοῦμε τήν ποθητή ἐκείνη ἡμέρα τῆς ἀνάνηψης.

Ἔτος 2021 ἀπό Θείας Σαρκώσεως, κατοχικό ἔτος 2. Ἡ Παρθένος σήμερον τόν Ὑπερούσιον τίκτει. Καί ἐσύ τώρα νά ἀκροβατεῖς ἀνάμεσα στήν ἄρρητη ὡραιότητα τοῦ Γλυκασμοῦ τῶν Ἀγγέλων καί στόν ἀφόρητο ἀποτροπιασμό τῶν ὀλετήρων. Ἀνάμεσα στή γαλήνη τοῦ σπηλαίου, ἐν ᾦ ἀνεκλίθη ὁ Ἀχώρητος, καί στήν ὀργή γιά τά μιάσματα πού κατάστρεψαν μεθοδικά ἐδῶ καί δεκαετίες τόν τόπο σου, ὑλικά καί πνευματικά, καί πού τώρα ἐν τέλει ὁλοκληρώνουν ἀνερυθρίαστα τόν ὄλεθρο. Μέ ὅλη φυσικά τή δική μας συνέργεια, ἀνοχή καί συνενοχή. Ὅποια κι ἄν ἦταν ἄλλωστε τά σχέδιά τους, ὅσο μεθοδικά κι ἄν βυσσοδομήθηκαν καί ἐφαρμόστηκαν, πάνω ἀπ’ ὅλα δική μας δέν εἶναι τελικά ἡ εὐθύνη, πού τά ἀφήσαμε νά συμβοῦν;

Δική μας πράγματι ἡ εὐθύνη. Δικό μας τό ὅτι ἐπιλέξαμε νά ζοῦμε μέσα στόν βοῦρκο, ἀγνοώντας προκλητικά ὅλα τά σημεῖα τῶν Oὐρανῶν καί πετώντας στά σκουπίδια ὅλες τίς εὐκαιρίες (καί ἤτανε πάρα πολλές) πού μᾶς ἔστειλε μέχρι τώρα ὁ Θεός γιά νά συνέλθουμε. Δική μας ἡ ἄνευ ὅρων παράδοση σέ κάθε είδους διαστροφή, κενότητα καί ἀνοησία. Δική μας ἡ προδοσία τῆς πίστης τῶν πατέρων μας, δική μας ἡ ἀποδοχή τῆς κάθε πλάνης καί ἡ ἄλογη ὑπακοή σέ διεστραμμένους ταγούς, δική μας καί ἡ πρόσφατη ὑποχώρηση σέ ὅλη τή νεοβαρλααμική βλασφημία τῶν μασκαράδων τῶν ναῶν, ἀλαλιασμένοι ἀπό τόν τρόμο τοῦ θανάτου. Δική μας ἡ πτώση, δική μας καί ἡ ἐπίμονη ἄρνηση νά ξανασηκωθοῦμε, δική μας ἡ νευρωσική ἐμμονή στόν ζόφο καί τήν ἀπόγνωση. Δικά μας θά εἶναι μοιραῖα καί τά ἐπίχειρα. Ἀπό τούς πνευματικούς νόμους πού πάντα λειτουργοῦν - καί ἄς ἀγνοοῦμε μυωπικά τήν ὕπαρξή τους.

Χριστούγεννα τοῦ 2021. Χαραυγή τοῦ κατοχικοῦ ἔτους 3. Ἔχουμε μπεῖ σέ μία κατάμαυρη ἀντάρα. Σέ ποιόν ἄραγε δέν θυμίζει τίς τελευταῖες μέρες τῆς Πομπηΐας; Ποιός εἶναι τόσο τυφλός καί ἀνόητος, ὥστε νά ἀναμένει ὅτι αὐτό τό νέο ἔτος θά εἶναι καλύτερο ἀπό τό φετινό καί ὅτι θά σηματοδοτήσει ἐπιστροφή στήν «κανονικότητα» καί τήν «ὀμαλότητα»; Βουλιάζουμε στή λαίλαπα ἑνός ἀντίχριστου διωγμοῦ καί ἑνός καθεστωτικοῦ φασισμοῦ πού ὅμοιό του δέν ἔχει ξαναζήσει στήν Ἱστορία του αὐτός ὁ τόπος, ἀλλά καί ὁλόκληρος ὁ πλανήτης. Βουλιάζουμε πάντοτε βέβαια καί στή θανάσιμη περιπέτεια τοῦ ἀνεξέλεγκτου λαθροεποικισμοῦ καί ὅλων τῶν ἄλλων ἐθνικῶν ἀπειλῶν ὁλόγυρά μας. Ποιός τολμᾶ πλέον νά πεῖ ὅτι ὡς λαός ἀνθρωπίνως δέν ἀπέχουμε ἐλάχιστα πιά ἀπό τό ἱστορικό μας τέλος; Ποιός τολμᾶ νά τρέφει ἀκόμη αὐταπᾶτες ὅτι αὐτόν τόν κατήφορο ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἐγκόσμια δύναμη πού νά μπορεί πλέον νά τόν ἀποτρέψει; Ἀνθρωπίνως ὅμως πάντα. Γιατί τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δέν σημαίνει πώς εἶναι καί ἀδύνατα γενικῶς. Γι’ αὐτό, ὅσο ἀνεπίστρεπτα δείχνουν ἀνθρωπίνως τά πράγματα, τόσο ἡ ἐλπίδα μας ὀφείλει νά μείνει ζωντανή. Ἐμεῖς, πολύ ἀπλά, ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας.

Ἐμεῖς μέσα στήν ἀντάρα ὀφείλουμε νά δοῦμε καί ἐπιτέλους νά ἀξιοποιήσουμε τή μεγάλη εὐκαιρία πού δίνεται σ’ αὐτόν τόν λαό, τόν ἀμνησιακό καί ἐκμαυλισμένο. Ἡ ευκαιρία γιά νά ξανάβρει μέσα ἀπ’ τή βαθιά κατάπτωση καί παρακμή τό ἴσο του, ἐκεῖνο τό συνάμφω ὑψιπετές καί χοϊκό ἰσοκράτημα τοῦ προαιώνιού του Τρόπου, ἐκείνη τήν ἐπί πτερύγων ἀνέμων ἄναρχη περπατηξιά του, πού τοῦ τήν κολόβωσαν καί τήν εὐνούχισαν μερικές δεκαετίες «ἐκσυγχρονιστικῆς» χυδαιότητας καί ὑλόφρονης ἐξηλιθίωσης. Γιατί αὐτό πού θά ζήσουμε, θά τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Θά εἶναι σκληρό καί ἐπώδυνο, ἀλλά ζήδωρα παιδευτικό, σάν τό μοιραῖα πικρό κι ὀδυνηρό - ἀλλά καί τόσο ἀπαραίτητο - φάρμακο σέ μία θανάσιμη αρρώστια. Μία θεόθεν δοκιμασία γιά τά χάλια μας, ἕνας κανόνας πνευματικός γιά τόν ἐθελότρεπτο καλπασμό μας σε ὁδούς εἰδωλολατρείας, σαρκολατρείας καί πλάνης. Νά λοιπόν ἡ πραγματική ἐλπίδα. Καί ἡ μόνη μάλιστα πού μᾶς ἀπέμεινε.

Χαραυγή τοῦ 2022. Τελευταῖες ἡμέρες τῆς Πομπηΐας. Φαινομενικά τουλάχιστον. Ἀσφαλῶς εἶναι δεδομένο ὅτι νέοι καιροί ἔχουν φτάσει, ἄγριοι καί δύσβατοι. Εἶναι σίγουρο ὅτι καιροί ὀργής καί θλίψης καί ὀδύνης ἀνοίγονται μπροστά μας. Αὐτούς δέν πρόκειται νά τούς γλιτώσουμε. Μά ὑπάρχει καί κάτι πού φεγγίζει μέσα στό σκότος, κάτι παυσίλυπο καί πανσθενές. Καί δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό φῶς τοῦ δι’ ἡμᾶς Σαρκωθέντος. Πού ὅμως δέν θά λάμψει μέσα μας καταναγκαστικά, ἀλλά μόνο ἄν τό θελήσουμε εἰλικρινά καί Τοῦ τό ζητήσουμε ἐμπράκτως. Εἶναι πάντως τό μοναδικό πού μπορεῖ νά διασπάσει τά ἐρέβη καί νά καταυγάσει τό ζοφερό τοπίο.

Καλά καί φωτεινά Χριστούγεννα λοιπόν. Δηλαδή Χριστούγεννα πνευματικά, μέ ἀνάνηψη, μετάνοια καί ἀγώνα. Ὁ διωγμός πού ζούμε - καί πού (ἄγνωστο γιά πόσο ἀκόμη) θά κλιμακωθεῖ - ἄς γίνει ἡ αφορμή γιά νά τό βροῦμε ἐπιτέλους αὐτό τό δύσβατο, ἀλλά πολύτιμο μονοπάτι. Καί νά μήν τό ξαναχάσουμε ποτέ πιά…

Νεκτάριος Δαπέργολας

Να λογοδοτήσουν οι νυν κρατούντες στον Ελληνικό Λαό για τις ψυχές που χάνονται

 Η γνωστοποίηση της έρευνας των ιατρών κ. Τσιόδρα και κ. Λύτρα απαξίωσε και εκ των ένδον το ήδη απαξιωμένο αφήγημα της κυβέρνησης περί επιτυχούς διαχείρισης της πανδημίας - αυτήν τη φορά με συγκεκριμένους αριθμούς, οι οποίοι έχουν το θλιβερό «προνόμιο» να μεταφράζονται σε θανάτους αγαπημένων συνανθρώπων μας εκτός ΜΕΘ.

Ο πρωθυπουργός πιάστηκε σκανδαλωδώς ψευδόμενος, αφού διέθετε τα πορίσματα της έρευνας από το Μάιο αλλά στη Βουλή πρόσφατα δήλωσε το αντίθετο, ότι δεν έχει ενδείξεις μεγαλύτερης θνητότητας εκτός ΜΕΘ. Στη χώρα που η διάκριση εξουσιών έχει καταπατηθεί ασύστολα, με την υπόθεση δεν ασχολούνται εισαγγελείς – αρκούν οι περιφερόμενοι καθεστωτικοί τηλεαστέρες και δημοσιογράφοι.

Εντυπωσιάζει η πρώτη αυτή φορά που ο ειδικός κ. Τσιόδρας στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης – μιας κυβέρνησης που, ενώ διαρκώς επαγγέλεται ότι ακούει «ειδικούς», ωστόσο έθεσε πρόσφατα έναν δικηγόρο επικεφαλής της Υγείας.

Προβληματίζουν όλους μας όμως τα πορίσματα που «δείχνουν» ως βασική αιτία πολλών νεκρών με κορονοϊό, την έλλειψη προσοχής στο ΕΣΥ. Ναι, υπάρχουν βαριές παθογένειες και αμαρτίες 38 ετών λειτουργίας του ΕΣΥ. Όμως σήμερα, υπάρχουν και βαρύτατες, αναπολόγητες ΝΈΕΣ αμαρτίες της κυβέρνησης:

• Το χιλιοειπωμένο «τα χρήματα που δίνει η κυβέρνηση στα ΜΜΕ να δοθούν στην Υγεία», κάποτε φάνταζε ως «λαϊκισμός». Σήμερα γίνεται αυτονόητη απαίτηση.
• Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα των ασθενών, που είναι κλειδί για να μην φορτίζεται το σύστημα υγείας, παραμένει σκανδαλωδώς ο μεγάλος άγνωστος στην ελληνική πραγματικότητα. Εκκωφαντική η απουσία διαγνωστικών και θεραπευτικών πρωτοκόλλων για το κάθε στάδιο της νόσησης, πολύ δε περισσότερο με κατ’ οίκον εφαρμογή. Όταν νοσήσει κανείς, ο ΕΟΔΥ επικοινωνεί για να κρατά άψυχες στατιστικές και όχι για να συμβουλεύσει τον ασθενή πώς θα διαχειριστεί την προσωπική μάχη που έρχεται.
• Η πολύτιμη συνεισφορά έμπειρου υγειονομικού προσωπικού πετιέται στα σκουπίδια. Η χώρα μας έχει αναλογικά τους λιγότερους νοσηλευτές στην Ευρώπη, και σοβαρές έρευνες δείχνουν ότι η επιτυχής αντιμετώπιση της πανδημίας εξαρτάται από τον αριθμό νοσηλευτών και όχι από αντισυνταγματικές εμμονές σε υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις. Ωστόσο, 7.000 ετοιμοπόλεμοι υγειονομικοί εδώ και πάνω από 100 ημέρες τιμωρούνται με αναστολή και πλήρη στέρηση μισθού για μία απόλυτα προσωπική τους επιλογή. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που η κυβέρνηση μέχρι το καλοκαίρι ονομάτισε «ήρωες της υγείας» και μας προέτρεπε να τους αποδώσουμε τα εύσημα για τις μάχες που δίνουν στα νοσοκομεία. Φαίνεται ότι γι’ αυτούς τα rapid tests δεν είναι αρκετά. Να θυμηθούμε ότι ο γιατρός που πιάνεται με «φακελάκι», τιμωρείται με αναστολή και στέρηση ΜΙΣΟΥ μισθού. Οι 7.000 ΕΝΤΙΜΟΙ υγειονομικοί αντιμετωπίζονται με ΠΛΉΡΗ στέρηση μισθού, δηλαδή διπλά «εγκληματίες» συγκριτικά με τον επίορκο χρηματιζόμενο ιατρό! Αυτή είναι η θλιβερή «ισονομία» του τιμωρητικού κυβερνητικού καθεστώτος.
• Την καχυποψία για την φανατική προσήλωση της κυβέρνησης στην προώθηση των εμβολίων, εντείνουν δηλώσεις όπως η πρόσφατη από τον διορισμένο αντιπρόεδρο της Κομισιόν Μαργαρίτη Σχοινά, ο οποίος παραδέχτηκε δημόσια ότι έχουν εγκριθεί 8 με 9 θεραπείες για τον covid-19, οι οποίες θα αγοραστούν μαζικά μετά το πέρας των εμβολιασμών! Αυτό το γεγονός και η πολύμηνη αδιαφορία της κυβέρνησης να εισάγει τα εγκεκριμένα θεραπευτικά αντισώματα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, κάποτε ίσως συναποτελέσουν τη βάση για να λογοδοτήσουν οι νυν κρατούντες στον Ελληνικό Λαό για τις ψυχές που χάνονται «ελαφρά την καρδία» κάθε μέρα που περνά.

Καλή η διαμαρτυρία. Τί προτείνει η ΝΙΚΗ;

Να προτάξουμε ως δομημένη πολιτεία και κοινωνία τέσσερις βασικούς «κυματοθραύστες» απέναντι σε κάθε ιό: 

1.  το θωρακισμένο ανοσοποιητικό, 
2. την ισχυρή πρωτοβάθμια φροντίδα,
3. την καλή φαρμακευτική αγωγή, καθώς και
4. έξυπνους τρόπους να λειτουργεί αδιάσπαστα η οικονομία και η κοινωνία μας χωρίς να αυτοκαταστρεφόμαστε με εγκλεισμούς ή παραπλανητικά «πιστοποιητικά ελευθερίας». 

Έχοντας υλοποιήσει αυτούς τους «κυματοθραύστες», το (κάθε) εμβόλιο είναι το κερασάκι, όχι η τούρτα.

Όπως έχουμε αναφέρει εδώ και καιρό στις «Θέσεις» μας (βλ. https://nikh.gr/theseis/ygeia/4-covid-19-o-ios-tis-dixonoias ), η κυβέρνηση άφησε αθωράκιστη την υγεία των πολιτών, ευτέλισε την επιστήμη, αρνήθηκε τον διάλογο, επέβαλε ακατανόητα μέτρα που η ίδια περιφρόνησε, δίχασε την κοινωνία μας, τσάκισε την ψυχική και οικονομική υγεία πολλών, προσέβαλε και χλεύασε τις αξίες μας. Και τώρα, νίπτει τας χείρας για χιλιάδες θανάτους αγαπημένων μας, που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Είναι της μόδας να ακούμε τελευταία για πολλών ειδών «αρνητές». Το σίγουρο είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του αποδεικνύονται αρνητές της πραγματικότητας.

 https://nikh.gr/arthra/arthra/129-na-logodotisoun-oi-nyn-kratoyntes-ston-elliniko-lao-gia-tis-psyxes-pou-xanontai

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ : ΤΙ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ

 Όλοι γίναμε μάρτυρες της πρόσφατης επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου στην Κύπρο και την Ελλάδα κατά την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου. Η επίσκεψη έλαβε χώρα κατόπιν πρόσκλησης της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που υποδεχτήκαμε τον Πάπα στην Ελλάδα. Είχε ξαναέρθει ο ίδιος στην Λέσβο το 2016, καθώς και ο προκάτοχος του Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β, τον Μάιο του 2001, στην Αθήνα. Οι επισκέψεις του Ποντίφικα στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου συχνό φαινόμενο. Αξίζει να σημειωθεί πως η επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β το 2001, ήταν η πρώτη μετά το σχίσμα του 1054!

Γιατί όμως πριν τον 21ο αιώνα πέρασαν περίπου 9 αιώνες για να ξαναδούμε τον Πάπα στην Ελλάδα; Ασφαλώς έχουμε διαφορετική ομολογία Πίστεως καθότι η Ελλάδα είναι ένα ορθόδοξο κράτος. Πέραν τούτου όμως, υπήρχαν βαθύτερα αίτια για αυτή την ψύχρανση των σχέσεων μεταξύ του ρωμαιοκαθολικισμού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα αίτια αυτά είναι πρωτίστως πνευματικά και στην συνέχεια ιστορικά. Υπήρχε πάντοτε εμμονή για την ένωση με την προϋπόθεση από τους ρωμαιοκαθολικούς να διατηρηθεί το παπικό πρωτείο. Οι λατινόφρονες αυτοκράτορες και πατριάρχες με βιαιοπραγίες και εγκλήματα θυσίαζαν τον ορθόδοξο ρωμιό στα συμφέροντα των δυτικών. Πέραν από την απουσία βοήθειας κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Οθωμανούς, είχε προηγηθεί η φρικτότερη Άλωση του 1204 από τους ίδιους τους Σταυροφόρους. Το πλιάτσικο, οι βιασμοί και τα εγκλήματα που επιτέλεσαν άφησαν ανοικτές πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ στην συλλογική μνήμη των Ρωμιών. Η τακτική των παπών απέναντι στους ορθόδοξους δεν άλλαξε στην πορεία της ιστορίας. Στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες και το ένδοξο 1821, ο παπισμός είχε αδιάφορη έως εχθρική στάση απέναντι στην εθνεγερσία. Στους αγώνες για την ανάκτηση των εδαφών μας οι πάπες βρισκόταν πάντοτε με την άλλη πλευρά και όχι μαζί μας. Ποτέ δεν εκδήλωσαν συμπάθεια για την Βόρεια Ήπειρο και τα δικαιώματα της εθνικής μας μειονότητας. Δεν έκαναν καμμιά ενέργεια που να καταγγέλλει την διχοτόμηση της Κύπρου από την τουρκική εισβολή και κατοχή. Αυτά όσον αφορά στην ιστορία.

Στους πνευματικούς λόγους όμως έχουμε να κάνουμε με μία θεολογική προσέγγιση των Ρωμαιοκαθολικών που υπακούει στον σχολαστικισμό, εκείνο το θεολογικό ρεύμα σκέψης που εγκαινιάζεται από τον Θωμά τον Ακινάτη και υπακούει στην προσέγγιση του Θεού με την λογική! Ο Θεός για τους καθολικούς είναι κάτι το απρόσιτο και μόνο με το νου μας μπορούμε να τον καταλάβουμε ως ένα βαθμό. Αυτό φυσικά βρίσκεται στον αντίποδα της Ορθόδοξης θεολογίας καθώς για εμάς ο πιστός μετέχει των θείων ενεργειών και γίνεται θεός κατά χάριν . Αυτός είναι ο αγιασμός που ξεκινάει από αυτή την ζωή. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ο Θεός παρομοιάζεται με έναν Ήλιο, στον οποίο εμείς δεν μπορούμε να μετέχουμε της ουσίας του. Μπορούμε όμως να μετέχουμε στις ενέργειες του, αισθανόμενοι τις ακτίνες Του. Πιστεύουμε σ’έναν προσωπικό Θεό με τον οποίο ομοιάζουμε κατά Χάριν μέσα από μία προσωπική σχέση κατά την οποίο ο Θεός μας αποκαλύπτεται, δεν κατανοείται με την λογική.

Δυστυχώς ο σχολαστικισμός των ρωμαιοκαθολικών προκάλεσε μεγάλη τυραννία στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης καθώς παρουσίασαν ένα τυραννικό Θεό , με τον ίδιο τον Πάπα να είναι ο αντιπρόσωπος Του επί της γης, κι όχι ο υπηρέτης Του σε αντίθεση με την Ορθόδοξη ιεροσύνη. Στην Ορθοδοξία οι επίσκοποι είναι εις τύπον των Αποστόλων, και εκλαμβάνουν την αποστολή τους ως διακόνημα κατά τον λόγο του Κυρίου «"Οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται˙ ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ' ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γενέσθω ὡς ὁ νεώτερος καί ὁ ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. κβ', 25-26). Εδώ εδράζεται και η αρχή της Συνοδικότητας. Στην Ορθόδοξη εκκλησία κανείς δεν είναι αλάνθαστος, όπως αυτοαποκαλείται ο Πάπας. Η Εκκλησία αποφασίζει πάντα συνοδικά τα μεγάλα θέματα της Πίστεως κι έτσι διαφυλάττει την αλήθεια ως κιβωτός μέσα στους αιώνες. Έτσι για εμάς ποτέ δεν έπαψε η Αποστολική Διαδοχή στους επισκόπους. Από τους Αποστόλους του Χριστού μέχρι σήμερα οι επίσκοποι διαδέχονται ο ένας τον άλλον μέσα στην Εκκλησία όπου διακονούν θυσιαστικά εις τύπον Χριστού. Μέσω της Συνοδικότητας διασφαλίστηκε το πλήρωμα της Αληθείας. Δηλαδή, πιστεύουμε πως στην Ορθόδοξη εκκλησία υπάρχει ολόκληρη η Αλήθεια του Χριστού όπως παραδόθηκε από τους Αποστόλους και βιώνεται από τους Αγίους εν Πνεύματι Αγίω. Γι αυτό τον λόγο η μόνη πραγματικά καθολική εκκλησία είναι η Ορθόδοξη.

Το KINAΛ και ο γκρεμός που θα καταπιεί τον ΣΥΡΙΖΑ

 

 

Του 

 Ηλία Παπαναστασίου

 

Μετά την τεράστια προσέλευση των ψηφοφόρων για τις εκλογές Προέδρου του ΚΙΝΑΛ – 270.000 συγκριτικά με τους 212.000 του 2017, αύξηση 35%– και πριν την τελική φάση του αγώνα διαδοχής μεταξύ Ν. Ανδρουλάκη και Γ. Παπανδρέου μπορούμε να βγάλουμε μερικά συμπεράσματα.

  

   

Ο Α. Λοβέρδος συγκέντρωσε ένα σημαντικότατο ποσοστό της τάξης του 26% όλων των ψηφισάντων (περίπου 70.000 ψήφοι) ερχόμενος πρώτος στην Αττική αλλά δεύτερος και τρίτος σε άλλες περιοχές της χώρας.

  

Ο Ανδρουλάκης πήγε εξαιρετικά καλά, επιβεβαιώνοντας σε μεγάλο βαθμό προγνωστικά υπέρ του. Παρόλες τις ανοησίες που σερβίρει ο πανικοβλημένος ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά δεν υπήρξε καμμιά «διάψευση» των σφυγμομετρήσεων. Όσοι παρακολουθήσαμε τις σφυγμομετρήσεις οι περισσότερες εξ αυτών τοποθετούσαν τον Ανδρουλάκη μεταξύ των δυο πρώτων και μερικές τον υπολόγιζαν πρώτο. 

    

  

   

Όπως φάνηκε, υπήρξε μεγάλη προσέλευση για δυο βασικούς λογούς: 1) Εξαιτίας των προσδοκιών μεγάλων τμημάτων των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς να επανέλθει το ΠΑΣΟΚ σαν βασικός πρωταγωνιστής των εκλογικών και πολιτικών εξελίξεων αλλά και 2) εξαιτίας της απογοήτευσης μεγάλων τμημάτων των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και ουσιαστικά «ανέβασαν» τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για πέντε χρόνια εκτοξεύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το μηδαμινό 4,7% (2009) στο 36,3% (2015). Ουσιαστικά, αυτοί οι ΠΑΣΟΚΟΙ ψηφοφόροι έδωσαν την εξουσία στο ΣΥΡΙΖΑ, τον στήριξαν αλλά μετά τις αθλιότητες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτικά άθλια και ελεεινή στάση του Τσίπρα, ειδικότερα τα δυο τελευταία χρόνια, νιώθουν απογοητευμένοι και το χειρότερο,  προσβεβλημένοι. Έχοντας νιώσει στο πετσί τους – πολλοί από αυτούς – τον πολιτικό ρατσισμό σταλινικής προέλευσης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους ΠΑΣΟΚΟΥΣ ψηφοφόρους και τους οποίους ο πολιτικά ελεεινός ΣΥΡΙΖΑ τους χρησιμοποίησε για να γίνει Κυβέρνηση αλλά τους «έγραψε στα παλαιοτέρα των υποδημάτων του» όταν ήταν να τους δεχθεί στα κομματικά γραφεία, έφτασαν στα πρόθυρα της αγανάκτησης και της οργής και βλέποντας «αχτίδα ελπίδας και επιστροφής» του ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες βδομάδες, αναθάρρησαν και «έπνιξαν» κυριολεκτικά τα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ καταγράφοντας 500 ψηφοφορίες το λεπτό (!). Αυτοί οι ψηφοφόροι χωρίς να είναι δεδομένοι για κανένα κόμμα, είναι σίγουρο πως θα προκαλέσουν απώλειες – σε συντριπτικό ποσοστό – στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας απωλέσει το 25% των ποσοστών του 2019 κυμαίνεται σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις σε ποσοστά που κυμαίνονται μεταξύ 21–24% συγκριτικά με το 31,5% που συγκέντρωσε στις 7/7/2019. Άγνωστο – ακόμη – το ποσοστό που θα καταλήξει σε άλλα κόμματα, κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, όμως ασχέτως της αδυναμίας υπολογισμού για το πού θα πάνε, γνωρίζουμε πολύ καλά από πού θα φύγουν, όπως το γνωρίζει πολύ καλά ο ΣΥΡΙΖΑ που «έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια» κάνοντας γελοίες δηλώσεις αλλά και ταυτόχρονα γνωρίζοντας πολύ καλά πως θα αρχίσει να «αδειάζει» από ψήφους ΠΑΣΟΚων που ξεγέλασε με απίστευτα ψέματα και άθλιες υποσχέσεις.   

 

 

 

Ακόμη και φιλικοί προς τους Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ δημοσκόποι, αρθρογράφοι και βουλευτές τον κατηγορούν ευθέως τον Τσίπρα είτε πως «Είναι ο αφανής ηττημένος» (Λακόπουλος), είτε πως «Θα έχει μεγάλες διαρροές προς το ΠΑΣΟΚ με κέρδη για τον Μητσοτάκη» (Ν. Μαραντζίδης) είτε πως «Θα έχει σοβαρότατο ανταγωνιστή στο πρόσωπο του Ν. Ανδρουλάκη» (Στ. Κούλογλου).

 

  

    

Σε προηγούμενο άρθρο μας γράφαμε πως «Σε καμμιά περίπτωση υποψήφιου δεν θα είναι κερδισμένος πάρα μόνο χαμένος ο ΣΥΡΙΖΑ». Εάν εκλεγεί ο Ανδρουλάκης με τις ψήφους του Λοβέρδου δεν θα είναι τόσο αφελής ή πολιτικά ηλίθιος να αλληθωρίζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας τον αντι–ΣΥΡΙΖΑΙΙΣΜΟ των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ και ειδικότερα αυτών του Λοβέρδου από τον οποίο θα εξαρτηθεί για να βγει Προέδρος. Ο αρκετά έξυπνος Ανδρουλάκης απέκλεισε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκαταβολικά.

  

 

   

Εάν εκλεγεί ο Παπανδρέου και αποφασίσει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ – ο ίδιος βέβαια μιλά για αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ και όχι συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ – εάν λοιπόν κάνει το μεγαλοφυές ατόπημα να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ – στη περίπτωση που εκλεγεί – θα κάνει το μεγαλύτερο δώρο, δώρο δεκαετίας, στον Μητσοτάκη στέλνοντας την μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων των Λοβέρδου και Ανδρουλάκη αντίστοιχα, κατευθείαν στην αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας. Όποιος δεν έχει καταλάβει τον βαθμό απέχθειας και αηδίας που διακατέχει την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ για τον Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, απλά ζει αλλού και όχι στην Ελλάδα. Αλλά και όποιος δεν έζησε τον ΣΥΡΙΖΑ από κοντά, ούτε αυτός μπορεί να καταλάβει τον βαθμό τοξικότητας και πολιτικής αηδίας που αποπνέει η Λουμπεναρία του ΣΥΡΙΖΑ.  

  

  

Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει μεγάλη διεισδυτικότητα σε νέους, νέους επιστήμονες, ελευθέρους επαγγελματίες και γενικότερα στρώματα που «σαγηνεύτηκαν» από την «Κίρκη της Πολιτικής Απάτης» που λέγεται Τσίπρας. Αρκετά ευφυής και σχετικά άφθαρτος, θα μαζικοποιήσει το ΠΑΣΟΚ – όπως προβλέπεται – και θα χτυπήσει τον πολιτικά άθλιο Τσίπρα στο «μαλακό του υπογάστριο», την νεολαία και τα ηλικιακά γκρουπ από 18 έως 40 ετών. Κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει ακόμη ποσοτικά τα δεδομένα μέχρις ότου οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την εκλογή Προέδρου δώσουν ένα στίγμα. Αυτό όμως που θεωρούμε δεδομένο είναι το «εκλογικό βάραθρο» που χάσκει και χαίνει μπροστά στα γουρλωμένα ματιά των πανικόβλητων ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ και όπως όλοι οι Λούμπεν «Λαθρεπιβάτες της Ιστορίας» θα πέσει στο βάραθρο που ο ίδιος άνοιξε και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο.