Η <αξία και η τύχη>

 Οι άξιοι, για να ανελιχθούν, χρησιμοποιούν τις αρετές τους, κορωνίδα των οποίων είναι η εντιμότητά τους, οι ανάξιοι χρησιμοποιούν όπλα που οι άξιοι δεν γνωρίζουν να τα χειρίζονται. Αυτοί…Σπρώχνουν, μεριάζουν, κλωτσούν, κολακεύουν, ποδοπατούν, τρέχουν […] και τέλος, να τους που έφθασαν στην κορυφή χωρίς να έχουν αξία. Τους ισοπεδώνει όλου η μέθοδος η κακή, η χρήση των “άλλων” μέσων.

Ο άξιος που έφτασε με την αξία του, διαρκώς ανησυχεί, μήπως δε φανεί πραγματικά άξιος.

Ο ανάξιος τις πιο πολλές φορές δε θα σιωπήσει. Ζαλισμένος από την τυχαία επιτυχία, θα προσπαθήσει να την παραστήσει ως έργο δικό του. Στο κάτω-κάτω γιατί δε μπορεί να είναι έργο δικό του; Με λίγη επιτηδειότητα, μπορεί να το παραστήσει έτσι το πράγμα, ώστε να πιστέψουν μερικοί ότι δεν θα ήταν η επιτυχία τυχαία, αλλά αποτέλεσμα ιδικής του ενεργείας. Και ίσως-ίσως, στο τέλος θα το πιστέψει κι ο ίδιος».

Οι άξιοι νιώθουν ήρεμοι, γαλήνιοι, χωρίς ν’ αντιτάξουν μηχανεύματα στις πλεκτάνες και σωσίβια στις παγίδες». Στην κορυφή έφθασαν «βαδίζοντας, κατ’ ευθείαν, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, και χωρίς να λοξοδρομήσουν», πρέπει δε να ευχαριστούν αυτοί το Θεό, γιατί είναι σπάνιο να το επιτύχεις αυτό, χωρίς να φθείρεις την αρετή σου.

Ο μεγάλος κίνδυνος για τους άξιους που πιάνουν κορυφή είναι να ζαλιστούν και να πέσουν στην αλαζονεία. Η πάσης μορφής, εξουσία, το μεγάλο αξίωμα, μπορεί να σε χαλάσει, από μέσα, αδιόρατα, χωρίς να αντιληφθείς εσύ ο ίδιος αυτή την αργή μεταμόρφωση. Γίνεται τόσο αργά, τόσο αθόρυβα, ωσάν να θέλει να κρυφτεί από τα ίδια μας τα μάτια.

Κανένας αληθινά σπουδαίος άνθρωπος δεν πιστεύει κατά βάθος ότι είναι σπουδαίος. Από τη στιγμή που θα το πιστέψει, θα πάψει να είναι σπουδαίος. Ο φρόνιμος «ανησυχεί κάθε στιγμή μήπως εγκαταλείψει τη μετριοφροσύνη του και πέσει στην αλαζονεία.

Κι αυτή η ανησυχία είναι η ουσία της μετριοφροσύνης».

Είναι άξιο σκέψης και θαυμασμού πώς συμπεριφέρονται στον άξιο που έπιασε την κορυφή όσοι ανάξιοι βρίσκονται δίπλα του, οι οποίοι δεν πέτυχαν να τον παραγκωνίσουν: Τώρα αυτοί υποκρίνονται ότι ουδέποτε διανοήθηκαν να τον βγάλουν από την μέση. «Συνήθως μάλιστα, είναι οι πρώτοι που θα τον συγχαρούν πρωί-πρωί, θα του στείλουν και λουλούδια! Κι ας ξέρει όλος ο κόσμος τι είχαν κάνει στα παρασκήνια.

Στο τέλος βέβαια,θα προσπαθήσουν να σπιλώσουν, λιβελογραφήοσυν και να αδειάσουν τον Ικανό ,με αλλότριες τεχνικές & μεθόδους έτσι ώστε, καταστρέφοντας το μηνυτη να κενώσουν το Μήνυμα που φέρει…

Εγώ όμως ουδέποτε θέλησα να είμαι δούλος, έτσι δε θέλω και να είμαι αφέντης!

Καθώς δε θέλω να με αδικήσουν και να μου πάρουν τη θέση που ανήκει στην αξία μου, έτσι δε θέλω να πάρω μια θέση που ανήκει στην αξία ενός άλλου. Κι αυτό, με μια λέξη, είναι ο πολιτισμός...

Κων/νος Ν. Μουρούτης