Όλοι γίναμε μάρτυρες της πρόσφατης επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου στην Κύπρο και την Ελλάδα κατά την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου. Η επίσκεψη έλαβε χώρα κατόπιν πρόσκλησης της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που υποδεχτήκαμε τον Πάπα στην Ελλάδα. Είχε ξαναέρθει ο ίδιος στην Λέσβο το 2016, καθώς και ο προκάτοχος του Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β, τον Μάιο του 2001, στην Αθήνα. Οι επισκέψεις του Ποντίφικα στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου συχνό φαινόμενο. Αξίζει να σημειωθεί πως η επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β το 2001, ήταν η πρώτη μετά το σχίσμα του 1054!
Γιατί όμως πριν τον 21ο αιώνα πέρασαν περίπου 9 αιώνες για να ξαναδούμε τον Πάπα στην Ελλάδα; Ασφαλώς έχουμε διαφορετική ομολογία Πίστεως καθότι η Ελλάδα είναι ένα ορθόδοξο κράτος. Πέραν τούτου όμως, υπήρχαν βαθύτερα αίτια για αυτή την ψύχρανση των σχέσεων μεταξύ του ρωμαιοκαθολικισμού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα αίτια αυτά είναι πρωτίστως πνευματικά και στην συνέχεια ιστορικά. Υπήρχε πάντοτε εμμονή για την ένωση με την προϋπόθεση από τους ρωμαιοκαθολικούς να διατηρηθεί το παπικό πρωτείο. Οι λατινόφρονες αυτοκράτορες και πατριάρχες με βιαιοπραγίες και εγκλήματα θυσίαζαν τον ορθόδοξο ρωμιό στα συμφέροντα των δυτικών. Πέραν από την απουσία βοήθειας κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Οθωμανούς, είχε προηγηθεί η φρικτότερη Άλωση του 1204 από τους ίδιους τους Σταυροφόρους. Το πλιάτσικο, οι βιασμοί και τα εγκλήματα που επιτέλεσαν άφησαν ανοικτές πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ στην συλλογική μνήμη των Ρωμιών. Η τακτική των παπών απέναντι στους ορθόδοξους δεν άλλαξε στην πορεία της ιστορίας. Στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες και το ένδοξο 1821, ο παπισμός είχε αδιάφορη έως εχθρική στάση απέναντι στην εθνεγερσία. Στους αγώνες για την ανάκτηση των εδαφών μας οι πάπες βρισκόταν πάντοτε με την άλλη πλευρά και όχι μαζί μας. Ποτέ δεν εκδήλωσαν συμπάθεια για την Βόρεια Ήπειρο και τα δικαιώματα της εθνικής μας μειονότητας. Δεν έκαναν καμμιά ενέργεια που να καταγγέλλει την διχοτόμηση της Κύπρου από την τουρκική εισβολή και κατοχή. Αυτά όσον αφορά στην ιστορία.
Στους πνευματικούς λόγους όμως έχουμε να κάνουμε με μία θεολογική προσέγγιση των Ρωμαιοκαθολικών που υπακούει στον σχολαστικισμό, εκείνο το θεολογικό ρεύμα σκέψης που εγκαινιάζεται από τον Θωμά τον Ακινάτη και υπακούει στην προσέγγιση του Θεού με την λογική! Ο Θεός για τους καθολικούς είναι κάτι το απρόσιτο και μόνο με το νου μας μπορούμε να τον καταλάβουμε ως ένα βαθμό. Αυτό φυσικά βρίσκεται στον αντίποδα της Ορθόδοξης θεολογίας καθώς για εμάς ο πιστός μετέχει των θείων ενεργειών και γίνεται θεός κατά χάριν . Αυτός είναι ο αγιασμός που ξεκινάει από αυτή την ζωή. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ο Θεός παρομοιάζεται με έναν Ήλιο, στον οποίο εμείς δεν μπορούμε να μετέχουμε της ουσίας του. Μπορούμε όμως να μετέχουμε στις ενέργειες του, αισθανόμενοι τις ακτίνες Του. Πιστεύουμε σ’έναν προσωπικό Θεό με τον οποίο ομοιάζουμε κατά Χάριν μέσα από μία προσωπική σχέση κατά την οποίο ο Θεός μας αποκαλύπτεται, δεν κατανοείται με την λογική.
Δυστυχώς ο σχολαστικισμός των ρωμαιοκαθολικών προκάλεσε μεγάλη τυραννία στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης καθώς παρουσίασαν ένα τυραννικό Θεό , με τον ίδιο τον Πάπα να είναι ο αντιπρόσωπος Του επί της γης, κι όχι ο υπηρέτης Του σε αντίθεση με την Ορθόδοξη ιεροσύνη. Στην Ορθοδοξία οι επίσκοποι είναι εις τύπον των Αποστόλων, και εκλαμβάνουν την αποστολή τους ως διακόνημα κατά τον λόγο του Κυρίου «"Οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται˙ ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ' ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γενέσθω ὡς ὁ νεώτερος καί ὁ ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. κβ', 25-26). Εδώ εδράζεται και η αρχή της Συνοδικότητας. Στην Ορθόδοξη εκκλησία κανείς δεν είναι αλάνθαστος, όπως αυτοαποκαλείται ο Πάπας. Η Εκκλησία αποφασίζει πάντα συνοδικά τα μεγάλα θέματα της Πίστεως κι έτσι διαφυλάττει την αλήθεια ως κιβωτός μέσα στους αιώνες. Έτσι για εμάς ποτέ δεν έπαψε η Αποστολική Διαδοχή στους επισκόπους. Από τους Αποστόλους του Χριστού μέχρι σήμερα οι επίσκοποι διαδέχονται ο ένας τον άλλον μέσα στην Εκκλησία όπου διακονούν θυσιαστικά εις τύπον Χριστού. Μέσω της Συνοδικότητας διασφαλίστηκε το πλήρωμα της Αληθείας. Δηλαδή, πιστεύουμε πως στην Ορθόδοξη εκκλησία υπάρχει ολόκληρη η Αλήθεια του Χριστού όπως παραδόθηκε από τους Αποστόλους και βιώνεται από τους Αγίους εν Πνεύματι Αγίω. Γι αυτό τον λόγο η μόνη πραγματικά καθολική εκκλησία είναι η Ορθόδοξη. Έτσι στο σύμβολο της Πίστεως λέμε «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πλήθος άλλων κακοδοξιών που πιστεύουν οι ρωμαιοκαθολικοί όπως το filioque, το καθαρτήριο για τις ψυχές που δεν μετανόησαν μετά θάνατον ή ακόμα και την πίστη πως οι ιερείς τους είναι σωσμένοι εκ των προτέρων. Στο σημείο αυτό ας μην ξεχνάμε πως ο εκάστοτε Πάπας είναι αρχηγός κράτους, γεγονός που δεν μπορεί να συνάδει με το εκκλησιαστικό γεγονός. Τα σκάνδαλα που κατά καιρούς ακούγονται για τις οικονομικές ατασθαλίες του Βατικανού βρίθουν και προκαλούν.
Το ερώτημα είναι γιατί έγινε η πρόσκληση; Πολιτικοί λόγοι προβλήθηκαν με πρώτον την τουρκική προκλητικότητα και το μεταναστευτικό. Έτσι η Ελλάδα υποτίθεται διεθνοποιεί το πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αν όμως αναλογιστούμε ιστορικά πότε λάβαμε πραγματικά βοήθεια από την Δύση και δη από τους ρωμαιοκαθολικούς, τότε σίγουρα δεν θα κατανοούσαμε αυτήν την πρόσκληση. Ο πάπας έμεινε στην ιστορική και θρησκευτική μας συνείδηση ως σφαγέας και αιρεσιαρχης. Σε μία εποχή όπου όλα μπαίνουν κάτω από έναν οδοστρωτήρα, πολύ εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί μπέρδεμα στην κοινωνία για το τι αντιπροσωπεύει ο Πάπας. Να νομίσουμε δηλαδή, πως δεν είναι ένας εκπρόσωπος μίας αίρεσης αλλά ηγέτης άλλης μίας «Εκκλησίας». Αλίμονο όμως, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι πρόγονοι μας λίγο πριν την άλωση της Πόλης, προτιμούσαν το τουρκικό φέσι παρά την παπική τιάρα. Ο λόγος; Διότι πολιτισμικά και πνευματικά ο ρωμιός διαφυλάττει την ταυτότητα του όντας ορθόδοξος. Διατρέχει πολύ μεγαλύτερο υπαρξιακό κίνδυνο αν αφήσει τα νάματα της Ορθόδοξης πίστης ακόμα κι απ’ το να υποδουλωθεί σε ένα άλλο έθνος. Ας αναλογιστούμε πόσο σοβαρά είναι τα ανωτέρω για την πνευματική μας υπόσταση και ας σκεφτούμε διπλά την επόμενη φορά που θα καλέσουμε τον Πάπα στην ορθόδοξη Ελλάδα.
Η φωτογραφία, εδώ με τον καρδινάλιο, δείχνει την επιβίωση του
μεσαιωνικού τυπικού φιλήματος της παντόφλας του Πάπα ως σημείο αναγνώρισης της πλήρους εξουσίας του.
Πηγή:
Χρυσόστομος επισκ. Ροδοστόλου, Ιδού ο παπισμός. Υπόμνημα στην απαντητική επιστολή του Ευγενίου Βούλγαρη προς τον Ρωμαιοκαθολικό Διάκονο Πέτρο Κλαίρκιο, Άγιον Όρος 2002, εικόνα εξωφύλλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου