Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Οι ιμάντες της κίνησης


Οι ιμάντες της λαϊκής κίνησης και δράσης είναι οι συνεκτικοί κοινωνικοί ιστοί, τα κοινωνικά και πολιτικά κύτταρα, τα συλλογικά έμβρυα μέσα σε μια κοινωνία. Αυτά ξεκινούν από έμβρυα κοινωνικών πυρήνων και ομάδων και φτάνουν μέχρι πλατύτερες συλλογικότητες, σε συνδικαλιστικές, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα. Και η πιο αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση δεν είναι εντελώς και «καθαρά» αυθόρμητη.
Στηρίζεται σε οργανωμένες πρωτοβουλίες μιας «βάσης», σε κάποια οργανωτικά κύτταρα. Χωρίς οργάνωση, έστω στην εμβρυακή της μορφή των οργανωμένων πρωτοβουλιών καμία κινητοποίηση δεν μπορεί να γίνει. 
Έξω από ιστούς συλλογικότητας (κοινωνικούς, ιδεολογικούς, πνευματικούς, πολιτικούς), έξω δηλαδή από «οργάνωση» (έστω στην υποτυπώδη μορφή του εμβρύου) τα άτομα, ως μονάδες δεν μπορούν να κινηθούν και να ενεργοποιηθούν. 

Το άτομο κινείται μόνο με τη «δύναμη» μιας συλλογικής οντότητας. Το άτομο σαν μονάδα είναι ένα «τίποτα», πλήρως υποταγμένο στις ποικίλες εξουσίες, στους φόβους του, στις επαγγελματικές εξαρτήσεις του, στους εκβιασμούς και την πολιτική τρομοκρατία. Τα φράγματα αυτά σπάνε μόνο όταν νιώσει τη δύναμη μιας οργανωμένης συλλογικότητας. 

Είναι ελάχιστα τα άτομα που υπερβαίνουν τα ατομικά τους όρια και ρισκάρουν τα πάντα. Και αυτά αποτελούν και στις πιο μαύρες εποχές τα προζύμια οικοδόμησης των συλλογικών κυττάρων και οργανωμένων πρωτοβουλιών. 
Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει την ιστορική κίνηση και τους νόμους των λαϊκών κινητοποιήσεων. 

Είναι, συνεπώς, άθλιες σοφιστείες να αναθεματίζεται ο λαός που μένει αδρανής όταν όλοι υποτάχθηκαν στη πλανητική Νέα Τάξη και υπηρέτησαν το στρατηγικό της σχέδιο: Τον εκφυλισμό, την ισοπέδωση και καταστροφή κάθε συνεκτικού ιμάντα συλλογικής κίνησης. 

Ο εκφυλισμός των κομμάτων 

 

Ο εκφυλισμός και η αποσύνθεση των κομμάτων συνετέλεσε σε μια γενική απορύθμιση όλων των κοινωνικών ιστών συνοχής και δράσης. Τα κόμματα μεταλλάχτηκαν σε μηχανισμούς-γρανάζια της καθεστωτικής ισορροπίας, συνακόλουθα σε «μπράβους» των πλανητικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ιδεολογημάτων: Σε ανοικτούς, καλυμμένους και μεταμφιεσμένους… 

Το μεγάλο κακό προήλθε από τη μετάλλαξη της Αριστεράς, η οποία αποτελούσε το «κύρος» και τον κεντρικό «οργανωτικό ιμάντα» των λαϊκών κινητοποιήσεων. 
Είναι τεραστίων διαστάσεων αυτές οι καταστροφικές συνέπειες της νεοταξικής ενσωμάτωσης της σοσιαλδημοκρατίας, του ευρωκομουνισμού και σταλινισμού. Από οργανωτές των κινημάτων γίνανε καταστροφείς κάθε οργανωτικής βάσης αυτών των κινημάτων, κάθε ιστού και εμβρύου ζωντανής συλλογικότηατας. 

Από τη στιγμή που ένα κόμμα ενσωματώνεται στο εκλογικό παιχνίδι, μοιραία γίνεται ένας εκλογικός μηχανισμός εδραίωσης του καθεστώτος, με κομματικούς ποδοσφαιρικούς στρατούς, με οπαδούς και αφισοκολλητές. Στη σημερινή εποχή της πλανητικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μετατρέπονται, μέσα από αυτές τις καπιταλιστικές εκλογικές λειτουργίες, σε διακοσμητικά εξαρτήματα απάτης του συστήματος. 

Η καπιταλιστική αυτή εκλογική λειτουργία βάλει ευθέως εναντίον των ανατρεπτικών κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών και συμβάλλει στην καταστροφή κάθε αυθεντικής οργάνωσης και συλλογικότητας. 

Οι εκλογικές λειτουργίες είναι το αντίθετο από τις επαναστατικές λειτουργίες που προωθούν την αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, την ενεργητική τους συμμετοχή και οργάνωσή τους: Στοιχεία που μόνο με αυτά συνειδητοποιούνται τα πλατιά λαϊκά στρώματα. 

Μέσα από την δράση του φτάνει ο λαός σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης. Η κομματική χειραγώγηση και η εκλογική λογική κατασκευάζουν θεατές και ψηφοφόρους, πειθήνιους στρατούς των κομματικών φέουδων και όχι ενεργητικούς και σκεπτόμενους αγωνιστές. 

Το καθοριστικό κριτήριο για ένα κόμμα είναι η συμπεριφορά του απέναντι στο λαό, το πώς τον αντιμετωπίζει.
 Τον αντιμετωπίζει σαν πραγματικό υποκείμενο της εξέλιξης, συνεπώς συμβάλει στην αυτενέργειά του, στο πλάτεμα της δραστηριότητάς του και της αυτό-οργάνωσής του, δηλαδή στην συνειδητοποίησή του ή τον αντιμετωπίζει σαν «εργαλείο» εξυπηρετικό, καλό για να πετύχει τους σκοπούς του, που σημαίνει ότι επιδιώκει τη χειραγώγησή του, τον κομματικό έλεγχο, την ιδεολογική του αφυδάτωση και την πολιτική του αποχαύνωση. 

Οι ανατρεπτικοί ηγέτες, οι μεγάλοι ηγέτες αντιμετώπιζαν το λαό ως ιστορικό υποκείμενο και αποκτούσαν οργανικούς δεσμούς μαζί του. Μέσα από την οργανική αυτή σχέση βγαίνανε, σαν εκφραστές της λαϊκής αγωνιστικότητας, ηγέτες και συμβάλανε στην ανάπτυξη του επιπέδου συνείδησης και οργάνωσης των λαών. Δεν διοριζόντουσαν από πουθενά, ούτε από κομματικούς μηχανισμούς, ούτε από τους ποικίλους νταβάδες…

 

Ξεφύγαμε, όμως, από το θέμα. Εξάλλου το τι είναι και το πώς λειτουργούν και το πώς κατασκευάζονται τα κόμματα και αποκόμματα είναι γνωστό σήμερα. 

Αυτά λοιπόν τα κόμματα και τα αποκόμματα έχουν ανελέητα διαλύσει κάθε μορφή και κάθε κύτταρο οργάνωσης και κινητοποίησης του λαού.
 Η μόνη μορφή κινητοποίησης που μας παρουσιάζουν είναι αυτή του οπαδού και του χειροκροτητή του δικού τους φέουδου. Οτιδήποτε βρίσκεται έξω από αυτά συντρίβεται και αφορίζεται τρομοκρατικά. Καμία λαϊκή αυτενέργεια και κανένα οργανικό έμβρυο δεν γίνεται αποδεκτό από αυτούς τους καταστροφείς των αυθεντικών, εθνικών και κοινωνικών, συλλογικών ιστών. 

Πώς, συνεπώς κατηγορούμε τον ελληνικό λαό για αδράνεια. Τι μπορεί να κάνει, όπως είναι, χειροπόδαρα δεμένος και εγκλωβισμένος, μέσα στις τρομοκρατικές δαγκάνες των κομμάτων και των καθεστωτικών ροπαλοφόρων. 

Το γεγονός, ότι ο ελληνικός λαός, διογκώνει την οργή του και την αηδία του για αυτά τα κόμματα της αποσύνθεσής, και της δικής του αποσύνθεσης, δείχνει ότι έχει πολύ ανεπτυγμένο το πολιτικό κριτήριο. Το ό,τι αυτή η οργή και αηδία δεν μπορούν ακόμα να πάρουν πολιτική έκφραση, σε αυτό δεν φταίει ο ελληνικός λαός, αλλά το δραματικά καθυστερημένο επίπεδο των πρωτοπόρων δυνάμεων, οι οποίες ακόμα δεν έχουν φτάσει σε ένα σημείο ενοποίησής τους και αξιόπιστης εμφάνισής τους. 

Αν υπάρξει ένας τέτοιος οργανωτικός ιστός τότε η λαϊκή οργή θα οργανωθεί και θα γίνει λαϊκός χείμαρρος. 

Βεβαίως με κομματικά, δήθεν πατριωτικά «φέουδα», που κατασκευάζονται καθαρά εκλογικά και εκ των άνω, μόνο και μόνο για να εμπορευτούν αυτό το πολιτικό κενό, δεν γίνεται τίποτα. Ακριβώς, γιατί ο ελληνικός λαός είναι πολύ πιο μπροστά από τους φεουδάρχες και αντιλαμβάνεται αμέσως τους πολιτικούς καιροσκόπους… 

Ακολουθεί: «Οι ηγεσίας της «αριστεράς» μας οδήγησαν στη σημερινή τραγωδία»

 Διαβάστε και εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10250

Δεν υπάρχουν σχόλια: