Του Ηλία Παπαναστασίου
Η Κατάθεση του Σχεδίου Νόμου για την Συνεπιμέλεια έχει πλέον γίνει γεγονός και μια καινούργια–κυριολεκτικά–σελίδα ανοίγει για τις σχέσεις των δύο φύλων και των παιδιών τους, ειδικότερα μετά το διαζύγιο.
Μετά την πατροκτονική και μισανδρική σε μεγάλο βαθμό «μεταρρύθμιση» του Οικογενειακού Δικαίου από το υπερ–φεμινιστικό ΠΑΣΟΚ και εννοείται με το σιγοντάρισμα της ανεκδιήγητης «αριστεράς», μεγάλωσε στην χώρα μας, τριάντα και πλέον χρόνια, μια γενιά στην οποία είτε λείπει τελείως ο Πατέρας είτε βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό υπό καθεστώς εξάρτησης, μένοντας με τη σύζυγο του για χάρη των παιδιών.
Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιών είτε γνώρισαν στρεβλά τον πατέρα τους μετά τον χωρισμό και μέσα από τα λεγόμενα της πλευράς της μητέρας είτε – στην καλύτερη των περιπτώσεων– τον έβλεπαν σαν τουρίστα μία ή δύο φόρες τα Σαββατοκύριακα του μήνα. Η πατρότητα σχεδόν εξοβελίστηκε από την ζωή τους, ο πατέρας δεν είχε ουσιαστικό δικαίωμα συμμετοχής στην καθημερινότητα του παιδιού και η μορφωτική του πορεία ήταν πέρα και πάνω από την επιρροή του. Η παντοδυναμία της μητέρας ήταν απόλυτη, τα γυναικοκρατούμενα δικαστήρια έδιναν την γονική μέριμνα και επιμέλεια στην μητέρα σε ποσοστό πάνω από 95%, η επιστήμη της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής πήγε στον κάλαθο των άχρηστων. Γιατί ακριβώς αυτές οι επιστήμες τονίζουν όχι απλώς τον θεμελιακό ρόλο του πατέρα και της πατρότητας στην ανάπτυξη του παιδιού αλλά και τα στερητικά, τις περισσότερες φόρες ψυχοπαθολογικού τύπου σύνδρομα, που αναπτύσσονται λόγω της έλλειψης του πατέρα.
Το Σύνδρομο της Γονικής Αποξένωσης (Parental Alienation Syndrome) και της Γονεοκτομής (Parentectomy) σε βάρος του πατέρα, αποδεικνύουν, επιστημονικώς τεκμηριωμένα, τις καταστρεπτικές επιπτώσεις που έχει για την ανάπτυξη του παιδιού η έλλειψη και απουσία του πατέρα. Φαινόμενο που παρατηρούμε στην νεολαία και το οποίο έχει δυο μεταβλητές (α) την προϊούσα Λουμπενοποίηση της Νεολαίας και την υπέρμετρη αύξηση του Μηδενισμού στις γραμμές της, φαινόμενο που οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην απουσία της έννοιας της Πατρότητας και του Πατέρα και (β) στην αυξανομένη τάση ομοφυλοφιλίας που παρατηρείται τα τελευταία 10–15 χρόνια, γεγονός που κάνει την συνιστώσα των ΛΟΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει όμως αντιθέτως εμάς μας προβληματίζει. Τα μάλα.
Για πρώτη φορά το θέμα της Πατρότητας μετά την άθλια «μεταρρύθμιση» του 1983 τέθηκε από την σημερινή Κυβέρνηση και τον αρμόδιο Υπουργό της. Και ασχέτως της τελικής μορφής του Νομοσχεδίου και των τροποποιήσεων – πιθανώς – που θα υποστεί, η σημερινή Κυβέρνηση είναι η πρώτη Κυβέρνηση που έβαλε το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων». Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το τεράστιο αυτό πρόβλημα και αυτό είναι προς τιμήν της. Ευχόμαστε μόνο να αντισταθεί στις επιθέσεις και πιέσεις του γυναίκειου/φεμινιστικού λόμπυ και το οποίο έχει αναπτύξει μια λυσσώδη επίθεση εναντίον του Νομοσχεδίου. Λόμπυ του ΚΙΝΑΛ και του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, «εν αγαστή σύμπνοια», επιτίθενται στο Νομοσχέδιο με όλους τους τρόπους. Και το χειρότερο όλων, σε αυτή την εκστρατεία συμμετέχουν και άνδρες αρθρογράφοι ουσιαστικά δηλαδή «μισανδρικοί άνδρες» όπως των «υπερ-φιλελεύθερων» του Athens Voice και Protagon αλλά και των «σοσιαλφιλελευθέρων» του in.gr δηλαδή των ΝΕΩΝ και του ΒΗΜΑΤΟΣ. Απαράδεκτα άρθρα, γεμάτα ειρωνείες για τους χωρισμένους και δυστυχισμένους πατέρες που δυσκολεύονται να δουν τα παιδιά τους και που βλέπουν να καταστρέφεται όχι μόνο η δική τους ζωή αλλά κυρίως των παιδιών τους. Βλέπετε, η περίφημη «ποσόστωση» για την οποία κόπτονται οι μισανδρικές φεμινίστριες – π.χ. 35% ή και 50% των στελεχών του Δημοσίου – δεν ισχύει στα ελληνικά Δικαστήρια και τα οποία, τουλάχιστον τα Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια, γυναικοκρατούνται σε τεράστιο βαθμό. Γιατί λοιπόν δεν ισχύει και στα Δικαστήρια η ποσόστωση, τουλάχιστον όσον αφορά τις υποθέσεις του Οικογενειακού Δικαίου; Και μην μου πείτε πως δεν υπάρχει εύνοια υπέρ των γυναικών όταν το 95–97% των αποφάσεων περί γονικής μέριμνας δίνει το παιδί στην μητέρα και την καθιστά ιδιοκτήτη του παιδιού. Υπάρχει μήπως κάποια επιστημονική έρευνα που να αποδεικνύει πως ο πατέρας είναι ακατάλληλος ή λιγότερο ικανός να μεγαλώσει ισότιμα μαζί της ή και μόνος του ένα παιδί; Και πως είναι δυνατόν οι γυναίκες να ζητούν ισότητα σε όλα αλλά την γονική μέριμνα μετά το διαζύγιο να την θεωρούν «Άβατο του Αγίου Όρους»; Με άλλα λόγια, «Θέλω ισότητα στα πάντα πλην του πιο σημαντικού, του παιδιού. Αυτό είναι δικό μου!». Για να το πούμε απλά, «Τα δικά μου δικά μου αλλά και τα δικά σου, δικά μου!».
Όταν έχετε Δικαιώματα κυρίες μου έχετε και ανάλογες υποχρεώσεις. Γιατί Δικαιώματα χωρίς Υποχρεώσεις είναι Προνόμια. Όμως τα Προνόμια αναιρούν την Ισότητα. Και εφόσον έχετε τα ίδια δικαιώματα στην εργασία ακριβώς γι αυτό τον λόγο έχετε και τις ίδιες υποχρεώσεις, και πριν αλλά και μετά τον χωρισμό. Και μην ακούσουμε το «πιασάρικο» επιχείρημα περί «Ανισοτήτων» στην εργασία γιατί πραγματικά βαριές και επικίνδυνες δουλειές κάνουν κυρίως ή αποκλειστικά οι άνδρες. Όπως και οι άνδρες μόνο πάνε στο Στρατό – κακώς! – εν αντιθέσει με τις γυναίκες που απαλλάσσονται από το πλέον επικίνδυνο καθήκον, ειδικότερα σε περίοδο πολέμου ή πιθανής πολεμικής κρίσης! Προφανώς οι Ισραηλινές, οι Κούρδισες, οι ΕΛΑΣίτισες παλαιοτέρα αλλά και οι γυναίκες πολλών άλλων χωρών που υπηρετούν μαζί με τους άνδρες στον στρατό είναι πανηλίθιες συγκριτικά με τις «ευφυέστατες» ελληνίδες.
Αλλά πως είναι δυνατόν, η Πατρίδα να εμπιστεύεται την ακεραιότητα της χώρας στους Έλληνες Άνδρες και την ίδια στιγμή να τους αρνείται το δικαίωμα στην ίση μεταχείριση και την Συνεπιμέλεια μετά τον χωρισμό; Είσαι δηλαδή ικανός να πολεμήσεις με το όπλο στο χέρι τον εχθρό και να δώσεις και την ζωή σου για την Πατρίδα αλλά «ανίκανος» να μεγαλώσεις ένα παιδί μαζί με την σύζυγο μετά τον χωρισμό; Αλλά και πως είναι δυνατόν να οφείλεις να εργάζεσαι σε μια και δυο εργασίες για να σηκώσεις τα βάρη της οικογενείας δουλεύοντας σαν είλωτας αλλά είσαι ανίκανος να μεγαλώσεις το παιδί σου μαζί με την μητέρα του όταν χωρίζεις;
Αλλά και πως είναι δυνατόν οι λεγόμενες «φεμινίστριες» να ζητούν Ισότητα σε όλα τα ζητήματα αλλά στο θέμα της συνεπιμέλειας μετά το διαζύγιο να ζητούν «αποκλειστική ιδιοκτησία» δηλαδή αναίρεση της Ισότητας; Πολύ παράξενη έννοια της Ισότητας παρατηρούμε εκτός εάν πρέπει να σκεφτούμε άλλα πράγματα όπως «Μπορώ να υποβάλλω το παιδί εναντίον του πατέρα του, κάνοντάς τον Γενίτσαρο δηλαδή να τον μισεί και να μην τον θέλει, να εκδικηθώ τον πατέρα ή να ζητήσω υπέρογκη και δυσβάστακτη διατροφή ή γενικότερα να «εργαλειοποιήσω» το παιδί για να ικανοποιήσω τα απωθημένα μου;» Ή μήπως φοβούνται πως εάν καθιερωθεί η Συνεπιμέλεια και ίσος χρόνος διαμονής του τέκνου δηλαδή 15 μέρες στην μητέρα και 15 μέρες στον πατέρα, η διατροφή λογικά θα μειωθεί; Όσοι παραξενεύονται και δυσπιστούν για όλα τα παραπάνω προφανώς είτε δεν έχουν εμπειρία χωρισμού με παιδί είτε δεν έχουν εμπειρία ελληνικών δικαστηρίων είτε απλώς είναι άσχετοι!
Τέλος, πως είναι δυνατόν να χτυπά τα στήθη του ο Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ για τα «Δικαιώματα των Ομοφυλοφίλων για υιοθεσία τέκνου» ενώ όταν ήταν Κυβέρνηση δεν σήκωσε ούτε το δαχτυλάκι του για τα δικαιώματα των χωρισμένων πατέρων; Είναι πιο σημαντικοί οι πρώτοι από τους δεύτερους ή θα τρελαθούμε τελείως; Για να μην μιλήσουμε για τις πολιτικά τρισάθλιες τοποθετήσεις γυναικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΙΝΑΛ σχετικά με το θέμα της συνεπιμέλειας γεγονός που αποδεικνύει το πόσο «Κατίνες» είναι ακόμη και γυναίκες – πολιτικά πρόσωπα, στο θέμα της συνεπιμέλειας! Παριστάνουν ή το «παίζουν» χειραφετημένες και «φεμινίστριες» αλλά τα μυαλά τους, τουλάχιστον στο θέμα της συνεπιμέλειας, παραμένουν στα μυαλά της γιαγιάς ή της προγιαγιάς! Την ίδια στιγμή που στις Βορειοευρωπαϊκές ή Κεντροευρωπαϊκές χώρες ο άνδρας μετά τον χωρισμό αλλά και κατά την διάρκεια του γάμου έχει
Με το νέο Νομοσχέδιο για την Συνεπιμέλεια έγινε το πρώτο βήμα και πάλι συγχαρητήρια στην Κυβέρνηση που έθιξε πρώτη το θέμα. Ας το θεωρήσουμε ένα μεγάλο κεκτημένο για τα επόμενα βήματα που θα αποκαταστήσουν – επιτέλους! – την Ισότητα στο σημαντικότερο θέμα σήμερα, την αναπαραγωγή και ανατροφή της ανθρωπότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου