Με τέτοια αφασία και ανοησία τα πάντα μπορεί να συμβούν.

Με τέτοια αφασία και ανοησία τα πάντα μπορεί να συμβούν…

Η πολιτική ακινησία (αγωνιστική αφασία) αναπτύσσει και διογκώνει την πολιτική ανοησία. Η πολιτική βλακεία με τους αγωνιστικούς κραδασμούς μιας κοινωνίας βρίσκονται σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη: Όσο ισχυρότεροι είναι οι κοινωνικοί και πολιτικοί κραδασμοί (όταν δηλαδή υπάρχουν ισχυρές εκρήξεις λαϊκών κινημάτων) τόσο ελαχιστοποιούνται και αφανίζονται οι …κοπριές της πολιτικής βλακείας. 
Αν σήμερα υπάρχουν βουνά από κοπριές βλακείας αυτό οφείλεται στην χρόνια ακινησία των αγωνιστικών λαϊκών κινημάτων:
Στην υπονόμευσή τους, στη νέκρωσή τους και νάρκωσή τους από την ενσωματωμένη «αριστερά»… 

Αυτή η ιστορική καταστροφή του αγωνιστικού υποκειμενικού παράγοντα (συνειδητών και οργανωμένων λαϊκών κινημάτων) επέτρεψε τη χειμαρρώδη παραγωγή και συσσώρευση της πολιτικής ανοησίας σε τόσο υψηλά επίπεδα… 

Χωρίς μια τέτοια χρόνια αγωνιστική ακινησία και καταστροφή (από την «αριστερά») των αγωνιστικών, κινηματικών όρων και προϋποθέσεων, δεν θα είχε επιβληθεί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ η εκλογική αλλοτρίωση, δηλαδή ο κρετινισμός του ψηφοδελτίου… 

Ένας εκλογικός κρετινισμός που ενώ ο κόσμος σιχαίνεται τα κόμματα δεν απελευθερώνεται από τις εκλογικές αυταπάτες (δεν υπάρχει ΚΙΝΗΜΑ απελευθερωτικό…), αλλά τις αναπαλαιώνει με άλλες… 

Έτσι η πολιτική ανοησία διογκώνεται και παίρνει
δραματικές μορφές… 

Μια τέτοια «δραματική μορφή» της βλακείας είναι η ύπαρξη του «Ποταμιού». Ένα κοινωνικό, πολιτικό και πνευματικό ΤΙΠΟΤΑ (ο Σταύρος Θεοδωράκης), ο πολιτικός κρετινισμός στο τετράγωνο, να βρίσκει έδαφος πολιτικής ύπαρξης και ανάπτυξης… 

Επίσης, «δραματική μορφή» της βλακείας είναι και το γεγονός ότι διατηρείται ακόμα στη θέση της αυτή η κυβερνητική συμμορία, η οποία εξακολουθεί να δολοφονεί και να εμπαίζει τον ελληνικό λαό τόσο λυσσαλέα, ασύστολα και βάναυσα: Η βλακεία αυτή είναι το φρενοβλαβές αποτύπωμα της …φρενοβλαβούς αγωνιστικής ακινησίας!!! 

Αυτή η δωσίλογη κυβέρνηση του 4ου Ράιχ δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε λεπτό, ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ κινηματικό αγωνιστικό τοπίο, αν η «αριστερά» λειτουργούσε σαν Αριστερά στο ελάχιστο… 

Και φυσικά δεν θα μπορούσε ούτε να υπάρξει αυτός ο όγκος του βλακώδους εκλογικού κρετινισμού. Να υπομένουμε τη σφαγή μας και τον εμπαιγμό μας περιμένοντας παθητικά στο πότε θα γίνουν οι εκλογές: θανατηφόρα προσμονή που καλλιεργεί ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Έτσι αντί να προσανατολιζόμαστε στο ΠΩΣ θα γκρεμίσουμε αυτή την κυβερνητική συμμορία, στο ΠΩΣ θα οργανωθεί η λαϊκή ΟΡΓΗ, στο ΠΩΣ θα ξεσηκωθούμε, ασχολούμαστε με το αν η κυβέρνηση θα βρει τους 180 βουλευτές!!! 

Παίζουμε πλέον στο δικό τους γήπεδο, ένα γήπεδο μακριά, πολύ μακριά, από κάθε κινηματική διαδικασία και πρακτική: Ένα γήπεδο που ανακυκλώνει, επεκτείνει, διογκώνει περαιτέρω και βαθαίνει την πολιτική βλακεία, ακριβώς διότι εμποδίζει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση και ανάφλεξη και ανασταίνει όλα τα …πτώματα… 

Ανασταίνει το πτώμα του ΠΑΣΟΚ με την αναπαλαιωμένη του μορφή, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ… 

Να, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ΟΧΙ μόνο δεν κινεί καμία αγωνιστική, κινηματική διαδικασία, αλλά ούτε και κρατάει μια αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη και μετωπική στάση εναντίον της κυβέρνησης του 4ου Ράιχ. 

Το αντίθετο: Απλώνει γέφυρες συναίνεσης προς την κυβερνητική συμμορία και κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να μη σαρώσει ούτε εκλογικά την κυβέρνηση και να μην πετύχει αυτοδυναμία… 
Διαβάστε σχετικά: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9480 

Ανασταίνει αυτή η αγωνιστική αδράνεια, συνακόλουθα και η ανοησία που απορρέει από αυτήν, και τον ΓΑΠ, καθώς και όλα τα κουρέλια του ΠΑΣΟΚ και των δύο αποκομμάτων του… 

Όταν έχουν παγιωθεί και κυριαρχούν τέτοιες πολιτικές συνθήκες αγωνιστικής ΑΦΑΣΙΑΣ, συνακόλουθα και κομπάζουσας πολιτικής ανοησίας, τότε οι πάντες μπορεί να αναστηθούν και να βρικολακιάσουν… 

Όταν αυτή η κυβέρνηση της ΦΡΙΚΗΣ παραμένει ακόμα στη θέση της και η «αριστερά» τη νομιμοποιεί καθημερινά και αγωνίζεται να μην την γκρεμίσει, τότε τα πάντα μπορεί να συμβούν: Ακόμα και να βγάλει αυτή η Βουλή Πρόεδρο