Λοβέρδος: Το παραλήρημα ενός μαινόμενου ήρωα της Νέας Εποχής

Γράφει ο Σωτήρης Σ. Στανωτάς
Λέει λέει και τι δεν λέει, κάθε τόσο ο... στόμας του!



Ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (και τελευταία και Ποιότητας Ζωής!) Ανδρέας Λοβέρδος χρησιμοποιώντας τη... γοητεία που ασκεί στα πλήθη ( ή έτσι νομίζει, τουλάχιστον!) και εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την άγνοια των δημοσιογράφων που μιλάνε μαζί του για θέματα Υγείας, χωρίς να γνωρίζουν το αντικείμενο, συνεχίζει με αξιώσεις την παράδοση που δημιούργησε ο προκάτοχός του
Δημήτρης Αβραμόπουλος:
Να μιλάει επί παντός του επιστητού, χωρίς στην ουσία να λέει τίποτε... Και να στηρίζει με κάθε τρόπο κάποια συμφέροντα στο χώρο της Υγείας...
Και τι είπε τις τελευταίες μέρες. Αφού μίλησε για την ομώνυμη πλατεία και... ανέλυσε πολιτικά το φαινόμενο, μίλησε και για το Σύνταγμα και τη γραφειοκρατία, μας είπε πόσοι ακριβώς Δημόσιοι Υπάλληλοι ταλαιπωρούν όλους τους υπόλοιπους (λες και δεν έχει καμία ευθύνη για τους διορισμούς), μίλησε για τους... φουρναραίους οι οποίοι τα βγάζουν πέρα με το ωράριο, άρα-συμπλήρωσε- δεν καταλαβαίνει γιατί δεν μπορούν και οι φαρμακοποιοί να κάνουν το... ίδιο!!!
Πρέπει να έχει κάποιος πολύ κουράγιο και αντοχές για να παρακολουθεί τέτοια παραληρήματα.
Άλλωστε, εκεί που φτάσαμε, σε τι μπορεί να διαφέρει ο λόγος του πολιτικού, του πανεπιστημιακού δασκάλου ή του κοινού συκοφάντη; (με δυσεύρετες εξαιρέσεις βέβαια), αν μπορεί φυσικά να θεωρηθεί λόγος.
Ο αξιότιμος κύριος Λοβέρδος έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο.
Προφανώς, θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό καταφέρνει να παρουσιάσει την καλύτερη επίδοση στον «αγώνα της διαδοχής».
Προφανώς, προσπαθεί να πείσει τους πάντες (και τον αυτό του) ότι η ύπαρξή του αποτελεί ό,τι καλύτερο είχε ανάγκη και πρόσμενε η Υγεία για τη θεραπεία της.
Προφανώς, με το μεγαλοϊδεατισμό, το μεσσιανισμό και τον εγωκεντρισμό του, αλλά και με την ανεπάρκεια ή την πολιτική των προκατόχων του, πιστεύει ότι θα καταφέρει να περάσει στην ιστορία ως ο «εκλεκτός» που, μετά τον Γεννηματά, αναμόρφωσε «ολοκληρωτικά» την Υγεία.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμένει ασχολίαστος. Και είναι άξιον απορίας τι συγκρατεί τους συναθλητές του στον «κοινό αγώνα» και τους πολιτικούς του αντιπάλους και τον αφήνουν να συνεχίζει αυτή τη «διαταραχή της συμπεριφοράς».
Η κομματική συνοχή και πειθαρχία, η σεμνότητα, η διακριτικότητα, οι «κανόνες της πολιτικής συμπεριφοράς», οι πολλαπλές ελλείψεις τους ή κάτι άλλο;
Και ας μην γελιούνται: όταν αποτελειώσει την Υγεία. θα πάει και παρακάτω!...